DAISUKI! by Dennis Sun
ARAY KO PO!
“Aray ko po!” iyan ang hirit ng aking limang taon na Paul Smith wallet na gusto ng mag-retiro. “Ittai yo!” dagdag iyak pa na malapit ng mabutas na bulsa sa bigat ng natitirang mga barya.
Madugo talaga kapag umuuwi. Gusto mo man makita ang mga mahal sa buhay, may kapalit naman ito. Hindi basta-basta simple lang kung umuwi sa bansang tinubuan. Kailangan pinag-iisipan ito. Kaya ba ng bulsa mo? May budget ka bang pang- gastos kung uuwi ka? Hindi sapat na meron kang round-trip air ticket lang. Mag-mu-mukmok na lang ba kayo sa loob ng bahay at manood ng programang kapuso o kapamilya?
Siempre, kailangan, ilabas mo naman ang mga pamilya mo. Once a year ka lang nga nilang nakikita, dapat handa ka sa mga happenings at gimikan. Ipasyal sa swimming pool ang mga chikiting. I-shopping si misis at biyenan sa SM. Inuman naman sa gabi kasama ang mga dating barkada. Tandaan mo, ikaw ang taya! Aray ko po!
Umuwi ako sa Pinas last June sa taong ito. Birthday kasi ng tatay ko. Pero this year, extra special celebration kasi 75th birthday na niya. Pitong taon na rin siyang nag-da-dialysis kaya puro itim na pekas na lang ang makikita sa kanyang braso. Dating mataba ang dad ko. Ngunit ngayon, buto’t balat na lamang. Hindi siya masyadong kumakain. Isa na lang ang nakikitang nangingibabaw sa kanya sa kabila ng kanyang malubhang sakit. Ito ay ang lakas loob niyang manatiling buhay. Kahit alam niyang mahirap at masakit ang dinaranas niya, gusto pa rin niyang manatili dito sa piling ng kanyang mga anak at apo. Makita ko lang ang braso ng tatay ko, para ko na rin nadadama ang bawat sakit ng kanyang dinaranas sa mga dialysis session niya. Aray ko tatay!
Tell me, “Bakit nga ba tuwing umuuwi ako, laging pinag-pi-piyesta ang katawan ko ng mga lamok? Aray ko po!” Kung sanang parang Piolo Pascual at Dingdong Dantes ang katawan ko, I can understand why the mosquitoes are crazy for me. Pero hindi naman, eh.
Sa loob man at labas ng bahay, puro ako kagat ng mga lamok. Every time na umuuwi ako, isang katerbang katol at vape mat from Japan ang laman ng maleta ko. Wala pa rin epekto. Ano ba ang ginagawa ninyo?
Pagbalik ko sa Japan, omiyage ko from the Pilipins ay ang mahigit na 20 mosquito bites. After a few days, para akong nilagnat at sumakit ang tiyan ko. Nanghina ang pakiramdam. Parang nanlalamig kahit mainit naman ang panahon. Sabi ni Rey Ian, baka may possibility na meron akong DENGUE. Aray ko po! Ano naman yon? Mamamatay na ba ako? Dahil lang sa isang kagat ng lamok? Excuse me, este, twenty pa la.
Dito sa Japan, hindi nila alam gamutin ang dengue fever. I went to three hospitals and clinics and they all rejected me. Parang visa application, denied agad! One doctor had to get one of his thick medical books and researched about dengue fever right on the spot. Isang ospital lang ang pwedeng mag-treat ng dengue sa Tokyo at iyon ay nasa Komagome pa. Napakalayo. It’s a hospital for Infectious and Tropical Diseases. Kaya kung nagka-dengue ka dear, doon ka na! Kung nakatira ka sa inaka, magtanong agad sa city hall or provincial offices ninyo.
Siempre, I had to make most of what information I could get. Nag-google ako sa dengue. I found out that there are 2 types of dengue. Yung hindi malubha, na parang meron kang influenza which I had. Total rest lang ang kailangan. Kaya hindi na ako pumunta sa ospital. The other type is the dangerous one. Meron lalabas na dugo sa nose, ears and mouth mo. Aray ko po! This one needs hospital attention. Kung hindi, pwede kang matepok.
Sa balita galing Pilipinas naman, tumaas daw ang porsiyento ng mga taong nagka-dengue sa Maynila. Marami na rin ang namatay. Kaya kung kayo ay uuwi ng Pilipinas, mag-ingat lang kayo. Be sure na dumaan muna kayo sa kusuriya at bumili ng insect repellent spray. Iba’t-ibang klase ang meron nila. Yung popular ingredient na DEET ay hindi raw maganda sa katawan. Maghanap na meron mga natural and herbal ingredient like citronella. Bili na rin kayo ng katol at vape map na di-koryente. Payo ni lola, kumain ng maraming bawang. Pwede rin mag-take ng garlic pills or capsules if you hate eating garlic. Garlic is also very good for the health. Kaya go na and eat garlic!
According to my American friend, he uses listerine or any mouth wash after taking a shower. “The smell itself repels the insects,” says Donald. “ I put listerine in a spray bottle and spray the bed and furnitures to shoo away the mosquitoes.” Wow! Galing talaga ni Donald. Smelling good breath all over! Great!
E, paano naman kung nakagat ka na? What do we have to do with the mosquito bites? If you’re at home, hugasan agad ito with soap and water. Let it dry and try to avoid scratching. Although a mosquito bite should itch for only a few days, continual scratching will increase your discomfort and may prolong the itching.
E kung talagang makati, ano ang dapat gawin? Enter agad si lola to the rescue: “Pumunta sa ref at kumuha ng yelo. Rub the ice all over the bites. Nasa kitchen ka na rin, make a paste of baking soda and water. Make the paste really sticky and spread all over the bites.”
I also remember during our boy scout days, we used the tooth paste on the bites. The menthol in the toothpaste will relieve the itch temporarily.
If you have access to a drug store, calamine lotion and hydrocortisone cream are best to alleviate the itching. Use an anti-inflammatory drug such as ibuprofen or naproxen to reduce any accompanying swelling or redness. Take an anti-histamine like benadryl to help with any swelling or itching. Maganda rin itong pampatulog.
Si Kiko, ayaw na raw umuwi pansamantala. Natatakot daw ma-dengue. Kasi yung isang friend niya, umuwi galing Pampanga. Pagbalik sa Tokyo, tumawag sa work para mag-absent because of illness. After 2 weeks of no communication from him, the office staff went to his apartment, asked the land lord to open the door and found him already dead. According to reports, na dengue raw siya.
Kahit tayong mga Pilipino na sanay na sa mga kagat ng lamok, kailangan pa rin maging maingat. Sanay naman tayo sa mga krises. Mapa bagyo, lindol, baha o pagsabog man ng bulkan, we, Filipinos, are survivors. Masakit man, we just do our best and say, “ARAY KO PO!”
Yun na iyon!
Nag-e-mail sa akin ang Japanese friend ko who just came from Manila and Cebu. Well, sad news, he didn’t like his stay in Manila. “Kowaii!” Nagka-culture shock siguro: sa heavy traffic, sa takbo ng mga sasakyan sa daan, sa pollution, sa init, at sa ingay ng mga tao. Ewan ko lang kung nakagat din siya ng lamok. At sana, hindi naman siya nadukutan or ninakawan. Aray ko po!
Mas gusto pa raw niyang mag-stay sa Bangkok. Sabi lang niya sa akin, mas safe daw siya doon. I can understand him. Kahit third world country ang Thailand, mas feeling secured ang mga tao doon lalung-lalo na sa mga turista. Sa isang araw lang, mahigit na 20,000 turista ang bumibisita sa Bangkok. Kaya napakaunlad ng kanilang tourism industry. Once you visit Bangkok, you want to go back again and again. Ako nga, I see to it I visit Thailand every year. Pero sabi ng mga Hapon kong kakilala, ayaw na nilang bumalik sa Manila. Siempre, meron silang iba’t-ibang rason. Hindi ko na lang isusulat dito. Bilang Pinoy, alam na natin kung anuman ang mga pagkukulang natin.
Sana mag-improve ang ating bansa in all aspects para lalung gumanda at guminhawa ang bawat buhay ng isang Pilipino. Para hindi natin ikahiya sa mundo na Pilipino nga tayo.
Pag-uwi niyo sa atin, ipakita ninyo ang mga magagandang asal na napulot ninyo dito sa Japan para tularan kayo ng mga kaibigan ninyo sa Pilipinas.
Sa darating na Sabado, uuwi na naman ako sa Pinas. This time though, I’m extra ready for the mosquitoes! Come and get me! Lola, ihanda na ang kulambo!
------------------------
Shoganai: Gaijin Life By Abie Principe
Very Benry Vending Machines
Living in Japan exposes one to a lot of conveniences, that in other countries would be quite difficult to meet.
One very good example is the 自動販売機 or the vending machines. Everywhere you go in Japan, and I mean EVERYWHERE, there will always be the vending machine.
For people who live in the big cities, like Tokyo or Nagoya, vending machines are totally common, one does not think twice about it. But did you know that vending machines are about as ubiquitous in the provinces of Japan, as they are in the cities?
I have had the chance of hiking and cycling around the provinces, and one of the most surprising, yet most welcome, thing that I have noticed is the vending machines! I can be cycling in the middle of nowhere, sun beating down on my head, wondering why I didn't bring water, and up ahead, right beside a rice field, will be a lone vending machine. Stocked with ice cold drinks in summer (and if it happens to be winter, it will be hot drinks, even canned soup!). This small oasis in the middle of the desert, is such a welcome sight whenever we spend time outdoors. I even saw one, nearly on top of a mountain. And anyone who has ever climbed Mt. Fuji, will know and love the vending machines that can be found at the various stations up the mountain.
And vending machines, though not as comprehensively stocked as the average combini, are more commonly available, specially in out of the way places. And there's no need to fall in line, just cycle or walk up, put in your coins, and out comes the drink of your choice.
And vending machines in Japan are always well maintained. People aren't concerned that they may put their money in it and the drink won't come out. I think in other countries, money-eating vending machines abound. But in Japan, vending machines are trustworthy! So, even if I don't have an idea how a vending machine in the middle of nowhere, is being powered, (I actually tried to find the plug of one vending machine once, I couldn't find it!) I won't stop being thankful for their existence.
No comments:
Post a Comment