OKAASAN JOURNAL
by Cleo Umali Barawid
Thoughts About Home
Lately, I’ve been thinking about home a lot. By home, I mean my parents’ house in Nueva Ecija, the one I grew up in. Hindi ko alam kung ako ba ay naho-homesick o may pinagdaraanan lamang na existential angst kaya ko ito naiisip.
It’s been six years since we first set foot here in Sapporo. Sa panahong ito, dalawang beses pa lang ako nakapag-bakasyon sa atin sa Pilipinas. My last vacation with the whole family was on March-April of 2009.
Impressions about going home to the Philippines last time
Prior to going home, I was so excited. Iniisip ko na yung mga gagawin ko pag-uwi. I made an itinerary of where to go, what to eat, whom to see. I, with my husband, spent hours upon hours searching for the perfect pasalubong for family and friends. Suffice it to say that my expectation was really high. When I was finally home I realized that if you set super high expectations, you’re bound to be disappointed. When the plane landed at the NAIA, I couldn’t help but compare this airport sa mga airports sa Japan. Naitanong ko sa aking sarili kung bakit kaya hindi natin kayang gawing mukhang world-class yung paliparan natin. Ito ang unang makikita ng mga banyagang turista pag lapag sa Pinas, dapat that instant pa lang, mapa-wow na sila sa galak, sa excitement. Pero I doubt if this is the case. NAIA is dirty and not at par with other international airports, plus there are shady characters in it, too. Hindi ito tsismis, I experienced being victimized by fixers, rude employees, and what have yous dito.
I was happy to see my family again especially my parents. They’re not so young anymore. I was happy to also see my pamangkins na nuon ko pa lang nakita. Masaya din akong ipinakilala ang aking mga anak sa mga pinsan at kamag-anak nila. It was the height of summer that time at hindi ko akalain na ganun kainit sa amin sa Nueva Ecija. Natural na nanibago lalo na ang aking mga chikiting sa pagkakaiba ng temperature--from the freezer that is Hokkaido to the fiery furnace that is my hometown. Walang exaggeration, mga limang beses maligo ang mga bata...ayaw na ngang umahon sa malaking drum na puno ng tubig.
Nung nasa Japan ako, I couldn’t help dreaming about stuffing myself silly with Pinoy foods. I would eat papaitan sabi ko, saka inihaw na tilapia na may sawsawang bagoong, lechon, kare-kare, halo-halo, balut—madaming madaming balut at isaw. Kakain ako ng mga paborito kong kakanin—kutsinta, sapin-sapin, bibingkang kanin. Dadalhin ko yung mga chikiting sa Jollibee dahil hindi pa sila nakakapunta dun. I would introduce them to my childhood favorite that was Jollie spaghetti. These foods occupied my waking and sleeping hours. Yup, nakain ko naman sila lahat. In fact, I really did stuff myself silly. But after a while, pakiramdam ko para akong naha-high blood sa lahat ng kinain kong mamantika at matamis. Biglang parang gusto kong kumain ng sushi, soba, miso shiru—ang mga pagkain ng Hapon na mild ang lasa at walang mantika. Namiss ko bigla ang pag-inom ng tea, mugicha, ang aking paborito dahil bigla akong nasuya sa iniinom kong C2 drink (yumei drink sa Pinas) na tea daw pero hindi mo malalasahan ang tsaa dahil sa sobrang tamis. Nagugulat ako sa busina ng mga sasakyan at natatakot akong tumawid dahil walang shinggo sa daan. At ang mga public toilets, yung mga nasa malls, hay! It was hard to explain to my children why there were no tissue paper sa loob at kung bakit maraming nakasulat sa pader ng CR. Yung panganay ko naghahanap pa ng bidet. These were all a bit nega pero hindi naman lahat, marami pa ding kaaya-ayang bagay sa Pinas. We went to Baler, Aurora and my kids were impressed by the cleanliness of the place. Ang ganda at ang linis din ng mga beaches. Compared to the prices of commodities sa Japan, mas mura pa din naman sa atin.
Leaving the Philippines
Before we knew it, our vacation was over and it was time to go back again to Japan for work . Was I sad to leave Pinas? Of course. Hindi pa man kami umaalis, namimiss ko na yung parents ko. Leaving them was the hardest kasi hindi ko alam kung kailan ulit ako makakauwi sa amin. Was I happy to leave Pinas? I’d have to admit yes din... because na miss ko ang Japan. I missed the cleanliness, the weather, the food, my friends. I could tell from my kids’ faces that they were happy to be back, too.
Where is home?
I remind my children all the time that we are not Nihonjins and that eventually we will go back to the Philippines for good. With every passing minute that we stay here, we become more and more adapted to the culture. I used to think of our house in Nueva Ecija as home, but I realized something just now--that home is not just a place or a structure but it is also the person I was when I lived there. My stay in Japan has altered my tastes, my world-view, my concept of self. This is why I’m having this feeling of displacement.
I look at my three kids and my husband—my very own family and the confusion as to where home is, evaporates. Kasi naisip ko na magiging masaya naman ako kahit saan kami tumira, dito man o sa Pinas, basta buo kami at sama-sama.
-----------------------------
DRIVE-THRU
by Stephanie Jones Jallorina
Ako Si Heidi, Taga-Loob!
“Gurang, tamad, ma-politika, bureaucratic, tsismisan, bundy clock, pasahod lang.” Ang mga ito ang kalimitang ipakahulugan at ikinaiinisan natin sa mga taong nagtratrabaho na kaakibat ang pangalan ng ating bansa. Papipilahin ka, tapos papabalikin lang dahil kulang daw ang dalang dokumento, o di kaya sabihang dito ka pumila, ganito ang gawin mo, pero bandang huli, mali pala, o ang mas nakakalungkot ito, “Ah anak ka ni Mayor, sige pasok ka na?”
In this people issue of Drive-Thru, I am a government employee, the good government employee. My aunt delivered me the news that my uncle told him about “some” Philippine Embassy staff complaining I have failed to mention them in my centerfold article of Meeting PNoy in last issue. Foremost, I am personally, and Jeepney Press is so sorry for failing to mention all of you who helped and may have had sleepless nights just to make the occasion a huge success. And, more importantly, taos puso kaming nagpapasalamat for this shows that you are taking time to read our publication that aims to inspire and be accessible to all Filipinos here in Japan. AND, as an additional morale boost, let me have this shoutout article to cheer on all government employees who stand up for truth and committed public service. Mabuhay kayo!
Honestly, I don‘t like talking about politics. Pero nang dahil sa kasalukuyang takbo ng ating gobyerno, hindi maiwasang hindi ito bigyan ng pansin. Sabi ni Jim Paredes, yes, ang miyembro ng kilalang APO Hiking Society, at instrumento sa Edsa Uno, “Suicide is cowardly. Whistle Blowing is heroic, yes, but also suicidal.” Marami na rin ang naglakas loob na isa-boses ang katotohanan pero parang di umuusad ang mga kaso. Ganito pa rin tayo. Nakaka-frustrate na ding mabalitaan na may malulungkot na nangyayari para patuloy tayong igupo sa karimlan. Alin ba ang dapat unahin? Sino? Pero kaysa magturuan, bakit di tayo kumuha ng inspirasyon at manalangin para sa mga lumalantad para maging ilaw ng pag-asa para sa ating lahat. Ako ay sobrang napabilib kay Heidi Mendoza, hindi lang dahil babae siya, kung di dahil isa siyang “government employee.” Alam ko, marami pa din namang matiti-nong empleyado ng gobyerno, yun din ang nais ipaalam ni Heidi sa mga Pilipino. Pero isipin natin, para ang isang taga-loob maglakas loob na lumaban ay lakas nating mamamayan na matagal ng lantarang bumabatikos sa katiwalian at di nagtatagumpay. Ang mga gurang, tamad at ma-politika na pagkakilala natin sa daang-daang empleyado na nilagak ni mayor o kung sinong politiko sa puwesto, bigyan natin ng pagkakataon na magbago. At sana ang tsismisan ay ilagay sa tama, isiwalat ang korupsyon. Magtrabaho sa tamang oras dahil ang sahod ay nanggaling sa buwis na binabayad din natin.
Much as every government employee need to step up and get going good, we, Filipino people should know that we also contribute to our current state. Sana kahit nasa Japan tayo, huwag sana nating kalimutang, una tayong naging Pilipino. Baka gusto nating simulan sa pagiging isang Heidi Mendoza, dahil ang empleyado ng gobyerno, matino magtrabaho, serbisyo publiko. Gaano man kalaking problema ang kinakaharap ng ating bansa o haharapin sa darating na mga araw, walang malaki o maliit sa bawat Pilipinong bumabangon para sa bagong Pilipinas. Simple at parang napakadali lang ng aking mga iminungkahi para ikumpara sa mga ginagawang mga hearing na di naman natin personal na nasasaksihan, pero kung sa bawat pagkakataon na meron tayo para magtrabaho ng wasto, pasasaan ba’t giginhawa din ang bawat isa sa atin.
Ayoko sanang ibahagi ito, mas lalong di ako binayaran para i-endorso sila pero sa tingin ko ay mahalagang maibahagi ko sa ating mga Pilipino dito sa Japan. Noong isang linggo, nagpunta ako sa PNB para “mag-inquire.” Kahit meron akong mga “kakilala” mas minabuti kong mag-antay. Linggo, maraming tao, pero gaya ng sabi ko, mas minabuti kong mag-antay, dahil yun ang tamang sistema – ang sumunod sa pila. Makisiksik pa ba naman ako lalo na sa mga nanay na yun lang ang tanging oras na makapag-remit para sa tuition ng anak, o sa kapatid ng kuya na manganganak ang misis. Mas ok din yung nag-aantay ka dahil makaka-kilala ka ng mga taong maiiyak sa palabas sa TV. At hindi ka nagtatanong dahil nakikita mong may inaasikaso naman ang taong nasa harap mo. It was an honest misunderstanding but I was telling PNB na it was not their fault. I could really wait and I had enough time, though I think it was one of the odd times I blushed or the only time I realized I could blush and feel my ears warm. That scene was telling me and hopefully is telling us that, “It takes two to tango.” Sana ibalik natin ang tiwala natin lalo na sa empleyado ng gobyerno. Magtulungan tayo!
No comments:
Post a Comment