by Dennis Sun
www.dennissun.net
Thursday, November 15, 2012
CENTERFOLD: UTAWIT 2012
UTAWIT 2012
VOICES OF HARMONY: Another Year of Amazing Talents
by Marie Defeo
The long-awaited 8th UTAWIT grand finals was finally held last October 28, 2012 at Akasaka Kumin Center, Minato-ku with this year’s theme “Voices of Harmony.” Why harmony, you ask? It is a simple, yet sweet concept: people, voices, blending, mixing, and joining! All together, creates a colorful symphony that can soothe one’s soul in perfect synchronization.
Among the things that set this year's UTAWIT apart from the rest is the beginning rendition of Hajii Alejandro’s “Kay Ganda ng Ating Musika” by Mr. Warren de Luna accompanied by Maestro Hisayuki Yoshioka and his grand piano. Even at the early parts of the program, the audience was already moved not just by the opening performance but also by a creative video presented for UTAWIT by its beneficiaries, the Gawad Kalinga-Sibol. It is always inspiring to be in an event that not only entertains its audience, but also makes its participants aware, and be touched, of their simultaneous help to society. The joy that could be seen from the kid’s faces and the deep gratitude that the mother’s felt will keep the event alive. To warm up the audience and to welcome a more Filipino atmosphere, the Philippine Cultural Dance Groupe of Tokyo University of Foreign Studies performed the “Pastores de Talisay” (or the Flower Dance) with their bright and colorful dresses and lively dance movements.
Moving on to the main portion, this year’s Utawit Grand finals had fourteen (14) promising finalists who came from thirteen (13) different areas in Japan: Tokyo, Okayama, Kagawa, Hokkaido, Fukuoka, Ibaraki, Yamagata, Shizuoka, Oita, Nagano, Kyoto, Kanagawa, and Nagoya. Two of this year’s finalists are from Tokyo. The contest proper was emceed by Mr. Nestor Puno & Ms. Elena Sakai. The curtains were finally raised for the first contestant, Ms. Maricris Takamiya of Tokyo with a mind-blowing performance of “Paano” that matched perfectly with her elegant black dress. Setting a high standard, Ms. Takamiya’s performance was followed by Mr. Chaq Fuentes who came all the way from Okayama prefecture to Tokyo for the finals. He sang “Ikaw Ang Aking Pangarap,” by Martin Nievera. Third contestant was Mr. Antonino Mark Bangis, with the song “Magsimula Ka” had a big audience impact at the end of his soulful performance. Carrying a very cold and soothing voice from Hokkaido was Mr. Arnaldo Caballero Salazar, who sang Gary Valenciano’s “How Did You Know?” that definitely sent chills to the audience. Fukuoka finalist Ms. Donnafel Dela Cruz sang “Ako Ang Nagwagi, Ako Ang Nasawi” to deliver the message that people have the power to overcome any hardships we experience in life. Without a doubt, the audience received her message through her voice! A young artist from Ibaraki, Mr. Romeo Paala Jr., made a splendid performance of “Maging Sino Ka Man” that seems to express his message “To love undoubtedly” where some people from the audience appeared to be able to relate. Ms. Tomoe Takahashi of Yamagata prefecture ended the first half of the program with a very lively atmosphere by singing an upbeat Japanese song that blends together with her voice entitled “Believe”, which is about believing in the ones you love.
After presen-ting some commercials from Seven Bank and PNB and after acknowledging other major sponsors like PAL, JENET, Globe Kababayan, Vox TV, Global Filipino Classifieds during the intermission, the 8th contestant Ms. Carolyn Santiago-Fukuda, with full power and confidence to express her feelings about loving regardless of race, sang “Isang Lahi.” 9th contestant Ms. Janet Manalo from Oita, Kyushu, sang “Tunay Na Mahal,” where she poured her emotions into the song that reached the audience hearts. Fight until the last breath of your life! A message from Ms. Maria Fe Yamaguchi from Nagano Prefecture as she sang “Habang may buhay” that was truly overwhelming. Ms. Evengeline Hino, a diva from Kyoto with a red gown who appreciates respect and love for one another sang “Lupa.” Her performance was full of passion. Singing about the changes and possibilities in life, 12th contestant Mr. John Alejandro from Kanagawa prefecture, had a very dramatic and enthusiastic entrance as he started the song “Ngayon” facing back with one of his arms raised and kneeled down after facing the audience. The emotions can clearly be heard and seen by his performance. He ended the song with a powerful voice. Tokyo representative Mr. Kevin Ramos, 13th contestant, delivered a powerful, yet splendid performance with his outstanding voice and modulation control, where the emotion can truly be felt with the message of "two people in love at a wrong time" in the song “Bukas Na Lang Kita Mamahalin.” He ended the song with a long sweet falsetto and got a huge applause from the audience. Ms. Juvy Decierdo Kawai, the 14th and last contestant from Nagoya, had a big applause from her fans before her performance even started. Her version of “Kung Ako Na Lang Sana” was indeed fitting for closing the curtains. The great control and modulation of her sweet voice can definitely make an audience a fan.
While waiting for the results, Ms. Jena V and Mr. Ody Lotho humorously hosted the third part of the program where there were lively intermissions from Tokyo University of Foreign Studies (Karatong- Subli) and raffle draws brought by Seven Bank and UTAWIT with amazing prizes like two (2) roundtrip PAL tickets, iPad, hotel accommodations, and many more!
As for the grand finale performance, all the UTAWIT grand finalists 2012 gathered with Mr. Warren De Luna, last year’s UTAWIT winner and Maestro Hisayuki Yoshioka as the song’s pianist. Together, as they all shined on stage, sang “Isang Mundo,Isang Awit.” People from the audience too were caught in the harmony and joined the singing in one voice.
Finally for the awarding part, the hosts Mr. Dennis Sun from Jeepney Press and Ms. Susan P. Fujita, the president of Hokkaido’s Samahang Pilipino, had an entertaining talk about Hokkaido and introduced the Sapporo Snow Festival held every February.
Speeches were presented from the UTAWIT Executive Committee Chairman Ms. Irene Kaneko, UTAWIT’s Adviser, Minister and Consul General Marian Jocelyn R. Tirol-Ignacio. Ms. Irene expressed her gratitude to the guests and to those who contributed to UTAWIT’s path to success for eight years and how there were countless “first-times” for this year’s event as well. Afterwards, Consul General Joy sincerely congratulated UTAWIT for the successful event and delivered Ambassador Manuel Lopez’s message in his absence and a quoted “A fruit does not fall far from its tree.”
Consul Ryan Pondoc was called to take the floor and handed the awards to the organizers with recognitions starting to those who came from the top of the map. As the awarding was about to take place, there were some problems that caused a short delay, but it was smartly covered by the hosts by asking the group leaders of each prefectures to introduce the treasures and pride of their home that ended up to be very entertaining for all. "It was probably the cutest that has happened in UTAWIT," said by Ms. Irene. As the results were concluded, the winners were Ms. Donnafel Dela Cruz (3rd place), Ms. Juvy Decierdo Kawai (2nd place), and the one who won this year’s UTAWIT was Mr. Kevin Ramos. Mr. Ramos had been joining UTAWIT and finally climbed his way up to the throne that definitely wowed everyone at the event.
And for the event finale, everybody filled the stage with joy and laughter as some picture-taking took place together with the contestants, organizers, and special guests. The event was truly a success. Thanks to everyone’s active participation and support for UTAWIT!
The organizers wish to thank everyone who showed their continual support, to its sponsors and regional participants; and most especially to Seven Bank, for being the major sponsor of the event. The participation of all regions in Japan was highly commendable with regional supporters, from outside Tokyo, coming with their families to cheer on their stars. Truly, this year was filled with surprises which ultimately brought all of us in one harmonious voice. See you again next year!
VOICES OF HARMONY: Another Year of Amazing Talents
by Marie Defeo
Among the things that set this year's UTAWIT apart from the rest is the beginning rendition of Hajii Alejandro’s “Kay Ganda ng Ating Musika” by Mr. Warren de Luna accompanied by Maestro Hisayuki Yoshioka and his grand piano. Even at the early parts of the program, the audience was already moved not just by the opening performance but also by a creative video presented for UTAWIT by its beneficiaries, the Gawad Kalinga-Sibol. It is always inspiring to be in an event that not only entertains its audience, but also makes its participants aware, and be touched, of their simultaneous help to society. The joy that could be seen from the kid’s faces and the deep gratitude that the mother’s felt will keep the event alive. To warm up the audience and to welcome a more Filipino atmosphere, the Philippine Cultural Dance Groupe of Tokyo University of Foreign Studies performed the “Pastores de Talisay” (or the Flower Dance) with their bright and colorful dresses and lively dance movements.
Moving on to the main portion, this year’s Utawit Grand finals had fourteen (14) promising finalists who came from thirteen (13) different areas in Japan: Tokyo, Okayama, Kagawa, Hokkaido, Fukuoka, Ibaraki, Yamagata, Shizuoka, Oita, Nagano, Kyoto, Kanagawa, and Nagoya. Two of this year’s finalists are from Tokyo. The contest proper was emceed by Mr. Nestor Puno & Ms. Elena Sakai. The curtains were finally raised for the first contestant, Ms. Maricris Takamiya of Tokyo with a mind-blowing performance of “Paano” that matched perfectly with her elegant black dress. Setting a high standard, Ms. Takamiya’s performance was followed by Mr. Chaq Fuentes who came all the way from Okayama prefecture to Tokyo for the finals. He sang “Ikaw Ang Aking Pangarap,” by Martin Nievera. Third contestant was Mr. Antonino Mark Bangis, with the song “Magsimula Ka” had a big audience impact at the end of his soulful performance. Carrying a very cold and soothing voice from Hokkaido was Mr. Arnaldo Caballero Salazar, who sang Gary Valenciano’s “How Did You Know?” that definitely sent chills to the audience. Fukuoka finalist Ms. Donnafel Dela Cruz sang “Ako Ang Nagwagi, Ako Ang Nasawi” to deliver the message that people have the power to overcome any hardships we experience in life. Without a doubt, the audience received her message through her voice! A young artist from Ibaraki, Mr. Romeo Paala Jr., made a splendid performance of “Maging Sino Ka Man” that seems to express his message “To love undoubtedly” where some people from the audience appeared to be able to relate. Ms. Tomoe Takahashi of Yamagata prefecture ended the first half of the program with a very lively atmosphere by singing an upbeat Japanese song that blends together with her voice entitled “Believe”, which is about believing in the ones you love.
After presen-ting some commercials from Seven Bank and PNB and after acknowledging other major sponsors like PAL, JENET, Globe Kababayan, Vox TV, Global Filipino Classifieds during the intermission, the 8th contestant Ms. Carolyn Santiago-Fukuda, with full power and confidence to express her feelings about loving regardless of race, sang “Isang Lahi.” 9th contestant Ms. Janet Manalo from Oita, Kyushu, sang “Tunay Na Mahal,” where she poured her emotions into the song that reached the audience hearts. Fight until the last breath of your life! A message from Ms. Maria Fe Yamaguchi from Nagano Prefecture as she sang “Habang may buhay” that was truly overwhelming. Ms. Evengeline Hino, a diva from Kyoto with a red gown who appreciates respect and love for one another sang “Lupa.” Her performance was full of passion. Singing about the changes and possibilities in life, 12th contestant Mr. John Alejandro from Kanagawa prefecture, had a very dramatic and enthusiastic entrance as he started the song “Ngayon” facing back with one of his arms raised and kneeled down after facing the audience. The emotions can clearly be heard and seen by his performance. He ended the song with a powerful voice. Tokyo representative Mr. Kevin Ramos, 13th contestant, delivered a powerful, yet splendid performance with his outstanding voice and modulation control, where the emotion can truly be felt with the message of "two people in love at a wrong time" in the song “Bukas Na Lang Kita Mamahalin.” He ended the song with a long sweet falsetto and got a huge applause from the audience. Ms. Juvy Decierdo Kawai, the 14th and last contestant from Nagoya, had a big applause from her fans before her performance even started. Her version of “Kung Ako Na Lang Sana” was indeed fitting for closing the curtains. The great control and modulation of her sweet voice can definitely make an audience a fan.
While waiting for the results, Ms. Jena V and Mr. Ody Lotho humorously hosted the third part of the program where there were lively intermissions from Tokyo University of Foreign Studies (Karatong- Subli) and raffle draws brought by Seven Bank and UTAWIT with amazing prizes like two (2) roundtrip PAL tickets, iPad, hotel accommodations, and many more!
As for the grand finale performance, all the UTAWIT grand finalists 2012 gathered with Mr. Warren De Luna, last year’s UTAWIT winner and Maestro Hisayuki Yoshioka as the song’s pianist. Together, as they all shined on stage, sang “Isang Mundo,Isang Awit.” People from the audience too were caught in the harmony and joined the singing in one voice.
Finally for the awarding part, the hosts Mr. Dennis Sun from Jeepney Press and Ms. Susan P. Fujita, the president of Hokkaido’s Samahang Pilipino, had an entertaining talk about Hokkaido and introduced the Sapporo Snow Festival held every February.
Speeches were presented from the UTAWIT Executive Committee Chairman Ms. Irene Kaneko, UTAWIT’s Adviser, Minister and Consul General Marian Jocelyn R. Tirol-Ignacio. Ms. Irene expressed her gratitude to the guests and to those who contributed to UTAWIT’s path to success for eight years and how there were countless “first-times” for this year’s event as well. Afterwards, Consul General Joy sincerely congratulated UTAWIT for the successful event and delivered Ambassador Manuel Lopez’s message in his absence and a quoted “A fruit does not fall far from its tree.”
Consul Ryan Pondoc was called to take the floor and handed the awards to the organizers with recognitions starting to those who came from the top of the map. As the awarding was about to take place, there were some problems that caused a short delay, but it was smartly covered by the hosts by asking the group leaders of each prefectures to introduce the treasures and pride of their home that ended up to be very entertaining for all. "It was probably the cutest that has happened in UTAWIT," said by Ms. Irene. As the results were concluded, the winners were Ms. Donnafel Dela Cruz (3rd place), Ms. Juvy Decierdo Kawai (2nd place), and the one who won this year’s UTAWIT was Mr. Kevin Ramos. Mr. Ramos had been joining UTAWIT and finally climbed his way up to the throne that definitely wowed everyone at the event.
And for the event finale, everybody filled the stage with joy and laughter as some picture-taking took place together with the contestants, organizers, and special guests. The event was truly a success. Thanks to everyone’s active participation and support for UTAWIT!
The organizers wish to thank everyone who showed their continual support, to its sponsors and regional participants; and most especially to Seven Bank, for being the major sponsor of the event. The participation of all regions in Japan was highly commendable with regional supporters, from outside Tokyo, coming with their families to cheer on their stars. Truly, this year was filled with surprises which ultimately brought all of us in one harmonious voice. See you again next year!
UTAWIT CHAMPION 2012, The Story
UTAWIT CHAMPION 2012: KEVIN RAMOS
by Dennis Sun
13. So many people are afraid of the number 13. They even remove the 13th floor in hotels because customers don’t like to sleep in that floor. People don’t do business on the 13th day because they consider it bad luck.
However, it’s the opposite for UTAWIT. It has been the second time for a number 13 contestant to garner the grand prize. First, it was Dave Aguilar representing Kyoto who won two years ago. This year, Kevin took the highest award. It seems the number 13 prove to be a lucky number for the singing competition.
Perhaps because in a singing competition, it’s better to sing at the latter part. It is considered unlucky to sing during the first half of the competition as judges are still waiting for the last contestants of a competition. Judges are saving the highest marks until everyone has proven their mark.
Kevin was, indeed, lucky. But his triumphant glory in UTAWIT 2012 may not have been a stroke of luck. It had been a long series of trials and errors, of failing to win the number one spot at the regionals year after year. Kevin couldn’t win the top slot in order to qualify in the grand finals round. For some, it would have been giving up. For Kevin, it was more of a challenge. Where did he fail? What did he lack? He believed that when it’s not your time, one has to wait for the right moment. Thus, he waited as he prepared himself round after round, year after year of joining the qualifying rounds.
Kevin, although born in Manila, grew up going back and forth living in Manila and Aurora, Quezon. He studied Customs Administration in college because that was what his dad, who worked in a bank, wanted him to take. He also took another course in Export Management. After graduating with two degrees, he also took an MBA. While taking his MBA, he taught Customs and Tariff Law.
In 2008, he was given an opportunity to host a party for the caregivers in Japan. This 10 day trip was extended to 3 months and later on became a year contract. He currently is handling sales and marketing of a company.
Looking back, it was actually Kevin’s brother who is the singer in the family. Kevin idolized his brother for his voice and singing skills. He has always wanted to be like him.
His first experience in a singing competition was when he was still in college. It was in Baguio City and an inter-college competition and won. He also joined Channel 5’s Sing-galing, and won.
Kevin confesses that he didn’t have any musical education at all. However, when he came to Japan, he was lucky to have 2 good mentors. One of them is Jazz Ramirez, whom he met in a Filipino restaurant. Jazz was the house singer in the resto-pub. During the karaoke portion, Kevin took the microphone and belted a song. Jazz was mesme-rized by Kevin’s voice and from then on took him under his wing. It was Jazz who chose his winning song piece, “Bukas Na Lang Kita Mamahalin.” His other mentor is Regs Evangelista who later became his voice coach. He learned many things from Regs. He taught him proper timing, diction, how to express emotions, and how to approach an audience. Kevin is forever grateful to these two people for without them, he could have not gotten the grand prize in Utawit.
Kevin joined the several Utawit qualifying rounds in Tokyo garnering 3rd place, 2nd place and then again, 3rd place before getting the 1st place this year. Was he disappointed for not getting the 1st place before? Not at all. Kevin treats every competition with good sportsmanship. If he did not win the grand prize this year, Kevin would still vie again next year. Kevin thinks that a competition should offer him challenges to perfect his craft. If the judges don’t get satisfied with his rendition, he tries to look for ways to learn more. There is no stopping him to upgrade his skills while he is still alive.
Joining Utawit made him more mature in terms of a live singer. He learned how to mingle with other singers with more experience than him. Most of all, he learned how to handle nervousness and how to use that energy to one’s advantage.
Winning Utawit is a big factor in Kevin’s life. Kevin realized that most of the previous champions of Utawit have carved a better life in Japan. They have been invited in many big activities. Kevin is preparing for new doors that will open for being the new champion. Being an Utawit champion will definitely give him more breaks and hopefully, his name will soar all over Japan.
Although still a newcomer in the business, he said that it is important for singers to continue working out on their dreams and keep on practicing no matter how far one has gone through. As for joining the competition, he believes it’s not about winning but being a part of the competition and working for its cause that is the most important.
Asked about tips to future Utawit contestants, he said it’s all about practice and listening to the advice of other people. He mentioned that “sleep” is very important so as not to ruin one’s voice. He prescribes salabat (ginger) tea with honey for its therapeutic value.
As for his future plans, Kevin simply wants to continue singing whether it be in a huge stage or just a karaoke box. Champion or not, Kevin will forever remain your humble singing guy next door.
by Dennis Sun
However, it’s the opposite for UTAWIT. It has been the second time for a number 13 contestant to garner the grand prize. First, it was Dave Aguilar representing Kyoto who won two years ago. This year, Kevin took the highest award. It seems the number 13 prove to be a lucky number for the singing competition.
Perhaps because in a singing competition, it’s better to sing at the latter part. It is considered unlucky to sing during the first half of the competition as judges are still waiting for the last contestants of a competition. Judges are saving the highest marks until everyone has proven their mark.
Kevin was, indeed, lucky. But his triumphant glory in UTAWIT 2012 may not have been a stroke of luck. It had been a long series of trials and errors, of failing to win the number one spot at the regionals year after year. Kevin couldn’t win the top slot in order to qualify in the grand finals round. For some, it would have been giving up. For Kevin, it was more of a challenge. Where did he fail? What did he lack? He believed that when it’s not your time, one has to wait for the right moment. Thus, he waited as he prepared himself round after round, year after year of joining the qualifying rounds.
Kevin, although born in Manila, grew up going back and forth living in Manila and Aurora, Quezon. He studied Customs Administration in college because that was what his dad, who worked in a bank, wanted him to take. He also took another course in Export Management. After graduating with two degrees, he also took an MBA. While taking his MBA, he taught Customs and Tariff Law.
In 2008, he was given an opportunity to host a party for the caregivers in Japan. This 10 day trip was extended to 3 months and later on became a year contract. He currently is handling sales and marketing of a company.
Looking back, it was actually Kevin’s brother who is the singer in the family. Kevin idolized his brother for his voice and singing skills. He has always wanted to be like him.
His first experience in a singing competition was when he was still in college. It was in Baguio City and an inter-college competition and won. He also joined Channel 5’s Sing-galing, and won.
Kevin confesses that he didn’t have any musical education at all. However, when he came to Japan, he was lucky to have 2 good mentors. One of them is Jazz Ramirez, whom he met in a Filipino restaurant. Jazz was the house singer in the resto-pub. During the karaoke portion, Kevin took the microphone and belted a song. Jazz was mesme-rized by Kevin’s voice and from then on took him under his wing. It was Jazz who chose his winning song piece, “Bukas Na Lang Kita Mamahalin.” His other mentor is Regs Evangelista who later became his voice coach. He learned many things from Regs. He taught him proper timing, diction, how to express emotions, and how to approach an audience. Kevin is forever grateful to these two people for without them, he could have not gotten the grand prize in Utawit.
Kevin joined the several Utawit qualifying rounds in Tokyo garnering 3rd place, 2nd place and then again, 3rd place before getting the 1st place this year. Was he disappointed for not getting the 1st place before? Not at all. Kevin treats every competition with good sportsmanship. If he did not win the grand prize this year, Kevin would still vie again next year. Kevin thinks that a competition should offer him challenges to perfect his craft. If the judges don’t get satisfied with his rendition, he tries to look for ways to learn more. There is no stopping him to upgrade his skills while he is still alive.
Joining Utawit made him more mature in terms of a live singer. He learned how to mingle with other singers with more experience than him. Most of all, he learned how to handle nervousness and how to use that energy to one’s advantage.
Winning Utawit is a big factor in Kevin’s life. Kevin realized that most of the previous champions of Utawit have carved a better life in Japan. They have been invited in many big activities. Kevin is preparing for new doors that will open for being the new champion. Being an Utawit champion will definitely give him more breaks and hopefully, his name will soar all over Japan.
Although still a newcomer in the business, he said that it is important for singers to continue working out on their dreams and keep on practicing no matter how far one has gone through. As for joining the competition, he believes it’s not about winning but being a part of the competition and working for its cause that is the most important.
Asked about tips to future Utawit contestants, he said it’s all about practice and listening to the advice of other people. He mentioned that “sleep” is very important so as not to ruin one’s voice. He prescribes salabat (ginger) tea with honey for its therapeutic value.
As for his future plans, Kevin simply wants to continue singing whether it be in a huge stage or just a karaoke box. Champion or not, Kevin will forever remain your humble singing guy next door.
Dennis Sun
DAISUKI
By Dennis Sun
“Cry. Forgive. Learn. Move on.
Let your tears water the seeds of your future happiness.”
- Steve Maraboli
Ibang klaseng umiyak si Nora Aunor. Kapag sinabi ng direktor sa kanya, umiyak ka, sasagot ang superstar, “Direk, sa kaliwa o kanang mata ba ako luluha?” Pag sagot naman ng director na sa kaliwang mata, tanong bigla ni Ate Guy, “Direk, hanggang saan mo ba akong gustong lumuha? Hanggang ilong? Sa pisngi lang? At direk, ilang luha po ang gusto ninyo?” To Nora Aunor, each teardrop is worth a thousand words already.
At the end of each year, I must confess, I cry. Basta umiiyak lang ako. This is a personal annual tradition I engage in. I spend days of quiet reflection of the year that is now about to end. I try to remember everything that has transpired in my life since January day one of the year. Can you just imagine that? As I open my “te-cho” or mini schedule book from page one, each and every worth remembering experience comes back to me like a slap on my face, my heart and my wallet. Sometimes, it’s just too much to handle. Kaya siguro basta’t lumuluha na lamang ako.
This year seems to be an emotionally heavy spell for me... especially July of this year when I lost my dad. That left me crying for several days. Baka siguro, wala na akong luha pang ibubuhos ngayon. Umiyak talaga ako pero everything was in control and moderation. Especially during the funeral, I needed to show my other siblings and members of the family that we had to be strong for our dad. And I am not really into big exposure of emotions. Just a few teardrops. But inside, it was all so deep and heavy. Siguro, mas masakit sa mga kapatid at nanay ko na nakatira sa Pinas. They have seen my dad’s full 10 year ordeal and fight against death until his last breath. For us who live abroad, ilang araw na iyak lang sa Pinas, and then we are back here and we can easily move on with our lives.
And a couple of months after my dad’s demise, I had a severe case of gallbladder attack. I was screaming and crying in deep agony! I was rushed to the hospital’s emergency room twice in the span of one week and eventually was confined for 10 days without solid food. According to the obasan (old woman) confined next door suffering the same fate as me, “I would rather have 2 consecutive child births rather than experience another gallbladder attack!” Although hindi pa po ako nanganak and will never bear a child, ganyan po talaga grabeng kasakit ng gallbladder attack. Since I do not know child bearing, I can perhaps describe it with our Filipino superstars. Kulang po siguro ang talent ni Nora Aunor to depict this experience. This calls for the tour de force of a Vilma Santos. Hindi lang iyak. May kahalong hysteria at pa sigaw-sigaw. Hayun, pina-opera ng obasan yung gallbladder niya. Wala na siyang gallbladder ngayon so she will never experience another attack. Whereas I did not opt to go under the knife. Kaya I really need to watch what I eat.
Pero ask ko lang: Why do we stop people when they cry? What’s wrong about crying. Lagi nilang sinasabi, “Huwag kang umiyak.” Kasalanan po ba ang umiyak? Does crying show you are weak?
For me, crying is like an emotional cleansing. Kung meron colon, liver and kidney detox, how about an emotional detox? We release negative energies when we cry. It’s like my heart and mind had a good nice dip in the emotional spa.
Tears are good for the well-being of our eyes. The most basic function of tears is to help us see. Tears help lubricate the eyes. And I read somewhere that tears kill bacteria and virus, as well.
When the physical body is under stress, it perspires through sweat. When the emotional body is under stress, it needs to do emotional perspiration through tears. And if you suppress tears, this could lead to diseases like high blood pressure, heart problems and peptic ulcers. We need to express and release all our feelings so they won’t become monsters inside of us that later on could kill us. Maybe I haven’t cried enough at my dad’s funeral kaya nagka-gallbladder attack ako.
Looking back at my small schedule book for the year, I realized how much tears I have shed this year. Hindi lang river, I cried an ocean full of tears! Kaya siguro nangayayat ako. I lost 5 kilos already. I should stop going to the gym and save money. Perhaps I will just cry so I can lose weight! Perhaps I should form a new group, we meet and tell sad stories that would make us cry for hours. I wonder who among my friends would join me.
And as we end the year, let us continue to ask ourselves what we have done this year. Let us think of this year’s activities and what they added to our life. What lessons we learned, what things we accomplished, who lent us a helping hand, who gave us more hurts and pains, who lied to us, who gave their shoulder when we needed it most. Let’s all look at these experiences objectively and embrace them for being a part of our lives. Cherish the memories, forgive the past, and just give thanks. Then, we can move on to the new year with a clean slate of welcoming heart.
Wishing you all the happiest of holidays with loads of tears. . . hopefully, tears of joy!
By Dennis Sun
Let your tears water the seeds of your future happiness.”
- Steve Maraboli
Ibang klaseng umiyak si Nora Aunor. Kapag sinabi ng direktor sa kanya, umiyak ka, sasagot ang superstar, “Direk, sa kaliwa o kanang mata ba ako luluha?” Pag sagot naman ng director na sa kaliwang mata, tanong bigla ni Ate Guy, “Direk, hanggang saan mo ba akong gustong lumuha? Hanggang ilong? Sa pisngi lang? At direk, ilang luha po ang gusto ninyo?” To Nora Aunor, each teardrop is worth a thousand words already.
At the end of each year, I must confess, I cry. Basta umiiyak lang ako. This is a personal annual tradition I engage in. I spend days of quiet reflection of the year that is now about to end. I try to remember everything that has transpired in my life since January day one of the year. Can you just imagine that? As I open my “te-cho” or mini schedule book from page one, each and every worth remembering experience comes back to me like a slap on my face, my heart and my wallet. Sometimes, it’s just too much to handle. Kaya siguro basta’t lumuluha na lamang ako.
This year seems to be an emotionally heavy spell for me... especially July of this year when I lost my dad. That left me crying for several days. Baka siguro, wala na akong luha pang ibubuhos ngayon. Umiyak talaga ako pero everything was in control and moderation. Especially during the funeral, I needed to show my other siblings and members of the family that we had to be strong for our dad. And I am not really into big exposure of emotions. Just a few teardrops. But inside, it was all so deep and heavy. Siguro, mas masakit sa mga kapatid at nanay ko na nakatira sa Pinas. They have seen my dad’s full 10 year ordeal and fight against death until his last breath. For us who live abroad, ilang araw na iyak lang sa Pinas, and then we are back here and we can easily move on with our lives.
And a couple of months after my dad’s demise, I had a severe case of gallbladder attack. I was screaming and crying in deep agony! I was rushed to the hospital’s emergency room twice in the span of one week and eventually was confined for 10 days without solid food. According to the obasan (old woman) confined next door suffering the same fate as me, “I would rather have 2 consecutive child births rather than experience another gallbladder attack!” Although hindi pa po ako nanganak and will never bear a child, ganyan po talaga grabeng kasakit ng gallbladder attack. Since I do not know child bearing, I can perhaps describe it with our Filipino superstars. Kulang po siguro ang talent ni Nora Aunor to depict this experience. This calls for the tour de force of a Vilma Santos. Hindi lang iyak. May kahalong hysteria at pa sigaw-sigaw. Hayun, pina-opera ng obasan yung gallbladder niya. Wala na siyang gallbladder ngayon so she will never experience another attack. Whereas I did not opt to go under the knife. Kaya I really need to watch what I eat.
Pero ask ko lang: Why do we stop people when they cry? What’s wrong about crying. Lagi nilang sinasabi, “Huwag kang umiyak.” Kasalanan po ba ang umiyak? Does crying show you are weak?
For me, crying is like an emotional cleansing. Kung meron colon, liver and kidney detox, how about an emotional detox? We release negative energies when we cry. It’s like my heart and mind had a good nice dip in the emotional spa.
Tears are good for the well-being of our eyes. The most basic function of tears is to help us see. Tears help lubricate the eyes. And I read somewhere that tears kill bacteria and virus, as well.
When the physical body is under stress, it perspires through sweat. When the emotional body is under stress, it needs to do emotional perspiration through tears. And if you suppress tears, this could lead to diseases like high blood pressure, heart problems and peptic ulcers. We need to express and release all our feelings so they won’t become monsters inside of us that later on could kill us. Maybe I haven’t cried enough at my dad’s funeral kaya nagka-gallbladder attack ako.
Looking back at my small schedule book for the year, I realized how much tears I have shed this year. Hindi lang river, I cried an ocean full of tears! Kaya siguro nangayayat ako. I lost 5 kilos already. I should stop going to the gym and save money. Perhaps I will just cry so I can lose weight! Perhaps I should form a new group, we meet and tell sad stories that would make us cry for hours. I wonder who among my friends would join me.
And as we end the year, let us continue to ask ourselves what we have done this year. Let us think of this year’s activities and what they added to our life. What lessons we learned, what things we accomplished, who lent us a helping hand, who gave us more hurts and pains, who lied to us, who gave their shoulder when we needed it most. Let’s all look at these experiences objectively and embrace them for being a part of our lives. Cherish the memories, forgive the past, and just give thanks. Then, we can move on to the new year with a clean slate of welcoming heart.
Wishing you all the happiest of holidays with loads of tears. . . hopefully, tears of joy!
Alma R. H. Reyes
TRAFFIC
by Alma R. H. Reyes
“Sickness is a thing of the spirit.”
- Japanese proverb
ASHES TO ASHES, DUST TO DUST
Apart from enjoying the reds and golds of the maple leaves in autumn as they wither gradually to a white and grey winter, we also remember November as the month of our departed loved ones. In Japan, this custom is practiced in August during the o-bon. They spend not just one day, but several days off from work to visit cemeteries and bond with their families. Of course, this not-so-cheerful occasion differs from the Filipino tradition primarily because of religion. During the wake and funeral ceremony in Japan, the Buddhist tradition uses a lot of chanting by the Buddhist priest, and people line up to light incense sticks by the altar, clap their hands, bow and say a prayer.
I have attended funeral ceremonies in Japan. The air is somber, serene, formal, probably a little bit stiff, and people wear very serious faces. Naturally, we expect the same atmosphere in the Filipino way, but somehow in our culture, even during such a sad occasion, we still see people smiling, some even sharing jokes, especially after the ceremony is over and everyone is ready to attack the food table. Cremation is a standard practice in Japan, and I also have experienced witnessing this, unfortunately. Yes, unfortunately, because I think that after the first time, I would not want to witness it again. Usually, the immediate family members are the only ones present during the cremation services. They wait directly outside the “oven” while the body is being cremated, giving off the sounds of burning, which can be quite a chilly experience. When the cremation is over, the bones appear on a tray, and pulled out of the oven chamber for the family members to see. And, here comes the gruesome part. The family is given chopsticks so two people can pick up one bone together, before it is laid inside the urn. An attendant is present to explain the body parts where the bones came from. There is even an order in picking up the bones, starting with the bones of the feet, and lastly the bones of the head, in the belief that the body will not be upside down inside the urn. This is the reason why it is considered taboo for two people to pick up food together, or pass food to each other with their chopsticks, as this reminds the Japanese of the dead.
It’s certainly quite a depressing thought to be thinking of death and funerals in Japan, especially for foreigners like us. But, as we grow older, and while in Japan, sometimes, we can’t help but think what happens if we get sick here, and die here, and there will be no one to take care of us? Naisip niyo na ba ito?
It’s not a joke to get sick in Japan. Yet, there are benefits because of the convenient health insurance here, which we cannot avail back home. Perso-nally, I do my medical check-ups back home, even if I know I will pay more, only because I feel more secure being attended to by our own doctors, especially if they are family doctors. I feel more settled understanding the consultations, and I can attest that Filipino doctors spend more time with their patients, thoroughly explaining the illness, medication, and other useful information that we cannot get from Japanese doctors who are often in hurry, being so conscious of other patients who are waiting in line. This is the main reason why I prefer to be attended by my Filipino doctors. Sometimes I feel like I am actually attending a lecture on medicine, as the doctors patiently explain every step and procedure, sometimes, even with complete charts and diagrams.
There are pros and cons about seeking medical help in Japan or the Philippines. I have known of incidents in Japan when, in times of emergency, the ambulance does not take you promptly to a hospital because not all hospitals can take the patient, depending on the gravity of the patient’s condition. There was one case of a Japanese mother who sued the medical association of Japan when her infant needed to be rushed to the hospital, but the ambulance took time to bring the infant to the hospital since there was no available hospital at that moment, and when the mother and her child arrived in the hospital, the baby was pronounced dead. Then, we all know, of course the usual routine here of having to cue for so long to see a doctor, only to be attended to in five minutes.
In the Philippines, the problem with our doctors is many of them are not punctual. I have a family doctor who starts his clinic hours at 9:00 a.m. but comes in at 9:45 a.m. In Manila, it is always convenient to say that all kinds of delay are due to traffic. We have hospitals that do not even have toilet paper in their toilets, or may lack advanced equipment, in contrast to the cleanliness and availability of amenities in Japanese hospitals. Some say that the hospital staff in Japan treats patients like “just one of those sick people” while the Filipino medical staff treats patients with more care and compassion.
One thing to contemplate on is when you get sick in Japan, who do you want to be with most by your side when you need emotional and moral support? I think this is an important factor to consider. Health stability is also about emotional and psychological stability. Make sure you get the right care from the right people when you need medical attention in Japan. And, as Christmas nears, let’s all try to stay healthy, then we can dream about all those cucinta, puto, sapin-sapin and other Christmas delight back home that we will surely miss!
Have a most heartfelt holiday!
by Alma R. H. Reyes
- Japanese proverb
ASHES TO ASHES, DUST TO DUST
Apart from enjoying the reds and golds of the maple leaves in autumn as they wither gradually to a white and grey winter, we also remember November as the month of our departed loved ones. In Japan, this custom is practiced in August during the o-bon. They spend not just one day, but several days off from work to visit cemeteries and bond with their families. Of course, this not-so-cheerful occasion differs from the Filipino tradition primarily because of religion. During the wake and funeral ceremony in Japan, the Buddhist tradition uses a lot of chanting by the Buddhist priest, and people line up to light incense sticks by the altar, clap their hands, bow and say a prayer.
I have attended funeral ceremonies in Japan. The air is somber, serene, formal, probably a little bit stiff, and people wear very serious faces. Naturally, we expect the same atmosphere in the Filipino way, but somehow in our culture, even during such a sad occasion, we still see people smiling, some even sharing jokes, especially after the ceremony is over and everyone is ready to attack the food table. Cremation is a standard practice in Japan, and I also have experienced witnessing this, unfortunately. Yes, unfortunately, because I think that after the first time, I would not want to witness it again. Usually, the immediate family members are the only ones present during the cremation services. They wait directly outside the “oven” while the body is being cremated, giving off the sounds of burning, which can be quite a chilly experience. When the cremation is over, the bones appear on a tray, and pulled out of the oven chamber for the family members to see. And, here comes the gruesome part. The family is given chopsticks so two people can pick up one bone together, before it is laid inside the urn. An attendant is present to explain the body parts where the bones came from. There is even an order in picking up the bones, starting with the bones of the feet, and lastly the bones of the head, in the belief that the body will not be upside down inside the urn. This is the reason why it is considered taboo for two people to pick up food together, or pass food to each other with their chopsticks, as this reminds the Japanese of the dead.
It’s certainly quite a depressing thought to be thinking of death and funerals in Japan, especially for foreigners like us. But, as we grow older, and while in Japan, sometimes, we can’t help but think what happens if we get sick here, and die here, and there will be no one to take care of us? Naisip niyo na ba ito?
It’s not a joke to get sick in Japan. Yet, there are benefits because of the convenient health insurance here, which we cannot avail back home. Perso-nally, I do my medical check-ups back home, even if I know I will pay more, only because I feel more secure being attended to by our own doctors, especially if they are family doctors. I feel more settled understanding the consultations, and I can attest that Filipino doctors spend more time with their patients, thoroughly explaining the illness, medication, and other useful information that we cannot get from Japanese doctors who are often in hurry, being so conscious of other patients who are waiting in line. This is the main reason why I prefer to be attended by my Filipino doctors. Sometimes I feel like I am actually attending a lecture on medicine, as the doctors patiently explain every step and procedure, sometimes, even with complete charts and diagrams.
There are pros and cons about seeking medical help in Japan or the Philippines. I have known of incidents in Japan when, in times of emergency, the ambulance does not take you promptly to a hospital because not all hospitals can take the patient, depending on the gravity of the patient’s condition. There was one case of a Japanese mother who sued the medical association of Japan when her infant needed to be rushed to the hospital, but the ambulance took time to bring the infant to the hospital since there was no available hospital at that moment, and when the mother and her child arrived in the hospital, the baby was pronounced dead. Then, we all know, of course the usual routine here of having to cue for so long to see a doctor, only to be attended to in five minutes.
In the Philippines, the problem with our doctors is many of them are not punctual. I have a family doctor who starts his clinic hours at 9:00 a.m. but comes in at 9:45 a.m. In Manila, it is always convenient to say that all kinds of delay are due to traffic. We have hospitals that do not even have toilet paper in their toilets, or may lack advanced equipment, in contrast to the cleanliness and availability of amenities in Japanese hospitals. Some say that the hospital staff in Japan treats patients like “just one of those sick people” while the Filipino medical staff treats patients with more care and compassion.
One thing to contemplate on is when you get sick in Japan, who do you want to be with most by your side when you need emotional and moral support? I think this is an important factor to consider. Health stability is also about emotional and psychological stability. Make sure you get the right care from the right people when you need medical attention in Japan. And, as Christmas nears, let’s all try to stay healthy, then we can dream about all those cucinta, puto, sapin-sapin and other Christmas delight back home that we will surely miss!
Have a most heartfelt holiday!
Marcial Caniones
ITLOG na PULA
by Marcial Caniones
PASKO KA SA AMIN
Ang Puto ay Bungbong
At si Santa ay Clause
Ang Christmas ay Tree
At si Rodolf ay Reindeer
Ang Lechon ay Kawali
At ang Salad ay Fruit
Ang Keso ay Bola...
At ikaw na lang ang kulang para tayo ay makapag-karoling.
Oo…
Malamig na rin dito gaya ng diyan. Ika nga uso na dito ang “sweater”, jacket, long sleeves, at scurf, tila nagmistulang nasa Baguio o Japan na rin ang porma ng mga tao dito. Siyempre, uso na rin nitong mga panahong ito ang ubo, sipon, lagnat, at biglang nauso din ang dengue, kaya dagliang nagpunuan ng mga may sakit ang mga ospital. Hindi rin mawawala sa uso ang mga nag-kikislapang mga makukulay na ilaw, mga sari-saring laruan sa bangketa ay naglipana, nagsilakasan na ang mga pampaskong koro at tugtugin sa mga mall, kaya bakas sa mukha ng tao ang saya.
Maginaw na nga…
Sa iba ay puno ng saya, sa iba naman ay pangu-ngulila, sa iba naman para lang wala, sa iba sana naman ay huwag balot sa lungkot ang mukha. Sa mga bata, tila ito ay panahon ng pagkakaibigan, ng bilihan, ng pasyalan, ng kainan, ng pagbibigayan, ng tuwa, ng bagong pag-asa, ng kalinga, ng pagmamahalan. Sa mga matatanda naman ay sapat na ang maalala sila at mapadalhan ng kaunting pang inom, ng pang bingo, ng pang ‘tongits o ng pang sakla, ika nga mga maliliit na gastusing panlibangan huwag lang makasa-nayan at baka masira pa ang kaunting nalalabi pang buhay.
Alam namin…
Na mag-isa ka lang diyan, baka nalulungkot o baka naman masaya at sana nga naman, at dapat lang ay masaya. Dito alam mo na ang buhay halos pa tsamba-tsamba, minsan may trabaho, minsan wala, minsan may kita, kadalsan din ay wala, pero nasa sipag at kusa din naman kung kami dito ay aasenso nasa pagtutulungan at minsan dapat ay pilitin ang isip at katawan upang ang takot at natutulog na utak at laman ay kumilos naman at hindi umasa sa pagod at padala ng mga naghihikahos tulad ninyong malalayo at nag-iisa lang sa ibang bayan.
Alam mo naman…
Ang hirap ng buhay dito kaya ka nga nandiyan, kaya ka nga nagpursiging pumunta diyan upang kahit papaano ay maka- pag-ipon at may matangkang ari-arian at pag-uwi mo ay may naipundar naman. Kaysa magsisiksikan kayo dito, magti-tinginan nalang at paraparehong hihimbing na ‘di alam ang kahihinatnan. Mas mainam na ikaw ay nandiyan kahit minsan ay malungot at mahirap, kaysa lahat naman kayo dito ay nagbabangayan lang araw-araw at sa isa’t-isa ay naaalibadbaran.
Huwag ka ng o.a….
Nasa isip ka nila lagi, buti nga diyan malayo ka sa mga pang-araw-araw na sagutan, away at kulitan dito sa iniwan ninyong bahay. Mga maliliit at malalaking problema, mga mala-aksyon at mala-tele seryeng-drama sa inyong pamilya at mga mas madalas na pang araw-araw na komedya at tawanan. Dito parang pelikula kung wala kang padala saksakan ng lungkot at puro nakasimangot at kapag dumating na ang padala mong kahon, sa sobrang saya, sabay ang lahat na nagtatalunan, pati nga mga kapit- bahay nakikisaya sa pag-asang kahit sabon at tsoklate man ay maabutan…hahaha!
Pasko na nga…
Hindi rin maiwasan ang magnilay-nilay sa mga pinagdaanan sa buhay, lalo na sa mga panahong nais mong makapiling ang mahal mo sa buhay, ang makakwentuhan mo sila ng kahit ano man na madalas ay walang katuturan, minsan mga kwentong nakalipas, na masaklap ngunit ngayon ay pinagtatawanan na lang. Mga panahong kahit kanin lang at karampot na ulam ay masayang nag-aagawan lalo ‘nat may sawsawang maanghang. Mga panahong nakakapag luha, lalo na sa mga taong dapat sinabihan ng pagmamahal, mga taong dapat sanang pinatawad at hiningan ng kapatawaran. Mga pagkakataong sana ay iyong hinaplos at mahigpit na niyakap ang mga mahal mo sa buhay.
Matulog kang mahimbing…
Buhay ang pasasalamat ng mga iniwan mo sa iyo, tila ikaw ang Santa Claus sa kanila, isang Santa na tunay, isang Santa na hindi nakakalimot, isang Santang marunong umiyak, isang Santang marunong din tumawa, isang Santang walang kapaguran, isang Santang kahit hindi pasko ay may padala, Santa ng pambayad sa pasukan, Santa ng pampapagamot, Santa ng pampalibing, Santa ng pampiyansa, isang Santang praktikal at makatutuhanan, isang Santang hindi plastic, isang Santang tunay at buhay, Santa ng lahat, ng buong pamilya, ng buong baranggay.
Kasama ka namin…
Ang mga bata ay nagpapraktis magkaroling... kahit sintonado pinipilit pa rin. Pati nga si amang at inang nakisali na rin. Buksan mo ang Skype at ikaw ay pasasayahin kanilang mga pamaskong kakantahin, syempre hindi maiwasan ang bunso ay maghabilin at mga tiyohin at tiyahin nagkukunwari pang walang hihingin, mga lolo’t lola ay puro kaway sa kamera ang alam gawin at tila nakikisali sa mga pamaskong awitin. Ang unang subo sa Noche Buena sa iyo ay alay namin. Sa tulong mo, sa sipag mo, sa malasakit mo, sa sakripisyo mo, sa pag-unawa mo, sa PAGMAMAHAL mo...
Masaya lahat ang PASKO natin...!
by Marcial Caniones
PASKO KA SA AMIN
 |
| illustration by Jose Miguel Parungao |
At si Santa ay Clause
Ang Christmas ay Tree
At si Rodolf ay Reindeer
Ang Lechon ay Kawali
At ang Salad ay Fruit
Ang Keso ay Bola...
At ikaw na lang ang kulang para tayo ay makapag-karoling.
Oo…
Malamig na rin dito gaya ng diyan. Ika nga uso na dito ang “sweater”, jacket, long sleeves, at scurf, tila nagmistulang nasa Baguio o Japan na rin ang porma ng mga tao dito. Siyempre, uso na rin nitong mga panahong ito ang ubo, sipon, lagnat, at biglang nauso din ang dengue, kaya dagliang nagpunuan ng mga may sakit ang mga ospital. Hindi rin mawawala sa uso ang mga nag-kikislapang mga makukulay na ilaw, mga sari-saring laruan sa bangketa ay naglipana, nagsilakasan na ang mga pampaskong koro at tugtugin sa mga mall, kaya bakas sa mukha ng tao ang saya.
Maginaw na nga…
Sa iba ay puno ng saya, sa iba naman ay pangu-ngulila, sa iba naman para lang wala, sa iba sana naman ay huwag balot sa lungkot ang mukha. Sa mga bata, tila ito ay panahon ng pagkakaibigan, ng bilihan, ng pasyalan, ng kainan, ng pagbibigayan, ng tuwa, ng bagong pag-asa, ng kalinga, ng pagmamahalan. Sa mga matatanda naman ay sapat na ang maalala sila at mapadalhan ng kaunting pang inom, ng pang bingo, ng pang ‘tongits o ng pang sakla, ika nga mga maliliit na gastusing panlibangan huwag lang makasa-nayan at baka masira pa ang kaunting nalalabi pang buhay.
Alam namin…
Na mag-isa ka lang diyan, baka nalulungkot o baka naman masaya at sana nga naman, at dapat lang ay masaya. Dito alam mo na ang buhay halos pa tsamba-tsamba, minsan may trabaho, minsan wala, minsan may kita, kadalsan din ay wala, pero nasa sipag at kusa din naman kung kami dito ay aasenso nasa pagtutulungan at minsan dapat ay pilitin ang isip at katawan upang ang takot at natutulog na utak at laman ay kumilos naman at hindi umasa sa pagod at padala ng mga naghihikahos tulad ninyong malalayo at nag-iisa lang sa ibang bayan.
Alam mo naman…
Ang hirap ng buhay dito kaya ka nga nandiyan, kaya ka nga nagpursiging pumunta diyan upang kahit papaano ay maka- pag-ipon at may matangkang ari-arian at pag-uwi mo ay may naipundar naman. Kaysa magsisiksikan kayo dito, magti-tinginan nalang at paraparehong hihimbing na ‘di alam ang kahihinatnan. Mas mainam na ikaw ay nandiyan kahit minsan ay malungot at mahirap, kaysa lahat naman kayo dito ay nagbabangayan lang araw-araw at sa isa’t-isa ay naaalibadbaran.
Huwag ka ng o.a….
Nasa isip ka nila lagi, buti nga diyan malayo ka sa mga pang-araw-araw na sagutan, away at kulitan dito sa iniwan ninyong bahay. Mga maliliit at malalaking problema, mga mala-aksyon at mala-tele seryeng-drama sa inyong pamilya at mga mas madalas na pang araw-araw na komedya at tawanan. Dito parang pelikula kung wala kang padala saksakan ng lungkot at puro nakasimangot at kapag dumating na ang padala mong kahon, sa sobrang saya, sabay ang lahat na nagtatalunan, pati nga mga kapit- bahay nakikisaya sa pag-asang kahit sabon at tsoklate man ay maabutan…hahaha!
Pasko na nga…
Hindi rin maiwasan ang magnilay-nilay sa mga pinagdaanan sa buhay, lalo na sa mga panahong nais mong makapiling ang mahal mo sa buhay, ang makakwentuhan mo sila ng kahit ano man na madalas ay walang katuturan, minsan mga kwentong nakalipas, na masaklap ngunit ngayon ay pinagtatawanan na lang. Mga panahong kahit kanin lang at karampot na ulam ay masayang nag-aagawan lalo ‘nat may sawsawang maanghang. Mga panahong nakakapag luha, lalo na sa mga taong dapat sinabihan ng pagmamahal, mga taong dapat sanang pinatawad at hiningan ng kapatawaran. Mga pagkakataong sana ay iyong hinaplos at mahigpit na niyakap ang mga mahal mo sa buhay.
Matulog kang mahimbing…
Buhay ang pasasalamat ng mga iniwan mo sa iyo, tila ikaw ang Santa Claus sa kanila, isang Santa na tunay, isang Santa na hindi nakakalimot, isang Santang marunong umiyak, isang Santang marunong din tumawa, isang Santang walang kapaguran, isang Santang kahit hindi pasko ay may padala, Santa ng pambayad sa pasukan, Santa ng pampapagamot, Santa ng pampalibing, Santa ng pampiyansa, isang Santang praktikal at makatutuhanan, isang Santang hindi plastic, isang Santang tunay at buhay, Santa ng lahat, ng buong pamilya, ng buong baranggay.
Kasama ka namin…
Ang mga bata ay nagpapraktis magkaroling... kahit sintonado pinipilit pa rin. Pati nga si amang at inang nakisali na rin. Buksan mo ang Skype at ikaw ay pasasayahin kanilang mga pamaskong kakantahin, syempre hindi maiwasan ang bunso ay maghabilin at mga tiyohin at tiyahin nagkukunwari pang walang hihingin, mga lolo’t lola ay puro kaway sa kamera ang alam gawin at tila nakikisali sa mga pamaskong awitin. Ang unang subo sa Noche Buena sa iyo ay alay namin. Sa tulong mo, sa sipag mo, sa malasakit mo, sa sakripisyo mo, sa pag-unawa mo, sa PAGMAMAHAL mo...
Masaya lahat ang PASKO natin...!
Jasmin Vasquez
Ano Ne!
ni Jasmin Vasquez
"Malapit na ang Pasko"
Malamig na ang simoy ng hangin. Nararamdaman mo na ba na papalapit na ng papalapit ang Pasko? Nakaka-miss na ang mga pagkain sa panahon na ito na nagiging tradisyon na sa kahit saang lugar sa Pilipinas katulad ng bibingka, puto bungbong, puto sulot na pwede mong samahan ng keso at mainit na tsaa. Madalas akong kumain nito lalo na pagkatapos ng Simbang Gabi.
Maraming tao ang abala at masipag kapag malapit na ang Pasko. Kanya-kanyang diskarte kung paano sila kikita at makaipon ng pera para pagsapit ng Noche Buena ay may masagana silang maihahain sa hapag-kainan. Mayroong gumagawa ng ibat-ibang klaseng parol at christmas decor. May mga gumagawa ng damit ng Santa Claus, may nagluluto ng mga halaya at suman. Kanya-kanya ng gimik basta kumita at makabili ng bagong damit ng mga anak nila at makapag- handa para sa salo-salo sa araw ng Pasko at higit sa lahat ay ang pagbigay ng aginaldo sa kani-kanilang mga inaanak.
Ito rin ang tamang panahon at pagkakataon para sa mga samahan ng simbahan at iba't-ibang community sa ating lugar upang makaipon ng pondo sa pamamagitan ng pagka caroling. At hindi rin magpapahuli ang mga bata na excited lagi humingi ng malaking lata ng gatas, plastic at goma upang gawing tambol at mag pitpit ng maraming takip ng softdrinks (tanchan ang tawag namin dati doon) na magsisilbing tamborine. Tuwang-tuwa ang mga bata sa pagkanta ng christmas carol sa tapat ng bahay-bahay sa ating lugar. Kaya naman mauubos ang mga barya ninyo sa dami nila na tatapat sa bahay ninyo. At pag-naubos ka na at nakulitan ka na sa mga bata na pabalik-balik eh sasabihan mo ng patatawarin po. Tapos kakantahan kayo ng "Thank You, Thank You... ang babarat ninyo thank you" .... hahahaha Amininin ~~~~......... na experience nyo rin yan ng bata pa kayo.
Ako, isa sa mga pinakagusto ko noong bata pa ako tuwing sasapit ang pasko ay yung pagsasabit ng medyas sa bintana. Tapos kinabukasan, pagbukas mo sa medyas may laman na pera sabi nila bigay daw yon ni Santa Claus... Masaya na ako doon kasi noong araw hindi pa uso ang maraming Ninong at Ninang. Isa lang ang Ninong ko at Ninang tapos bihira pa kami magkita. Hindi katulad ngayon ginagawa na rin nilang negosyo ang pagkakaroon nito.
Hindi gaanong marangya ang aming pamumuhay kaya tuwing araw lang ng pasko at bagong taon kami nakakatikim ng masasarap na prutas katulad ng ubas, mansanas, orange at kastanyas. Pero kahit minsan lang kami makatikim ng ganoon, parang ang saya-saya pa rin ng buhay noon. Hindi katulad ngayon na kahit andyan na sa harap mo ang masasarap na pagkain eh malungkot ka pa rin.
Hindi bale na simpleng pagkain lang. At hindi baleng walang magagarang damit sa araw ng Pasko, basta sama-sama kayong buong pamilya at nagmamahalan. Hindi katulad ko ngayon na, oo nga makakabili ako ng masasarap na pagkain at makakabili ako ng mga bagong damit para sa mga anak ko ngunit balot pa rin ng kalungkutan ang aking nararamdaman dahil malayo ako sa mga mahal ko sa buhay. Kailangang mag sakripisyo para sa kinabukasan ng mga anak lalo na single parent ako.
Para sa nakararami, pag sinabi mong Pasko... ang unang pumapasok sa isip nila ay ang magtinda para kumita, mag overtime sa work para dagdag sweldo, regalo at aginaldo. Hallerrr!!! Birthday po iyon ni Jesus Christ.... At tulad natin gusto rin ni Jesus na maalala natin ang kanyang kaarawan at bigyan natin siya ng regalo. At naghihintay din siya na pumunta tayo sa kanyang kaarawan sa kanyang simbahan at bigyan nyo sya ng regalo. At alam mo ba kung ano yong regalo na hinihingi nya? Isang oras lang sa loob ng isang linggo. Please magsimba tayo every Sunday. Hindi lang sana kapag may sakit ka at gusto mong pagalingin ka Niya. Hindi lang sana kapag nag-away kayo ng mahal mo at gusto mong humiling na magkabati kayo. Hindi lang sana tuwing mag-aanak ka sa binyag. Hindi lang sana kapag may dadaluhan kang kasal. Gawin natin ito bilang pasasalamat natin sa kanya sa walang sawang pagbibigay nya sa atin ng mga blessings at maayos na kalusugan. Mahal tayo ng Diyos kaya sana mahalin din natin Siya ng lubos.
Advance Merry Christmas to all!
ni Jasmin Vasquez
Malamig na ang simoy ng hangin. Nararamdaman mo na ba na papalapit na ng papalapit ang Pasko? Nakaka-miss na ang mga pagkain sa panahon na ito na nagiging tradisyon na sa kahit saang lugar sa Pilipinas katulad ng bibingka, puto bungbong, puto sulot na pwede mong samahan ng keso at mainit na tsaa. Madalas akong kumain nito lalo na pagkatapos ng Simbang Gabi.
Maraming tao ang abala at masipag kapag malapit na ang Pasko. Kanya-kanyang diskarte kung paano sila kikita at makaipon ng pera para pagsapit ng Noche Buena ay may masagana silang maihahain sa hapag-kainan. Mayroong gumagawa ng ibat-ibang klaseng parol at christmas decor. May mga gumagawa ng damit ng Santa Claus, may nagluluto ng mga halaya at suman. Kanya-kanya ng gimik basta kumita at makabili ng bagong damit ng mga anak nila at makapag- handa para sa salo-salo sa araw ng Pasko at higit sa lahat ay ang pagbigay ng aginaldo sa kani-kanilang mga inaanak.
Ito rin ang tamang panahon at pagkakataon para sa mga samahan ng simbahan at iba't-ibang community sa ating lugar upang makaipon ng pondo sa pamamagitan ng pagka caroling. At hindi rin magpapahuli ang mga bata na excited lagi humingi ng malaking lata ng gatas, plastic at goma upang gawing tambol at mag pitpit ng maraming takip ng softdrinks (tanchan ang tawag namin dati doon) na magsisilbing tamborine. Tuwang-tuwa ang mga bata sa pagkanta ng christmas carol sa tapat ng bahay-bahay sa ating lugar. Kaya naman mauubos ang mga barya ninyo sa dami nila na tatapat sa bahay ninyo. At pag-naubos ka na at nakulitan ka na sa mga bata na pabalik-balik eh sasabihan mo ng patatawarin po. Tapos kakantahan kayo ng "Thank You, Thank You... ang babarat ninyo thank you" .... hahahaha Amininin ~~~~......... na experience nyo rin yan ng bata pa kayo.
Ako, isa sa mga pinakagusto ko noong bata pa ako tuwing sasapit ang pasko ay yung pagsasabit ng medyas sa bintana. Tapos kinabukasan, pagbukas mo sa medyas may laman na pera sabi nila bigay daw yon ni Santa Claus... Masaya na ako doon kasi noong araw hindi pa uso ang maraming Ninong at Ninang. Isa lang ang Ninong ko at Ninang tapos bihira pa kami magkita. Hindi katulad ngayon ginagawa na rin nilang negosyo ang pagkakaroon nito.
Hindi gaanong marangya ang aming pamumuhay kaya tuwing araw lang ng pasko at bagong taon kami nakakatikim ng masasarap na prutas katulad ng ubas, mansanas, orange at kastanyas. Pero kahit minsan lang kami makatikim ng ganoon, parang ang saya-saya pa rin ng buhay noon. Hindi katulad ngayon na kahit andyan na sa harap mo ang masasarap na pagkain eh malungkot ka pa rin.
Hindi bale na simpleng pagkain lang. At hindi baleng walang magagarang damit sa araw ng Pasko, basta sama-sama kayong buong pamilya at nagmamahalan. Hindi katulad ko ngayon na, oo nga makakabili ako ng masasarap na pagkain at makakabili ako ng mga bagong damit para sa mga anak ko ngunit balot pa rin ng kalungkutan ang aking nararamdaman dahil malayo ako sa mga mahal ko sa buhay. Kailangang mag sakripisyo para sa kinabukasan ng mga anak lalo na single parent ako.
Para sa nakararami, pag sinabi mong Pasko... ang unang pumapasok sa isip nila ay ang magtinda para kumita, mag overtime sa work para dagdag sweldo, regalo at aginaldo. Hallerrr!!! Birthday po iyon ni Jesus Christ.... At tulad natin gusto rin ni Jesus na maalala natin ang kanyang kaarawan at bigyan natin siya ng regalo. At naghihintay din siya na pumunta tayo sa kanyang kaarawan sa kanyang simbahan at bigyan nyo sya ng regalo. At alam mo ba kung ano yong regalo na hinihingi nya? Isang oras lang sa loob ng isang linggo. Please magsimba tayo every Sunday. Hindi lang sana kapag may sakit ka at gusto mong pagalingin ka Niya. Hindi lang sana kapag nag-away kayo ng mahal mo at gusto mong humiling na magkabati kayo. Hindi lang sana tuwing mag-aanak ka sa binyag. Hindi lang sana kapag may dadaluhan kang kasal. Gawin natin ito bilang pasasalamat natin sa kanya sa walang sawang pagbibigay nya sa atin ng mga blessings at maayos na kalusugan. Mahal tayo ng Diyos kaya sana mahalin din natin Siya ng lubos.
Advance Merry Christmas to all!
Loleng Ramos
KAPATIRAN
by Loleng Ramos
Ang Pasko Ng Aking Kabataan
Maligayang Pasko kapatid! Kumusta ang pasko mo? Nakakalungkot dito sa Japan ano? Nasa cake at fried chicken lang, konting palamuti, meron ding illuminations o pagde- dekorasyon ng magagarbong ilaw pero ang tema ay nakatuon sa kapanahunan ng taglamig o winter. Naalala ko dati noon sa Makati, parang panaginip ang illumination ng Ayala Avenue. Napakaganda at tunay na nagpapahiwatig ng diwa ng Pasko ang mga higanteng Belen at Parol ng mga naglalakihang gusali. Para sa iyo, ano ba ang pasko? Ano ang tunay na diwa nito?
Noong bata pa ako, ang pasko ay paghihintay ng maraming bagay. Una, sa pagpatak ng ika-unang araw ng buwan na may ‘ber’, maririnig ko na naman muli ang mga Christmas carols na sa kung anong kadahilanan ay nakakasaya. Ilalabas na din ng mga department stores ang sari-saring palamuti. Hindi ako makapag-hintay noon sa pagkabit ng Christmas tree pero sabi ni nanay, “Maka-Todos los Santos na lang, igalang lang muna natin ang araw ng mga patay.” Ang tagal pa noon, dalawang buwan pa, pero payag na din ako kase noong nabubuhay pa daw si lola, ang pagkabit ng Christmas tree ay sa unang araw pa ng Simbang gabi at dahil mura pa ang mga bilihin noong araw, ang puno na ginagamit ay malalaki at hindi plastik, evergreen na puno na may mabango at malinis na amoy. Sa totoo lang, noong mga limang taon pa lang ako, ang akala kong nakabalot sa bodega ay ang patay kong lola, iyon pala ay ang huling tunay na Christmas tree namin na hindi magawang basta itapon na lang ni nanay dahil sa panghihinayang kahit na sabihin pang tuyot na. Naku! kaya nga plastik na lang ang gamitin natin, hindi kailangang itapon taun-taon, itatago lang at ilalabas muli.
Sa pagdating naman ng Disyembre, ang paanan ng Christmas tree ay mapupuno na ng mga aginaldo. Palagi kong pinagtatangkaang silipin ang para sa akin at hindi lang ako isang beses napagalitan pero talagang hindi ko mapigilan na isang beses ay binuksan ko ito, pingot ang inabot ko at ingay ng sermon ni nanay. Si tatay man ay nagalit (na minsan lang mangyari) at doon ko napagtanto ang pagkakamali ko. Sa araw din mismo ng paskong iyon, wala akong nabuksang regalo at isa iyon sa mga eksena na aking kabataan na nagpakilala sa akin ng halaga ng pakikinig sa magulang at ng paghihintay.
Sa pagsapit ng ika-labing anim ng Disyembre, umpisa na ng “Misa de Gallo”. Ang unang araw ng nobenang misang ito (siyam na mada-ling-araw) ay pinag-hahandaan namin sa pamamagitan ng pagtulog ng maaga. Kinabukasan, kung hindi si nanay, ang banda ng musika na umiikot sa bayan ang siyang gigising sa amin para pumunta na sa simbahan. Hindi pa rin ako noon makapag-hintay sa pagtatapos ng misa, “Siguro mahaba na ang pila sa bibingkahan at puto-bumbong.” Sa sobra ngang haba isang araw ay late ako nakapasok sa eskwelahan, pingot ulit! Pero ang sarap naman ng bibingka saka puto-bumbong!
Pati sa eskwela, puno pa rin ng pag-hihintay, sino kaya ang nakabunot sa akin sa “kris kringle,” paano ko kaya mai-kukubli sa baby monito ko na ako ang “mommy monito” niya? Nagawa ko noon sumulat sa kaliwang kamay at ilakip sa regalong dapat ibigay sa bawat araw bago ang Christmas party pero hindi ko akalain na kahit kanan o kaliwete ka pala, kung isa kang kanang-kamay maganda lang ang sulat mo sa kanan, pero ang sulat mo sa kaliwa ay pareho pa rin ang anyo, ang ibig sabihin, buking pa din ako!
Sa aking pagkain ng Christmas cake dito sa Japan, ala-ala ng masayang Noche Buena ang nasa sa isip ko. Noon, sa bisperas ng pasko, sopas lang ang hapunan kasi sa ala-una pa ang tunay na tsibugan. Sabi ni tatay, tulog muna kami at gising na lang ng alas-onse para makagayak para sa “Midnight Mass.” Sa pag-uwi mula sa simbahan, doon pa lang ang pagkain ng pinaka-masasarap na putahe ni nanay na sa tuwing Noche Buena at Media Noche (ang hapunan ng Bagong Taon) ko lang natitikman. Sa pagtatapos ng hapunan na iyon ay ang bukasan ng mga Christmas presents. Hindi regalo ang natatangi sa napaka-espesyel na araw na ito ng Pasko kundi ang pamilya. Sa pag-abot ng regalo ay ang pagyakap sa anak ng magulang at ang paghalik ng anak kasabay ang pasasalamat sa magulang.
Ang Christmas Eve yata ang pinaka-maiksing tulog ng mga bata sa Pilipinas dahil sa kinabukasan, maaga pa lang ay pipila na sa bahay ng mga ninong at ninang. Sa ngayon nga daw, pati ang bahay ng hindi kakilalang kapitbahay ay napipilahan na rin. Kung kakilala mo ang isang batang namamasko, marami pa ring kasama ang batang ito na ibang bata na hindi mo kakilala na namamasko din. Kaya pala, marami na ngayong nagtatago este nawawalang matatanda kapag Pasko. Bahagi lamang talaga ng pagiging isang Pinoy ang komedya sa tunay na buhay.
Napakaganda ng selebrasyon ng Pasko sa Pilipinas ano kapatid? Napakalalim. Ang lahat ng kasiyahan ng Pasko, ang bawat parte na ating pagdiriwang ng Kapaskuhan ay ang mismong diwa nito. Sa “Misa de Aguinaldo” ang taluktok ng selebrasyon, sa pagsapit ng alas-dose ng gabi ay ang ika-25th na araw ng Disyembre, maugong at malakas ang palakpakan sa loob ng simbahan at pag-sirena sa buong kabayanan, “Isinilang na ang Sanggol na Diyos!” Sa katapusan ng misa ay pila ng paghalik sa imahen ng Baby Jesus at ang pagbati sa Kanya ng Maligayang Kaarawan at Pasasalamat sa Kanyang Pagsilang, sa kaligayahan na hatid Niya sa lahat.
Sa mahirap nating bayang Pilipinas, sa tuwing Pasko ay malalasap mo ang tunay na yaman, kasaganahan at kasiyahan. Dito, ang tunay na diwa ng Pasko ay pinagdiriwang. Ilang beses mo na bang narinig ang katagang ito na tila isang biro subalit sa bawat isa ay tunay na nasa, “Sana bawat araw ay Pasko.”
Saan man tayo naroroon, kung ang diwa ay nasa ating puso, ang kasiyahan ng Pasko ay mararamdaman pa din natin, maipag-diriwang pa din natin. Merry Christmas kapatid!
by Loleng Ramos
Ang Pasko Ng Aking Kabataan
Noong bata pa ako, ang pasko ay paghihintay ng maraming bagay. Una, sa pagpatak ng ika-unang araw ng buwan na may ‘ber’, maririnig ko na naman muli ang mga Christmas carols na sa kung anong kadahilanan ay nakakasaya. Ilalabas na din ng mga department stores ang sari-saring palamuti. Hindi ako makapag-hintay noon sa pagkabit ng Christmas tree pero sabi ni nanay, “Maka-Todos los Santos na lang, igalang lang muna natin ang araw ng mga patay.” Ang tagal pa noon, dalawang buwan pa, pero payag na din ako kase noong nabubuhay pa daw si lola, ang pagkabit ng Christmas tree ay sa unang araw pa ng Simbang gabi at dahil mura pa ang mga bilihin noong araw, ang puno na ginagamit ay malalaki at hindi plastik, evergreen na puno na may mabango at malinis na amoy. Sa totoo lang, noong mga limang taon pa lang ako, ang akala kong nakabalot sa bodega ay ang patay kong lola, iyon pala ay ang huling tunay na Christmas tree namin na hindi magawang basta itapon na lang ni nanay dahil sa panghihinayang kahit na sabihin pang tuyot na. Naku! kaya nga plastik na lang ang gamitin natin, hindi kailangang itapon taun-taon, itatago lang at ilalabas muli.
Sa pagdating naman ng Disyembre, ang paanan ng Christmas tree ay mapupuno na ng mga aginaldo. Palagi kong pinagtatangkaang silipin ang para sa akin at hindi lang ako isang beses napagalitan pero talagang hindi ko mapigilan na isang beses ay binuksan ko ito, pingot ang inabot ko at ingay ng sermon ni nanay. Si tatay man ay nagalit (na minsan lang mangyari) at doon ko napagtanto ang pagkakamali ko. Sa araw din mismo ng paskong iyon, wala akong nabuksang regalo at isa iyon sa mga eksena na aking kabataan na nagpakilala sa akin ng halaga ng pakikinig sa magulang at ng paghihintay.
Sa pagsapit ng ika-labing anim ng Disyembre, umpisa na ng “Misa de Gallo”. Ang unang araw ng nobenang misang ito (siyam na mada-ling-araw) ay pinag-hahandaan namin sa pamamagitan ng pagtulog ng maaga. Kinabukasan, kung hindi si nanay, ang banda ng musika na umiikot sa bayan ang siyang gigising sa amin para pumunta na sa simbahan. Hindi pa rin ako noon makapag-hintay sa pagtatapos ng misa, “Siguro mahaba na ang pila sa bibingkahan at puto-bumbong.” Sa sobra ngang haba isang araw ay late ako nakapasok sa eskwelahan, pingot ulit! Pero ang sarap naman ng bibingka saka puto-bumbong!
Pati sa eskwela, puno pa rin ng pag-hihintay, sino kaya ang nakabunot sa akin sa “kris kringle,” paano ko kaya mai-kukubli sa baby monito ko na ako ang “mommy monito” niya? Nagawa ko noon sumulat sa kaliwang kamay at ilakip sa regalong dapat ibigay sa bawat araw bago ang Christmas party pero hindi ko akalain na kahit kanan o kaliwete ka pala, kung isa kang kanang-kamay maganda lang ang sulat mo sa kanan, pero ang sulat mo sa kaliwa ay pareho pa rin ang anyo, ang ibig sabihin, buking pa din ako!
Sa aking pagkain ng Christmas cake dito sa Japan, ala-ala ng masayang Noche Buena ang nasa sa isip ko. Noon, sa bisperas ng pasko, sopas lang ang hapunan kasi sa ala-una pa ang tunay na tsibugan. Sabi ni tatay, tulog muna kami at gising na lang ng alas-onse para makagayak para sa “Midnight Mass.” Sa pag-uwi mula sa simbahan, doon pa lang ang pagkain ng pinaka-masasarap na putahe ni nanay na sa tuwing Noche Buena at Media Noche (ang hapunan ng Bagong Taon) ko lang natitikman. Sa pagtatapos ng hapunan na iyon ay ang bukasan ng mga Christmas presents. Hindi regalo ang natatangi sa napaka-espesyel na araw na ito ng Pasko kundi ang pamilya. Sa pag-abot ng regalo ay ang pagyakap sa anak ng magulang at ang paghalik ng anak kasabay ang pasasalamat sa magulang.
Ang Christmas Eve yata ang pinaka-maiksing tulog ng mga bata sa Pilipinas dahil sa kinabukasan, maaga pa lang ay pipila na sa bahay ng mga ninong at ninang. Sa ngayon nga daw, pati ang bahay ng hindi kakilalang kapitbahay ay napipilahan na rin. Kung kakilala mo ang isang batang namamasko, marami pa ring kasama ang batang ito na ibang bata na hindi mo kakilala na namamasko din. Kaya pala, marami na ngayong nagtatago este nawawalang matatanda kapag Pasko. Bahagi lamang talaga ng pagiging isang Pinoy ang komedya sa tunay na buhay.
Napakaganda ng selebrasyon ng Pasko sa Pilipinas ano kapatid? Napakalalim. Ang lahat ng kasiyahan ng Pasko, ang bawat parte na ating pagdiriwang ng Kapaskuhan ay ang mismong diwa nito. Sa “Misa de Aguinaldo” ang taluktok ng selebrasyon, sa pagsapit ng alas-dose ng gabi ay ang ika-25th na araw ng Disyembre, maugong at malakas ang palakpakan sa loob ng simbahan at pag-sirena sa buong kabayanan, “Isinilang na ang Sanggol na Diyos!” Sa katapusan ng misa ay pila ng paghalik sa imahen ng Baby Jesus at ang pagbati sa Kanya ng Maligayang Kaarawan at Pasasalamat sa Kanyang Pagsilang, sa kaligayahan na hatid Niya sa lahat.
Sa mahirap nating bayang Pilipinas, sa tuwing Pasko ay malalasap mo ang tunay na yaman, kasaganahan at kasiyahan. Dito, ang tunay na diwa ng Pasko ay pinagdiriwang. Ilang beses mo na bang narinig ang katagang ito na tila isang biro subalit sa bawat isa ay tunay na nasa, “Sana bawat araw ay Pasko.”
Saan man tayo naroroon, kung ang diwa ay nasa ating puso, ang kasiyahan ng Pasko ay mararamdaman pa din natin, maipag-diriwang pa din natin. Merry Christmas kapatid!
Jeff Plantilla
Isang Araw sa Ating Buhay
ni Jeff Plantilla
Sa bawa’t punta ko sa One World Festival, may dala akong pauwi. Minsan brown sugar, tapos all-purpose bag na yari sa orange juice pack, at itong huli ay rubbing oil na may lemon grass at virgin coconut oil. Iisa ang dahilan ko kung bakit ako bumibili ng mga ito: lahat sila ay galing sa Pilipinas. At ang mga gumawa ng mga ito ay yung mga masasabing mahirap sa atin.
Hindi sila ginawa ng isang commercial company o isang karaniwang negosyante. Kadalasan ay gawa iyon ng mga grupo ng mga mahihirap o ng isang non-governmental organization (NGO) na tumutulong sa mga mahihirap na communities sa Pilipinas.
Nakakatuwa na makita silang itinitinda ng mga Hapon sa One World Festival. At malamang, mga Hapon din ang bumibili sa kanila.
Ang One World Festival ay taunang palengke ng mga grupong may kinalaman sa “international cooperation” sa Kansai region. Ang mga nagtatayo ng mga booths sa festival na ito ay binubuo ng mga institution tulad ng mga United Nations agencies, JICA-affiliated organizations, Asian Development Bank, mga university centers at mga tinatawag sa Japan na NPOs (non-profit organizations) na katumbas sa atin ng NGOs.
Ang international cooperation event na ito ay may display ng mga produkto ng mga institusyon – libro, brochures, DVDs, posters at mga bagay na mabibili na galing sa napakaraming bansa sa mundo. Layunin nila na ipakilala ang kanilang institusyon sa mga tao.
Meron ding mga pagkain ng iba’t-ibang bansa kasama na ang ating pansit at inihaw na manok.
Tulong Sa Mga Pilipino
Maraming NPO sa Japan ang may programa ng pagtulong sa mga mahihirap sa Pilipinas. Sila ay yung mga nagtitinda ng brown sugar, bag at langis na panghilot.
Sila ay tumutulong na magkaroon ng hanap-buhay ang mga tao sa pamamagitan ng pagbibigay ng pondo para sa maliit na negosyo, pagpapagawa ng mga bagay na maibebenta, at pagbibigay ng suporta sa training sa gawaing panghanap-buhay (tulad ng pananahi). Ang ilan sa mga Japanese NPO na ito ang humahanap ng mapagbebentahan ng mga produktong gawa ng mga komunidad na kanilang tinutulungan.
Ang isa sa matagal nang proyekto na tulad nito ay ang pagbebenta ng balangon (isang saging na mula sa isla ng Negros). Sa imbes na cavendish ang itinatanim (na isang dayuhang variety ng saging ng mga malalaking banana plantations sa Min-danao), yung native na saging sa Negros ang itinatanim at ini-export sa Japan. Dahil ito ay hindi tulad ng plantation banana (o yung kilalang firipin banana), may kamahalan ito at sa Japanese cooperative store lang ito halos mabibili.
Itong mga ito ang mga income-generating projects ng mga Japanese NPOs na tumutulong sa mga mahihirap na komunidad sa Pilipinas.
Ibang Uri Ng Tulong
Marami ding NPO ang nabibigay na tulong sa ibang paraan. Meron silang tulong sa tao mismo. Tumutulong sila sa mga Pilipinong nagkaproblema sa Japan at kaya umuuwi na sa Pilipinas. May naghahatid sa Pilipinas ng mga Pilipinong may problema sa Japan.
Meron ding tumutulong sa mga dating nasa Japan na may anak sa asawa o kinasamang Hapon. Karamihan sa kanila ay mga Pilipina na naiwan sa Pilipinas o umuwi na sa Pilipinas at may anak. Ang Japanese NPO na ito ang tumutulong na paghahanap sa asawa o magulang na Hapon upang makatulong man lang sa asawa o anak na nasa Pilipinas. Merong tumutulong upang mai-register sa Japanese government ang kanilang status bilang anak ng Hapon at kaya magamit ang karapatang naaayon sa batas ng Japan.
May mga NPO na ang misyon ay makapagbigay ng edukasyon sa mga batang Pilipino kaya may mga donasyon silang libro at mga gamit sa eskwelahan o kaya man ay pera para makapagpatuloy ng pag-aaral sa high school o sa kolehiyo.
Meron ding NPO na nagbibigay ng pagkakataon sa mga estudyanteng Hapon na makilala ang mundo sa pamamagitan ng study tour sa Pilipinas. Bumibisita ang mga estudyanteng Hapon sa iba’t-ibang lugar upang maranasan ang kakaibang buhay sa Pilipinas. May mga pumupunta sa mga probinsiya at bumibisita sa mga NGO na tumutulong sa mga mahihirap.
Ang maranasan ang hirap ng buhay ay isang malaking leksyon na maaaring maging dahilan sa pagpili nila ng kanilang propesyon o misyon sa darating na panahon.
Study Tour
Noong dekada ng 1980s, may mga dayuhang bumibisita sa Pilipinas para sa mga gawaing may kinalaman sa mga social issues. At ang isang paboritong pinupuntahan bilang exposure trip ay ang Smokey Mountain sa Tondo sa Maynila. Naging simbolo ng kahirapan sa Pilipinas ang Smokey Mountain kaya’t hindi maaaring hindi ito puntahan ng mga dayuhang ito. Maaaring sa panahong iyon, may mga Hapon din na sumama sa mga exposure trips sa Smokey Mountain.
Hindi ito naiiba sa sitwasyon sa Bangkok nung mga panahon ding yon. Ang kadalasang hinihingi ng mga dayuhang ito ay ang makabisita sa Patpong – ang halos ay katulad ng dating Ermita sa Maynila. Exposure trip din ang dahilan. Exposure sa adult entertainment business ng Bangkok – pagsilip sa mga bar na may mga nagsasayaw na babae at may mga customers na mga dayuhan – ang ibig sabihin.
Nguni’t hindi lahat ay sang-ayon sa ganitong exposure trip. May mga nagrereklamo na gusto lang makita ng mga dayuhang ito ang hindi maganda sa lugar.
Sa ngayon may mga exposure trip pa rin sa Pilipinas na dinadaluhan ng mga Hapon. Nguni’t hindi na sila pumupunta sa Smokey Mountain, kundi sa Payatas na sa Quezon City dahil naroon na ang bagong Smokey Mountain.
Poverty Tourism
Ang sikat na sikat na Hollywood movie, Slumdog Millionnaire, ay tungkol sa istorya sa isang slum area sa Mumbai City sa India. Doon ipinakita ang buhay ng mga tao sa slum na yon at yung pagkakataon na maging milyonaryo dahil sa isang laro sa TV. Dahil sa totoong mga taga-slum area ang ilan sa gumanap sa pelikula, nagbigay ng tulong ang producer at director ng Slumdog Millionaire upang mapabuti ng buhay ng mga batang aktor at aktres.
Nguni’t may pumuna sa pelikula bilang isang halimbawa ng poverty tourism.
Hindi sila natutuwa na ang ipinakikita ng pelikula ay ang hindi magandang bahagi ng lipunan sa India. Sinasabi nilang gustong pagkakakitaan ang kahirapan sa pamamagitan ng poverty tourism – o pagtingin sa kahirapan ng tao.
Ganito rin ang puna sa bagong pelikulang Bourne Legacy na may kuha sa ilang lugar sa Maynila. Bakit daw ang pangit na bahagi ng syudad ang siyang ipinakikita sa pelikula.
Malaki ang impluwensiya ng pelikula sa mga manonood. Nung sumikat ang Winter Sonata sa Japan, maraming bumibisita sa mga lugar sa Korea na kinunan ng scenes ng television series na ito.
Dahil na rin sa pelikula may mga lugar na natutunan ko. Yung pelikulang gawa nung mga early 1990s ng mga Pilipino at Hapon, Emergency Call, na kuha sa Tondo ay isang halimbawa. Doon ipinakita ang buong Smokey Mountain sa pamamagitan ng isang shot mula sa itaas – siguro mula sa helicopter. Kitang-kita ang isang bundok na gawa sa basura na siyang bumuhay sa napakaraming tao sa mahabang panahon.
Sa pananaw ng isa pang pelikula, Aliwan Paradise, kung gusto pala ng mga tao na makita ang kahirapan eh di gawin na nating negosyo. May isang scene sa pelikula na masayang ibinukas ang isang lugar upang makita ang kahirapan. Ito ay pelikula ni Mike de Leon, kilalang director ng mga pelikulang may mensahe tungkol sa kalagayan ng lipunan.
Isang Kaisipan
Mahirap itago ang mga bagay sa Pilipinas na hindi maganda sa paningin nating mga Pilipino at ng mga dayuhang bumibisita doon. Sa isang banda, ito ang dahilan kaya nagsumikap ang mga Japanese NPO na gumawa ng social at economic services project para sa mga mahihirap sa Pilipinas. Sa kabilang banda, gusto rin naman nating ang magandang bahagi ng ating bansa (hindi lang Boracay at Palawan) ang makilala.
Maaaring sabihing tiis muna tayo sa ganitong kalagayan hangga’t hindi pa natin nai-aangat ang antas ng kabuhayan ng mga taong mahihirap sa ating bansang mahal.
ni Jeff Plantilla
Hindi sila ginawa ng isang commercial company o isang karaniwang negosyante. Kadalasan ay gawa iyon ng mga grupo ng mga mahihirap o ng isang non-governmental organization (NGO) na tumutulong sa mga mahihirap na communities sa Pilipinas.
Nakakatuwa na makita silang itinitinda ng mga Hapon sa One World Festival. At malamang, mga Hapon din ang bumibili sa kanila.
Ang One World Festival ay taunang palengke ng mga grupong may kinalaman sa “international cooperation” sa Kansai region. Ang mga nagtatayo ng mga booths sa festival na ito ay binubuo ng mga institution tulad ng mga United Nations agencies, JICA-affiliated organizations, Asian Development Bank, mga university centers at mga tinatawag sa Japan na NPOs (non-profit organizations) na katumbas sa atin ng NGOs.
Ang international cooperation event na ito ay may display ng mga produkto ng mga institusyon – libro, brochures, DVDs, posters at mga bagay na mabibili na galing sa napakaraming bansa sa mundo. Layunin nila na ipakilala ang kanilang institusyon sa mga tao.
Meron ding mga pagkain ng iba’t-ibang bansa kasama na ang ating pansit at inihaw na manok.
Tulong Sa Mga Pilipino
Maraming NPO sa Japan ang may programa ng pagtulong sa mga mahihirap sa Pilipinas. Sila ay yung mga nagtitinda ng brown sugar, bag at langis na panghilot.
Sila ay tumutulong na magkaroon ng hanap-buhay ang mga tao sa pamamagitan ng pagbibigay ng pondo para sa maliit na negosyo, pagpapagawa ng mga bagay na maibebenta, at pagbibigay ng suporta sa training sa gawaing panghanap-buhay (tulad ng pananahi). Ang ilan sa mga Japanese NPO na ito ang humahanap ng mapagbebentahan ng mga produktong gawa ng mga komunidad na kanilang tinutulungan.
Ang isa sa matagal nang proyekto na tulad nito ay ang pagbebenta ng balangon (isang saging na mula sa isla ng Negros). Sa imbes na cavendish ang itinatanim (na isang dayuhang variety ng saging ng mga malalaking banana plantations sa Min-danao), yung native na saging sa Negros ang itinatanim at ini-export sa Japan. Dahil ito ay hindi tulad ng plantation banana (o yung kilalang firipin banana), may kamahalan ito at sa Japanese cooperative store lang ito halos mabibili.
Itong mga ito ang mga income-generating projects ng mga Japanese NPOs na tumutulong sa mga mahihirap na komunidad sa Pilipinas.
Ibang Uri Ng Tulong
Marami ding NPO ang nabibigay na tulong sa ibang paraan. Meron silang tulong sa tao mismo. Tumutulong sila sa mga Pilipinong nagkaproblema sa Japan at kaya umuuwi na sa Pilipinas. May naghahatid sa Pilipinas ng mga Pilipinong may problema sa Japan.
Meron ding tumutulong sa mga dating nasa Japan na may anak sa asawa o kinasamang Hapon. Karamihan sa kanila ay mga Pilipina na naiwan sa Pilipinas o umuwi na sa Pilipinas at may anak. Ang Japanese NPO na ito ang tumutulong na paghahanap sa asawa o magulang na Hapon upang makatulong man lang sa asawa o anak na nasa Pilipinas. Merong tumutulong upang mai-register sa Japanese government ang kanilang status bilang anak ng Hapon at kaya magamit ang karapatang naaayon sa batas ng Japan.
May mga NPO na ang misyon ay makapagbigay ng edukasyon sa mga batang Pilipino kaya may mga donasyon silang libro at mga gamit sa eskwelahan o kaya man ay pera para makapagpatuloy ng pag-aaral sa high school o sa kolehiyo.
Meron ding NPO na nagbibigay ng pagkakataon sa mga estudyanteng Hapon na makilala ang mundo sa pamamagitan ng study tour sa Pilipinas. Bumibisita ang mga estudyanteng Hapon sa iba’t-ibang lugar upang maranasan ang kakaibang buhay sa Pilipinas. May mga pumupunta sa mga probinsiya at bumibisita sa mga NGO na tumutulong sa mga mahihirap.
Ang maranasan ang hirap ng buhay ay isang malaking leksyon na maaaring maging dahilan sa pagpili nila ng kanilang propesyon o misyon sa darating na panahon.
Study Tour
Noong dekada ng 1980s, may mga dayuhang bumibisita sa Pilipinas para sa mga gawaing may kinalaman sa mga social issues. At ang isang paboritong pinupuntahan bilang exposure trip ay ang Smokey Mountain sa Tondo sa Maynila. Naging simbolo ng kahirapan sa Pilipinas ang Smokey Mountain kaya’t hindi maaaring hindi ito puntahan ng mga dayuhang ito. Maaaring sa panahong iyon, may mga Hapon din na sumama sa mga exposure trips sa Smokey Mountain.
Hindi ito naiiba sa sitwasyon sa Bangkok nung mga panahon ding yon. Ang kadalasang hinihingi ng mga dayuhang ito ay ang makabisita sa Patpong – ang halos ay katulad ng dating Ermita sa Maynila. Exposure trip din ang dahilan. Exposure sa adult entertainment business ng Bangkok – pagsilip sa mga bar na may mga nagsasayaw na babae at may mga customers na mga dayuhan – ang ibig sabihin.
Nguni’t hindi lahat ay sang-ayon sa ganitong exposure trip. May mga nagrereklamo na gusto lang makita ng mga dayuhang ito ang hindi maganda sa lugar.
Sa ngayon may mga exposure trip pa rin sa Pilipinas na dinadaluhan ng mga Hapon. Nguni’t hindi na sila pumupunta sa Smokey Mountain, kundi sa Payatas na sa Quezon City dahil naroon na ang bagong Smokey Mountain.
Poverty Tourism
Ang sikat na sikat na Hollywood movie, Slumdog Millionnaire, ay tungkol sa istorya sa isang slum area sa Mumbai City sa India. Doon ipinakita ang buhay ng mga tao sa slum na yon at yung pagkakataon na maging milyonaryo dahil sa isang laro sa TV. Dahil sa totoong mga taga-slum area ang ilan sa gumanap sa pelikula, nagbigay ng tulong ang producer at director ng Slumdog Millionaire upang mapabuti ng buhay ng mga batang aktor at aktres.
Nguni’t may pumuna sa pelikula bilang isang halimbawa ng poverty tourism.
Hindi sila natutuwa na ang ipinakikita ng pelikula ay ang hindi magandang bahagi ng lipunan sa India. Sinasabi nilang gustong pagkakakitaan ang kahirapan sa pamamagitan ng poverty tourism – o pagtingin sa kahirapan ng tao.
Ganito rin ang puna sa bagong pelikulang Bourne Legacy na may kuha sa ilang lugar sa Maynila. Bakit daw ang pangit na bahagi ng syudad ang siyang ipinakikita sa pelikula.
Malaki ang impluwensiya ng pelikula sa mga manonood. Nung sumikat ang Winter Sonata sa Japan, maraming bumibisita sa mga lugar sa Korea na kinunan ng scenes ng television series na ito.
Dahil na rin sa pelikula may mga lugar na natutunan ko. Yung pelikulang gawa nung mga early 1990s ng mga Pilipino at Hapon, Emergency Call, na kuha sa Tondo ay isang halimbawa. Doon ipinakita ang buong Smokey Mountain sa pamamagitan ng isang shot mula sa itaas – siguro mula sa helicopter. Kitang-kita ang isang bundok na gawa sa basura na siyang bumuhay sa napakaraming tao sa mahabang panahon.
Sa pananaw ng isa pang pelikula, Aliwan Paradise, kung gusto pala ng mga tao na makita ang kahirapan eh di gawin na nating negosyo. May isang scene sa pelikula na masayang ibinukas ang isang lugar upang makita ang kahirapan. Ito ay pelikula ni Mike de Leon, kilalang director ng mga pelikulang may mensahe tungkol sa kalagayan ng lipunan.
Isang Kaisipan
Mahirap itago ang mga bagay sa Pilipinas na hindi maganda sa paningin nating mga Pilipino at ng mga dayuhang bumibisita doon. Sa isang banda, ito ang dahilan kaya nagsumikap ang mga Japanese NPO na gumawa ng social at economic services project para sa mga mahihirap sa Pilipinas. Sa kabilang banda, gusto rin naman nating ang magandang bahagi ng ating bansa (hindi lang Boracay at Palawan) ang makilala.
Maaaring sabihing tiis muna tayo sa ganitong kalagayan hangga’t hindi pa natin nai-aangat ang antas ng kabuhayan ng mga taong mahihirap sa ating bansang mahal.
Anita Sasaki
KWENTO Ni NANAY
by Anita Sasaki
Meron sa mga kababa-yan natin na talagang likas na matiisin. Talaga ang mga Pinoy ay may kasabihang sinusunod na utos ng Diyos ... "Na ang pinagbuklod ng Diyos sa kasal ay hindi puwedeng paghiwalayin ng tao."
May kaso akong tinulungan noong taong 1999 . Wala pang isang taon ang kanyang anak , nguni't dahil sa labis na pananakit sa kanya na pisikal, di na siya makatiis at gusto na niyang lumayo sa asawang Hapon. Dahil sa pakiusap ng kababayan natin ay tinulungan kong makapunta sa isang NGO sa may Chiba dahil doon mayroon silang center para sa mga Pilipinang sinasaktan ng asawa. Ngunit sa aking gulat kinabukasan ay nakita ko ang Pilipina na nakabalik sa aming lugar. Kaya sabi ko walang may kagustuhan na ang mag-asawa ay maghiwalay. Kaya palagi ko sinasabi sa ating mga kababayan na tayong mga Pilipino, dahil sa tayo ay mga Kristiyano ay di dapat maghangad ng hiwalayan. Dahil ang sabi kapag tayo ay kinakasal .... "For better or for worst, in sickness or in health, for richer or for poorer, till death do as part." Ito ang mga salitang ating pinangako sa ating asawa. Kaya tayo ay dapat maging matatag sa ating pangako.
Kaya itong kababayan nating ito ay humanga ako sa kanyang pagtitiis. Nguni't pagkalipas ng labing tatlong taon, ang kababayan nating ito ay muling lumapit sa akin at gusto niyang iwanan ang naturing asawa. Ngayon binatilyo na ang kanyang mga anak dahil nabiyayaan pa sila nang isa pang anak. Pero yon pa rin ang kanyang reklamo sa asawa. At ngayon nakikita nang kanilang mga anak. Nakalakihan na ng mga anak nila. Pero ngayon hinamon na naman niya ng hiwalay. Katwiran niya noon maliit pa ang aking mga anak kaya ganoon na lang ang kanyang pagtitiis. Iniiwan niya ang kanyang mga anak sa bahay nila dahil di niya sila masusuportahan. Ngunit ang mga anak niya ay pinili nilang sumama sa kanilang ina kahit na wala silang sariling matutuluyan. At nagtitiis sila basta kasama nila ang kanilang ina. Dito ko nakita kung gaano kabuti ang inang Pilipina. Mas magtitiis ang mga anak kahit na wala silang marangyang buhay makasama lang nila ang kanilang INA. Mas iiwan nila ang lahat maghirap man sila basta kapiling nila ang kanilang ina.
Dito ko nakita kung paano kabuti ang ating Pilipinang Ina.
Ngunit meron naman kabaliktaran nang isang inang Pilipina na iniwan ang kanyang mga anak na maliliit na eded 4 taon at 3 taong gulang sa asawang Hapon at sumama sa ibang lalake. At ang amang Hapon ang nag-aalaga sa mga anak.
Ay naku! Kaya iba-iba ang ating mga nakikita. Sana naman huwag tularan nang iba ang alam nilang walang magandang idudulot sa kanila at lalo na sa mga anak natin. Dahil kung ang asawa ay ibang tao... ang mga anak natin ay sarili nating dugo at laman ang mga ito. Kaya huwag sana tayong makakalimot tumawag sa ITAAS para gabayan tayong maging isang mabuting maybahay at INA .
by Anita Sasaki
May kaso akong tinulungan noong taong 1999 . Wala pang isang taon ang kanyang anak , nguni't dahil sa labis na pananakit sa kanya na pisikal, di na siya makatiis at gusto na niyang lumayo sa asawang Hapon. Dahil sa pakiusap ng kababayan natin ay tinulungan kong makapunta sa isang NGO sa may Chiba dahil doon mayroon silang center para sa mga Pilipinang sinasaktan ng asawa. Ngunit sa aking gulat kinabukasan ay nakita ko ang Pilipina na nakabalik sa aming lugar. Kaya sabi ko walang may kagustuhan na ang mag-asawa ay maghiwalay. Kaya palagi ko sinasabi sa ating mga kababayan na tayong mga Pilipino, dahil sa tayo ay mga Kristiyano ay di dapat maghangad ng hiwalayan. Dahil ang sabi kapag tayo ay kinakasal .... "For better or for worst, in sickness or in health, for richer or for poorer, till death do as part." Ito ang mga salitang ating pinangako sa ating asawa. Kaya tayo ay dapat maging matatag sa ating pangako.
Kaya itong kababayan nating ito ay humanga ako sa kanyang pagtitiis. Nguni't pagkalipas ng labing tatlong taon, ang kababayan nating ito ay muling lumapit sa akin at gusto niyang iwanan ang naturing asawa. Ngayon binatilyo na ang kanyang mga anak dahil nabiyayaan pa sila nang isa pang anak. Pero yon pa rin ang kanyang reklamo sa asawa. At ngayon nakikita nang kanilang mga anak. Nakalakihan na ng mga anak nila. Pero ngayon hinamon na naman niya ng hiwalay. Katwiran niya noon maliit pa ang aking mga anak kaya ganoon na lang ang kanyang pagtitiis. Iniiwan niya ang kanyang mga anak sa bahay nila dahil di niya sila masusuportahan. Ngunit ang mga anak niya ay pinili nilang sumama sa kanilang ina kahit na wala silang sariling matutuluyan. At nagtitiis sila basta kasama nila ang kanilang ina. Dito ko nakita kung gaano kabuti ang inang Pilipina. Mas magtitiis ang mga anak kahit na wala silang marangyang buhay makasama lang nila ang kanilang INA. Mas iiwan nila ang lahat maghirap man sila basta kapiling nila ang kanilang ina.
Dito ko nakita kung paano kabuti ang ating Pilipinang Ina.
Ngunit meron naman kabaliktaran nang isang inang Pilipina na iniwan ang kanyang mga anak na maliliit na eded 4 taon at 3 taong gulang sa asawang Hapon at sumama sa ibang lalake. At ang amang Hapon ang nag-aalaga sa mga anak.
Ay naku! Kaya iba-iba ang ating mga nakikita. Sana naman huwag tularan nang iba ang alam nilang walang magandang idudulot sa kanila at lalo na sa mga anak natin. Dahil kung ang asawa ay ibang tao... ang mga anak natin ay sarili nating dugo at laman ang mga ito. Kaya huwag sana tayong makakalimot tumawag sa ITAAS para gabayan tayong maging isang mabuting maybahay at INA .
Doc Gino
Pisngi Ng Langit
ni Doc Gino
Sa kolum na ito, ating tatalakayin ang mga pang-araw-araw na karamdaman na maaaring dumapo kanino man. Nasa inyong pagpapasiya kung nais ninyong sundin ang payo ng inyong abang lingkod. Bisitahin ang kanyang blogsite: http://doctorsronline.blogspot.com/
Nais Nang Mabuntis
Tanong (T): Dear Doc Gino, nabasa ko po ung column nyo, so kaya po nainganyo naman ako mag tanong sa inyo. gusto ko po kc malaman kung ano ang dapat gawin para mabuntis agad. kc po nag li-live-in na po kami ng bf ko. pareho na po namin gusto mgkababy. 1 yr na po kaming nagsasama pero hindi pa rin po kami makabuo. nagtanong naman po ako sa mga kaanak ko na kung may lahi po ba kaming baog. sabi naman nila wala daw po. at tinanong ko rin po ang asawa ko kung ganon din ba sya. hindi rin po ang sagot nya. hindi po kaya ako ang baog? Sport minded po ako. madami akong nilalaro. sanhi rin po ba kaya un ng hindi ko pagbuntis? may konting bisyo rin po ako. nagsmoke at sometimes i drink? lahat po ba un sanhi ng di ko pag buntis? ano po ba ang dapat kong gawin? ano po ba ang mga sanhi ng hindi pagbubuntis ng isang babae. sana po matulungan nyo ako sa katanungan kong ito. maraming salamat po! good luck sa inyo. and more power po!
Doc Gino (DG): Isang taon pa lamang kayo nagsasama, ano kaya ang dahilan kung bakit kayo nagmamadaling magka-baby? Ilang taon ka na ba? Buwan-buwan ba ang dating ng iyong regla?
Maraming dahilan kung bakit hindi nagbubuntis kaagad. Hindi lamang ang babae ang dapat suriin, ang mga lalaki ay gayun din. Isa sa masasabi kong dahilan sa iyong kaso ay ang iyong pagiging aktibo. Ang pagiging aktibo ng katawan gaya ng mga atleta ay nagsasanhi ng anovulation kung saan hindi nangigitlog bawa't buwan ang babae kung kaya't ang regla ay hindi rin buwanan kung dumating. Kapag hininto ang sobrang pagkaaktibo, manunumbalik ang pagiging regular na pangingitlog at nagbubuntis na agad.
Ang stress na magbuntis agad ay maaaring maging sanhi rin ng hindi pagbubuntis. Kung kaya't mas makabubuting mag-enjoy muna kayo sa inyong pagsasama. Sa ganitong sistema, mas mababawasan ang stress at malamang ay magbuntis agad. Kahit walang direktang ebidensiya, ang mga nabanggit mong bisyo ay maaaring maging sanhi ng hindi pagbubuntis.
(T): salamat po sa pag-sagot ng aking mga katanungan. 24 na po ako at ang asawa ko naman ay 29. gusto na po kc ng magulang ng asawa ko ng apo beside parang nasasabik ako sa baby. auko po kcng magbuntis ng mejo may edad na. kc feeling ko parang ang hirap ng ganon. regular po ang regla ko. minsan pa nga po 2 beses sa isang buwan. di ko nga maintindihan eh kung bakit ganon! nadadaan po ba sa hilot ang pagbubuntis agad? marami po kcng nagsasabi na ipataas ko daw po ang matres ko dahil baka mababa lang. effective po kaya un? salamat po!
DG: Ang bahay bata ay natural lamang na maging mababa kapag hindi buntis. Hindi nakatutulong ang hilot upang itaas ito. Gaya ng mga nabanggit, ang pagbabago ng lifestyle at pagbabawas ng stress ay isa sa mga makatutulong upang magdalang-tao. Mas makabubuti kung makipagkonsulta ng harapan sa isang bihasa sa Infertility upang masuring mabuti kayong dalawa.
ni Doc Gino
Nais Nang Mabuntis
Tanong (T): Dear Doc Gino, nabasa ko po ung column nyo, so kaya po nainganyo naman ako mag tanong sa inyo. gusto ko po kc malaman kung ano ang dapat gawin para mabuntis agad. kc po nag li-live-in na po kami ng bf ko. pareho na po namin gusto mgkababy. 1 yr na po kaming nagsasama pero hindi pa rin po kami makabuo. nagtanong naman po ako sa mga kaanak ko na kung may lahi po ba kaming baog. sabi naman nila wala daw po. at tinanong ko rin po ang asawa ko kung ganon din ba sya. hindi rin po ang sagot nya. hindi po kaya ako ang baog? Sport minded po ako. madami akong nilalaro. sanhi rin po ba kaya un ng hindi ko pagbuntis? may konting bisyo rin po ako. nagsmoke at sometimes i drink? lahat po ba un sanhi ng di ko pag buntis? ano po ba ang dapat kong gawin? ano po ba ang mga sanhi ng hindi pagbubuntis ng isang babae. sana po matulungan nyo ako sa katanungan kong ito. maraming salamat po! good luck sa inyo. and more power po!
Doc Gino (DG): Isang taon pa lamang kayo nagsasama, ano kaya ang dahilan kung bakit kayo nagmamadaling magka-baby? Ilang taon ka na ba? Buwan-buwan ba ang dating ng iyong regla?
Maraming dahilan kung bakit hindi nagbubuntis kaagad. Hindi lamang ang babae ang dapat suriin, ang mga lalaki ay gayun din. Isa sa masasabi kong dahilan sa iyong kaso ay ang iyong pagiging aktibo. Ang pagiging aktibo ng katawan gaya ng mga atleta ay nagsasanhi ng anovulation kung saan hindi nangigitlog bawa't buwan ang babae kung kaya't ang regla ay hindi rin buwanan kung dumating. Kapag hininto ang sobrang pagkaaktibo, manunumbalik ang pagiging regular na pangingitlog at nagbubuntis na agad.
Ang stress na magbuntis agad ay maaaring maging sanhi rin ng hindi pagbubuntis. Kung kaya't mas makabubuting mag-enjoy muna kayo sa inyong pagsasama. Sa ganitong sistema, mas mababawasan ang stress at malamang ay magbuntis agad. Kahit walang direktang ebidensiya, ang mga nabanggit mong bisyo ay maaaring maging sanhi ng hindi pagbubuntis.
(T): salamat po sa pag-sagot ng aking mga katanungan. 24 na po ako at ang asawa ko naman ay 29. gusto na po kc ng magulang ng asawa ko ng apo beside parang nasasabik ako sa baby. auko po kcng magbuntis ng mejo may edad na. kc feeling ko parang ang hirap ng ganon. regular po ang regla ko. minsan pa nga po 2 beses sa isang buwan. di ko nga maintindihan eh kung bakit ganon! nadadaan po ba sa hilot ang pagbubuntis agad? marami po kcng nagsasabi na ipataas ko daw po ang matres ko dahil baka mababa lang. effective po kaya un? salamat po!
DG: Ang bahay bata ay natural lamang na maging mababa kapag hindi buntis. Hindi nakatutulong ang hilot upang itaas ito. Gaya ng mga nabanggit, ang pagbabago ng lifestyle at pagbabawas ng stress ay isa sa mga makatutulong upang magdalang-tao. Mas makabubuti kung makipagkonsulta ng harapan sa isang bihasa sa Infertility upang masuring mabuti kayong dalawa.
Renaliza Rogers
SA TABI LANG PO
Ni Renaliza Rogers
Dodong
Naninibago ako ngayon sa buhay ko. Iba na kasi pag nagtatrabaho na. Marami na rin akong napasukang “odd jobs”—part-time dito, part-time doon. Naranasan ko nang mag sulat, mag proseso ng mga pasaporte, mag babysit, mag tinda ng turon sa Philippine Day, maging teacher’s assistant (tagalinis), assistant ni mama (tagalinis pa rin), delivery girl ng calling card ni mama sa mga omise, etc. Okay naman ang bayaran, pwera na lang pag ang aking ina ang may ipinapagawa dahil understood nang libre ito at katakutakot na mura lang ang aabutin ko pag ako’y naningil.
Noon, kay daling gumasta at mag waldas ng pera. Makakuha lang ako ng ichiman sa isang araw, diretso na sa Shibuya upang mag shopping kahit sermon nanaman ang aabutin sa bahay pagdating na maraming bitbit.
Noong estudyante pa ako, kay sarap ding gumasta! May baon kasi eh at may baon pa rin kinabukasan. Ngayon na nagtatrabaho na ako ng walong oras araw-araw sa kakarampot na sweldo, kinukunsensiya na akong mamili. Nanghihinayang na ako sa isang daang piso kasi pinaghihirapan ko na ang aking igagasta at wala na akong inaasahang baon.
Ang hirap…napakahirap. Kung sa bagay, okay na nga rin ito dahil ang pera ko ay akin lamang, hindi tulad ni Dodong.
Si Dodong ay 20-taon gulang. Mula nung tumungtong siya sa kolehiyo ay hindi na siya umasa sa kanyang pamilya upang makapag-aral. Varsity kasi siya eh at kapag varsity ka, iskolar ka at libre ang tuition. Oo, maraming scholars tulad ni Dodong, ang pinagkaiba lang ay ang iba’y pinapadalhan pa ng mga magulang ng kaunting pera. Si Dodong naman, hindi.
Kahit papaano, magaling namang atleta si Dodong kaya’t siya’y nakakatanggap ng at least dalawang-libo kada buwan bilang allowance galing sa eskwelahan. Maliban doon, may natatanggap din siyang pera sa bawat larong maipanalo nila kaya’t okay na rin sa isang estudyante. Pero sa sitwasyon ni Dodong, kalahati nito (minsan pa nga’y buo) ipapadala niya sa kanyang ina at anim na kapatid sa probinsiya. Baliktad ang sistema ng pagiging estudyante ni Dodong. Imbes na siya ang padalhan ay siya pa ang nagpapadala.
Hindi ko pa nga mapagkasya sa aking sarili ang buong sweldo ko sa isang buwan. Hindi ko lubos maisip kung paano niya nagagawang minsa’y maglakad ng walang ni isang kusing sa bulsa dahil naipadala niya ang buong perang meron siya sa kanila.
Tulad ng maraming estudyante, si Dodong noon ay medyo makasarili din naman. At tulad ng karamihan sa mga binatang lalaki (lalo pa’t isang atletang futbolista), masyadong babaero. Inom at pambababae lang ang alam; wala nang inalala, walang pakialam. Ngunit nang namatay ang kanyang ama, biglang nagbago si Dodong at ang buong mundo niya.
Hindi naman siya ang panganay at mayroon pa siyang mga ate’t kuya ngunit pawang may kanya-kanyang pamilya na rin at nasa ibang lugar. Parang inako na ni Dodong ang responsibilidad ng kanyang yumaong ama, at kahit kakaunti ang perang natatanggap ay pilit niyang ipinapadala sa kanila. Ang masaklap pa ay bago namatay ang kanyang ama, ipinasira nito ang kanilang dalawang palapag na lumang bahay upang kanya sanang ipapaayos ng bago. Ngunit, sadya nga namang mapang tukso ang tadhana, bigla itong na-ospital at namatay. Kaya’t nagti-tiyaga ngayon ang ina at anim na kapatid ni Dodong sa isang maliit na pinagtagpi-tagping tahanan.
Si Dodong ay isang mabuting tao. Marami pa siyang pangarap at unti-unti niya itong tinutupad, hindi nga lang normal ang pagkakasunod-sunod ng mga ito. Una, ay maipaayos ang nabasag nilang inidoro. Pangalawa, magka-ilaw ulit sa bahay nila. Pangatlo, mabigyan ng puhunan ang ina niya para makapaghanap-buhay. Pang-apat, maipaayos ang bahay nila, kahit man lang daw kawayan ay okay na. Panglima, makauwi sa kanilang may pera para makapag-spaghetti man lang. Pang-anim, kumbinsihin ang kanyang mga nakatatandang kapatid na umuwi sa Pasko. Pampito, maging mas magaling na atleta at baka sumikat. Pangwalo, makapagtapos ng Criminology at maging pulis. Pang-siyam (kung hindi man matupad ang pangwalo) makapag-abroad. Pang-sampu, lalong gumanda ang katawan.
Maraming tulad ni Dodong, ang iba nga’y mas higit pa ang pinagdadaanan. Gustuhin man ni Dodong na uminom ng gatas araw-araw ay hindi niya magawa dahil baka hindi nga nakakainom ng gatas ang kanyang mga maliliit na kapatid. Ang mga katulad niya ang kahanga-hanga. At ako? Wala lang, eto painom-inom lang ng gatas, masyado kasi akong makasarili.
Ni Renaliza Rogers
Dodong
Noon, kay daling gumasta at mag waldas ng pera. Makakuha lang ako ng ichiman sa isang araw, diretso na sa Shibuya upang mag shopping kahit sermon nanaman ang aabutin sa bahay pagdating na maraming bitbit.
Noong estudyante pa ako, kay sarap ding gumasta! May baon kasi eh at may baon pa rin kinabukasan. Ngayon na nagtatrabaho na ako ng walong oras araw-araw sa kakarampot na sweldo, kinukunsensiya na akong mamili. Nanghihinayang na ako sa isang daang piso kasi pinaghihirapan ko na ang aking igagasta at wala na akong inaasahang baon.
Ang hirap…napakahirap. Kung sa bagay, okay na nga rin ito dahil ang pera ko ay akin lamang, hindi tulad ni Dodong.
Si Dodong ay 20-taon gulang. Mula nung tumungtong siya sa kolehiyo ay hindi na siya umasa sa kanyang pamilya upang makapag-aral. Varsity kasi siya eh at kapag varsity ka, iskolar ka at libre ang tuition. Oo, maraming scholars tulad ni Dodong, ang pinagkaiba lang ay ang iba’y pinapadalhan pa ng mga magulang ng kaunting pera. Si Dodong naman, hindi.
Kahit papaano, magaling namang atleta si Dodong kaya’t siya’y nakakatanggap ng at least dalawang-libo kada buwan bilang allowance galing sa eskwelahan. Maliban doon, may natatanggap din siyang pera sa bawat larong maipanalo nila kaya’t okay na rin sa isang estudyante. Pero sa sitwasyon ni Dodong, kalahati nito (minsan pa nga’y buo) ipapadala niya sa kanyang ina at anim na kapatid sa probinsiya. Baliktad ang sistema ng pagiging estudyante ni Dodong. Imbes na siya ang padalhan ay siya pa ang nagpapadala.
Hindi ko pa nga mapagkasya sa aking sarili ang buong sweldo ko sa isang buwan. Hindi ko lubos maisip kung paano niya nagagawang minsa’y maglakad ng walang ni isang kusing sa bulsa dahil naipadala niya ang buong perang meron siya sa kanila.
Tulad ng maraming estudyante, si Dodong noon ay medyo makasarili din naman. At tulad ng karamihan sa mga binatang lalaki (lalo pa’t isang atletang futbolista), masyadong babaero. Inom at pambababae lang ang alam; wala nang inalala, walang pakialam. Ngunit nang namatay ang kanyang ama, biglang nagbago si Dodong at ang buong mundo niya.
Hindi naman siya ang panganay at mayroon pa siyang mga ate’t kuya ngunit pawang may kanya-kanyang pamilya na rin at nasa ibang lugar. Parang inako na ni Dodong ang responsibilidad ng kanyang yumaong ama, at kahit kakaunti ang perang natatanggap ay pilit niyang ipinapadala sa kanila. Ang masaklap pa ay bago namatay ang kanyang ama, ipinasira nito ang kanilang dalawang palapag na lumang bahay upang kanya sanang ipapaayos ng bago. Ngunit, sadya nga namang mapang tukso ang tadhana, bigla itong na-ospital at namatay. Kaya’t nagti-tiyaga ngayon ang ina at anim na kapatid ni Dodong sa isang maliit na pinagtagpi-tagping tahanan.
Si Dodong ay isang mabuting tao. Marami pa siyang pangarap at unti-unti niya itong tinutupad, hindi nga lang normal ang pagkakasunod-sunod ng mga ito. Una, ay maipaayos ang nabasag nilang inidoro. Pangalawa, magka-ilaw ulit sa bahay nila. Pangatlo, mabigyan ng puhunan ang ina niya para makapaghanap-buhay. Pang-apat, maipaayos ang bahay nila, kahit man lang daw kawayan ay okay na. Panglima, makauwi sa kanilang may pera para makapag-spaghetti man lang. Pang-anim, kumbinsihin ang kanyang mga nakatatandang kapatid na umuwi sa Pasko. Pampito, maging mas magaling na atleta at baka sumikat. Pangwalo, makapagtapos ng Criminology at maging pulis. Pang-siyam (kung hindi man matupad ang pangwalo) makapag-abroad. Pang-sampu, lalong gumanda ang katawan.
Maraming tulad ni Dodong, ang iba nga’y mas higit pa ang pinagdadaanan. Gustuhin man ni Dodong na uminom ng gatas araw-araw ay hindi niya magawa dahil baka hindi nga nakakainom ng gatas ang kanyang mga maliliit na kapatid. Ang mga katulad niya ang kahanga-hanga. At ako? Wala lang, eto painom-inom lang ng gatas, masyado kasi akong makasarili.
Isabelita Manalastas -Watanabe
ADVICE NI TITA LITA
Take It Or Leave It!
by Isabelita Manalastas -Watanabe
Dear Tita Lita,
Nakatira po ako sa may dakong Chiba-ken. Paano po ba ang pagkuha ng car license sa Japan? Hindi po ako marunong mag-Hapon kaya kung nasa Hapon ang exam, hindi ko po kaya. Sabi ng isang Pinay na may-asawang Hapon, mahal daw po ang bayad. Salamat po.
Benjamin
Dear Benjamin:
Sa Chiba Driver’s License Center ka mag-a-apply. Ang written exam ay pwedeng kunin in English, although per my interview with someone who took the English test, medyo mahirap ding intindihin ang English ng Hapon. Very time consuming ang pag-take mo ng written at practical exams. Karamihan, hindi pumapasa sa first try, pero may kasabihan na “try and try until you succeed,” di-ba? Malaki ang chance mong pumasa sa first try, kapag ikaw ay nag-enrol sa Japanese driving school, pero gagasta ka ng from around JPY 250,000 – 300,000 para dito.
Kung passport holder ka sana ng mga bansang ito - Australia, Austria, Belgium, Canada, Denmark, Finland, France, Germany, Iceland, Ireland, Italy, Korea, Luxembourg, Netherlands, New Zealand, Norway, Portugal, Spain, Sweden, Switzerland and the U.K. – di na kailangang mag-exam pa. Pwedeng i-convert ang lisensiya sa mga bansang nasabi – punta lang sa local license center with an official translation of your license, take an eye test and prove that, after obtaining your license, you have lived at least 3 months in the country where your license has been issued.
Parang hindi pa naka-conclude ng agreement ang bansang Pilipinas sa bansang Hapon tungkol dito, kaya kailangan ka pa ring mag-exam, both written and practical, in order to obtain a Japanese driver’s license.
Interesting reading, and informative itong links below:
http://japan.usembassy.gov/e/acs/tacs-drive.html
http://www.japandriverslicense.com/
http://www.tokyotomo.com/japan/driving_license.htm
http://www.keishicho.metro.tokyo.jp/foreign/submenu.htm
http://www.survivingjapan.com/2010/10/how-to-get-drivers-license-in-japan.html?m=
1
Tita Lita
-----------------------------
Dear Tita Lita,
Gusto ko po sanang mag-aral ng Japanese pero napakamahal ng tuition fees sa mga Japanese language schools. Nagpunta naman ako sa mga NPO Japanese classes for free. Hindi naman masyadong magaling magturo ang mga teachers dahil halos mga retired na Hapon na sila. Meron po kayong alam na mga scholarships for foreign residents in Japan who would like to study Japanese seriously? Matanda na po ako pero willing pa rin mag-aral. Sana matulungan ninyo ako.
Deborah
Dear Deborah:
I do not know where you reside, but when I checked Japanese language schools in the internet, there were more than 100 just in the Tokyo area alone. Of course, I would not know which one is good and which is not, and which is less costly, but you can probably take the time to get in touch with a selected few, close to your residence or place of work. Check out http://www.nihonmura.com/E/lang.school/location/tokyo.htm.
If you live in the Tokyo area, you can check out the classes offered by the community college of Sophia University, tel. no. 03-3288-3553; http://www.sophia.ac.jp/jpn/admissions/c_college. Being a prestigious university, I would presume that they will select good language teachers for their Japanese courses. From what I can gather, they offer “Ordinary Language Course”, “Middle Level Class”, “Business Japanese Middle Class Level”, and “Let’s Read Japanese, Middle Class Level”. All are for a period of around 3 months, for once a week classes, for around 90 minutes, and cost is from around JPY 32,500 – JPY 36,000. Nearby Sophia University is St. Ignatius Catholic Church. I heard from one Philippine bank employee who took Japanese language classes there, that it was very good and the fee, very reasonable. As to a scholarship for you, I do not know how old you are, but from my research, normally the available offers are for qualified people who are not more than 35 years old. Generally, the scholarships are not only for studying Japanese, but mainly for entering Japanese universities as undergraduate, research student, or graduate student.
---------------------------
Dear Tita Lita,
Tatlong taon na po akong divorced sa aking asawang Hapon at permanent resident ng Japan. Ngayon, meron po akong boyfriend sa Pinas.
Gusto ko po sanang magpakasal sa kanya.
Pwede po kaya iyon? Diba walang divorce sa Pinas?
Liza
Dear Liza:
Nagbasa ako ng The Family code of the Philippines (you can access the information in the internet), para masagot ko ang tanong mo. Hindi ako eksperto dito, so siguro dapat magbasa ka rin, at mag-consulta na rin sa ating Embahada sa Tokyo. Pero doon sa Family Code, mukhang pwede kang magpakasal sa iyong boyfriend sa Pilipinas. Kasi may probiso doon sa Family Code tungkol sa mga Filipino na previously married - see Art. 1, (5). Sa Art. 13 naman, heto ang relevant provision para sa iyo: “In case either of the contracting parties has been previously married, the applicant may be required to furnish... the judicial decree of the absolute divorce, or the judicial decree of annulment or declaration of nullity of his or her previous marriage.”
Tita Lita
------------------------------
Dear Tita Lita,
Twenty years na po akong nag-work sa company ko sa admi-nistration section. Trading company po siya kaya English at konting Japanese lang po ang gamit ko. This year, na bankcrupt po ang company kaya wala na po akong trabaho ngayon. 53 years old na po ako at hindi ko alam kung anong gagawin ko. Although college graduate naman ako sa atin, parang nawawalan ako ng self-esteem dahil sa age ko.Wala na po akong asawa. Iniwan na po ako. Yung dalawang anak namin, nag sarili na rin sila. Ano po ang maipapayo ninyo sa akin?
Ruel
Dear Ruel:
May talent ka ba sa sales? Interesado ka bang magpa-training as a real estate sales agent? Maganda ang mga commission offered, at kung masigasig ka at magta-trabahong mabuti, palagay ko, kikita ka rin ng sapat. Kung interesado ka, I can recommend/ refer you to one very reputable real estate company na full blast ngayon ang pagma-market sa Japan. Contact me thru Jeepney Press which will then provide you my contact telephone number/e-mail. Pwede ka ring mag-double time as a remittance agent, at may commission din ito. Kapag nakabenta ka ng real estate, kung 10 taon nagbabayad/nag-re-remit monthly ang kliyente mo sa kanyang biniling bahay at lupa, 10 taon ka ding may rebate doon sa kanyang remittances.
Two birds ka at one shot.
Tita Lita
Take It Or Leave It!
by Isabelita Manalastas -Watanabe
Nakatira po ako sa may dakong Chiba-ken. Paano po ba ang pagkuha ng car license sa Japan? Hindi po ako marunong mag-Hapon kaya kung nasa Hapon ang exam, hindi ko po kaya. Sabi ng isang Pinay na may-asawang Hapon, mahal daw po ang bayad. Salamat po.
Benjamin
Dear Benjamin:
Sa Chiba Driver’s License Center ka mag-a-apply. Ang written exam ay pwedeng kunin in English, although per my interview with someone who took the English test, medyo mahirap ding intindihin ang English ng Hapon. Very time consuming ang pag-take mo ng written at practical exams. Karamihan, hindi pumapasa sa first try, pero may kasabihan na “try and try until you succeed,” di-ba? Malaki ang chance mong pumasa sa first try, kapag ikaw ay nag-enrol sa Japanese driving school, pero gagasta ka ng from around JPY 250,000 – 300,000 para dito.
Kung passport holder ka sana ng mga bansang ito - Australia, Austria, Belgium, Canada, Denmark, Finland, France, Germany, Iceland, Ireland, Italy, Korea, Luxembourg, Netherlands, New Zealand, Norway, Portugal, Spain, Sweden, Switzerland and the U.K. – di na kailangang mag-exam pa. Pwedeng i-convert ang lisensiya sa mga bansang nasabi – punta lang sa local license center with an official translation of your license, take an eye test and prove that, after obtaining your license, you have lived at least 3 months in the country where your license has been issued.
Parang hindi pa naka-conclude ng agreement ang bansang Pilipinas sa bansang Hapon tungkol dito, kaya kailangan ka pa ring mag-exam, both written and practical, in order to obtain a Japanese driver’s license.
Interesting reading, and informative itong links below:
http://japan.usembassy.gov/e/acs/tacs-drive.html
http://www.japandriverslicense.com/
http://www.tokyotomo.com/japan/driving_license.htm
http://www.keishicho.metro.tokyo.jp/foreign/submenu.htm
http://www.survivingjapan.com/2010/10/how-to-get-drivers-license-in-japan.html?m=
1
Tita Lita
-----------------------------
Dear Tita Lita,
Gusto ko po sanang mag-aral ng Japanese pero napakamahal ng tuition fees sa mga Japanese language schools. Nagpunta naman ako sa mga NPO Japanese classes for free. Hindi naman masyadong magaling magturo ang mga teachers dahil halos mga retired na Hapon na sila. Meron po kayong alam na mga scholarships for foreign residents in Japan who would like to study Japanese seriously? Matanda na po ako pero willing pa rin mag-aral. Sana matulungan ninyo ako.
Deborah
Dear Deborah:
I do not know where you reside, but when I checked Japanese language schools in the internet, there were more than 100 just in the Tokyo area alone. Of course, I would not know which one is good and which is not, and which is less costly, but you can probably take the time to get in touch with a selected few, close to your residence or place of work. Check out http://www.nihonmura.com/E/lang.school/location/tokyo.htm.
If you live in the Tokyo area, you can check out the classes offered by the community college of Sophia University, tel. no. 03-3288-3553; http://www.sophia.ac.jp/jpn/admissions/c_college. Being a prestigious university, I would presume that they will select good language teachers for their Japanese courses. From what I can gather, they offer “Ordinary Language Course”, “Middle Level Class”, “Business Japanese Middle Class Level”, and “Let’s Read Japanese, Middle Class Level”. All are for a period of around 3 months, for once a week classes, for around 90 minutes, and cost is from around JPY 32,500 – JPY 36,000. Nearby Sophia University is St. Ignatius Catholic Church. I heard from one Philippine bank employee who took Japanese language classes there, that it was very good and the fee, very reasonable. As to a scholarship for you, I do not know how old you are, but from my research, normally the available offers are for qualified people who are not more than 35 years old. Generally, the scholarships are not only for studying Japanese, but mainly for entering Japanese universities as undergraduate, research student, or graduate student.
---------------------------
Dear Tita Lita,
Tatlong taon na po akong divorced sa aking asawang Hapon at permanent resident ng Japan. Ngayon, meron po akong boyfriend sa Pinas.
Gusto ko po sanang magpakasal sa kanya.
Pwede po kaya iyon? Diba walang divorce sa Pinas?
Liza
Dear Liza:
Nagbasa ako ng The Family code of the Philippines (you can access the information in the internet), para masagot ko ang tanong mo. Hindi ako eksperto dito, so siguro dapat magbasa ka rin, at mag-consulta na rin sa ating Embahada sa Tokyo. Pero doon sa Family Code, mukhang pwede kang magpakasal sa iyong boyfriend sa Pilipinas. Kasi may probiso doon sa Family Code tungkol sa mga Filipino na previously married - see Art. 1, (5). Sa Art. 13 naman, heto ang relevant provision para sa iyo: “In case either of the contracting parties has been previously married, the applicant may be required to furnish... the judicial decree of the absolute divorce, or the judicial decree of annulment or declaration of nullity of his or her previous marriage.”
Tita Lita
------------------------------
Dear Tita Lita,
Twenty years na po akong nag-work sa company ko sa admi-nistration section. Trading company po siya kaya English at konting Japanese lang po ang gamit ko. This year, na bankcrupt po ang company kaya wala na po akong trabaho ngayon. 53 years old na po ako at hindi ko alam kung anong gagawin ko. Although college graduate naman ako sa atin, parang nawawalan ako ng self-esteem dahil sa age ko.Wala na po akong asawa. Iniwan na po ako. Yung dalawang anak namin, nag sarili na rin sila. Ano po ang maipapayo ninyo sa akin?
Ruel
Dear Ruel:
May talent ka ba sa sales? Interesado ka bang magpa-training as a real estate sales agent? Maganda ang mga commission offered, at kung masigasig ka at magta-trabahong mabuti, palagay ko, kikita ka rin ng sapat. Kung interesado ka, I can recommend/ refer you to one very reputable real estate company na full blast ngayon ang pagma-market sa Japan. Contact me thru Jeepney Press which will then provide you my contact telephone number/e-mail. Pwede ka ring mag-double time as a remittance agent, at may commission din ito. Kapag nakabenta ka ng real estate, kung 10 taon nagbabayad/nag-re-remit monthly ang kliyente mo sa kanyang biniling bahay at lupa, 10 taon ka ding may rebate doon sa kanyang remittances.
Two birds ka at one shot.
Tita Lita
Elena Sakai
HALO-HALO
by Elena Sakai
Chelo Mori
Chelo MoriMs. Chelo Mori is a very active and cheerful woman. She took her masters course in UP, and during her studies she was also very active in working with NGOs to improve the health situation in the Philippines. Now, she is back in Japan and provides educational support to Filipino and other foreign children.
Can you give an introduction of
yourself?
I'm Chelo Mori, biologically Pinoy, was born in Manila and have lived in Japan with my Japanese father and my Filipina mother since five years old. Now I live with my Japanese husband and two lovely Japanese cats.
You went to graduate school in the Philippines. Why did you decide to study there? What was your major?
My major in master course is Health Policy Studies. I have also studied in the Philippines as an exchange student when I was in the undergraduate course. Then I visited many places for field work and knew the situation of the rural and squatter areas, such as poverty and bad sanitary conditions, etc. In confronting this reality, I thought how I could contri-bute to make their situation or their life better there. But I didn't have any competency for that (actually even now). So I wanted to have one specialization to go into the field of "international cooperation". I chose "health" for my specialization because we cannot do anything if we lose our health. I also wanted to brush up my English and Tagalog because I lost my mother language "Tagalog" when I was still in elementary school. These are the reasons why I studied in the Philippines.
I heard you were active in NGO activities, aside from your studies. What activities were you involved in?
The Japanese NGO "People to People Aid" is supporting rural deve-lopment activities, which are done by a counterpart NGO "Philippine Rural Reconstruction Movement" in the Philippines. I visited the project sights to see the situation there and translated their reports in Japanese for Japanese donors. When we have Japanese visitors, I became an interpreter. Now I'm still active in this NGO in Japan. I translate reports as well and we sell fair trade products for fund raising. Our NGO members are all volunteers.
Can you tell me about your current job?
For work, I'm a coordinator of one model project of a public foundation in Kanagawa prefecture, which is supporting foreigners residing there. One of the components is the launching of a homework class for elementary school children. Once a week the children who have foreign parents come to our class after their school to do homework. I'm happy to meet and talk to the children there.
How do you help Filipinos in Japan? What are the issues that you see?
Through my current job, I might help Filipinos in Japan, especially children, in some way. In many cases not only Filipino children but also children whose parent(s) are foreigner and have difficulty in studying in Japanese. When I see a girl who came from the Philippines after graduating high school there and got in junior high school here in Japan, I can feel the pain she is undergoing in her life in Japan because she could have enrolled in a college in the Philippines where she could have passed the entrance exam.
Are you involved in any other activities, aside from your current job?
I love to play Jembe though I'm still a beginner. I learned to play it in the Philippines.
Growing up between two countries, which country do you think is your 'home' country?
This is a very difficult question. I want to say the Philippines is my "home" country but sometimes even my relatives say that I'm foreigner in the Philippines though my nationality is Filipino. At the same time, I also feel at home here in Japan because I’ve lived here for a long time with my family.
What do you like about Japan? What do you like about the Philippines?
What I like in Japan is neatness and cleanliness. What I like in the Philippines is warmness and closeness of the people and warm weather.
Can you give a message to Pinoys in Japan?
I love Filipino culture and Filipino people. Filipino hospitality and brightness are world-class. I hope the life of Pinoys in Japan, in the Philippines and in other countries would be better. Mabuhay!
by Elena Sakai
Chelo Mori
Can you give an introduction of
yourself?
I'm Chelo Mori, biologically Pinoy, was born in Manila and have lived in Japan with my Japanese father and my Filipina mother since five years old. Now I live with my Japanese husband and two lovely Japanese cats.
You went to graduate school in the Philippines. Why did you decide to study there? What was your major?
My major in master course is Health Policy Studies. I have also studied in the Philippines as an exchange student when I was in the undergraduate course. Then I visited many places for field work and knew the situation of the rural and squatter areas, such as poverty and bad sanitary conditions, etc. In confronting this reality, I thought how I could contri-bute to make their situation or their life better there. But I didn't have any competency for that (actually even now). So I wanted to have one specialization to go into the field of "international cooperation". I chose "health" for my specialization because we cannot do anything if we lose our health. I also wanted to brush up my English and Tagalog because I lost my mother language "Tagalog" when I was still in elementary school. These are the reasons why I studied in the Philippines.
I heard you were active in NGO activities, aside from your studies. What activities were you involved in?
The Japanese NGO "People to People Aid" is supporting rural deve-lopment activities, which are done by a counterpart NGO "Philippine Rural Reconstruction Movement" in the Philippines. I visited the project sights to see the situation there and translated their reports in Japanese for Japanese donors. When we have Japanese visitors, I became an interpreter. Now I'm still active in this NGO in Japan. I translate reports as well and we sell fair trade products for fund raising. Our NGO members are all volunteers.
Can you tell me about your current job?
For work, I'm a coordinator of one model project of a public foundation in Kanagawa prefecture, which is supporting foreigners residing there. One of the components is the launching of a homework class for elementary school children. Once a week the children who have foreign parents come to our class after their school to do homework. I'm happy to meet and talk to the children there.
How do you help Filipinos in Japan? What are the issues that you see?
Through my current job, I might help Filipinos in Japan, especially children, in some way. In many cases not only Filipino children but also children whose parent(s) are foreigner and have difficulty in studying in Japanese. When I see a girl who came from the Philippines after graduating high school there and got in junior high school here in Japan, I can feel the pain she is undergoing in her life in Japan because she could have enrolled in a college in the Philippines where she could have passed the entrance exam.
Are you involved in any other activities, aside from your current job?
I love to play Jembe though I'm still a beginner. I learned to play it in the Philippines.
Growing up between two countries, which country do you think is your 'home' country?
This is a very difficult question. I want to say the Philippines is my "home" country but sometimes even my relatives say that I'm foreigner in the Philippines though my nationality is Filipino. At the same time, I also feel at home here in Japan because I’ve lived here for a long time with my family.
What do you like about Japan? What do you like about the Philippines?
What I like in Japan is neatness and cleanliness. What I like in the Philippines is warmness and closeness of the people and warm weather.
Can you give a message to Pinoys in Japan?
I love Filipino culture and Filipino people. Filipino hospitality and brightness are world-class. I hope the life of Pinoys in Japan, in the Philippines and in other countries would be better. Mabuhay!
Neriza Sarmiento Saito
ON THE ROAD TO:
A VOICE THAT SUITS YOU
AND SOOTHES YOUR HEART
by Neriza Sarmiento Saito
When Susan Boyle, the ordinary but extraordinary discovery in Britain's Got Talent went up the stage, the audience, as well as the judges, were not at all prepared for one of the most sensational experiences of their lifetime. Her song "I Dreamed A Dream" soared unparalled heights that told the story of a simple country woman who sang at the church choir and who until the age of 47 kept on dreaming about success until she realized it.
Why is music so powerful that it makes our hearts beat, that it lifts our souls to great heights and brings back memories in our lifetime? Why is it that simply listening to Christmas carols make us want to go back home to the Philippines for Christmas?
When I heard Ronilo Jose D. Flores sing with the University of the Philippines' Los Banos Choral Ensemble, I was impressed! They gave a special performance in Suita City Hall's Minami-senri Hall after winning 2 golds at the Takarazuka International Chamber Choir Competition for the Romantic Era and Contemporary Category.
Their repertoire started with Musica Sacra, celebrating our Creator through songs like Angelei Dei and Il Signore followed by songs from all over the world like Vineta, Sakura and Amor de mi Alma. The Philippine folksong brought to life our native traditions complete with dances by the Pasinaya Performing Arts Group composed of Filipino scholars in Osaka University and was choreographed by Ivy Grace Paet. The songs included O Naraniag a Bulan, waray-waray and Cebuano Medley. The Filipinos in the audience loved the pop song portion. It included all time favorites like " Warrior is a Child," "Overdrive" and "Pangarap ko ang Ibigin Ka."
As the crowd clamored for an encore, conductor Rommel Lomardo called Onyl onstage for the solo part ! He sang and danced like a seasoned performer.
Ronilo Jose Flores arrived in Osaka in April 2012 as a scholar at Osaka University's International Program for Frontier Biotechnology. As a child, he knew he was cut out for music and teaching having grandparents who were teachers. His parents, who were UPLB employees, exposed him to various experiences to try his talents. As they lived together with other cousins in the family compound in San Pablo Laguna, this extended family molded him into what he is now! Young Onyl dreamed to sing. He thought that his cousins were a lot better than him in singing during Christmas parties. He took up voice lessons to hone his skills and joined "Entablado" when he was in elementary in San Pablo in 1990. In high school, he was in the "Samahang Diwa at Panitik" directed by Edward Perez. "Para sa akin, very intoxicating ang music and theater," says Onyl. He juggled his time between school and extra curricular activities. He also tried classical music under the tutelage of a very strict music teacher, Ms. Barrameda.
It was Prof. Lucia Palacpac's determination to push for the establishment of a theater in the rural high school that shaped Onyl's destiny. He wrote a script and won in a play contest. At about the same time, he was invited to join the choral ensemble and became a member from 1st year in college. After graduation, he taught at the Institute of Biological Sciences in addition to being the coach of the UP Rural High School Volleyball Varsity Team and co-conductor of the UPRHS Glee Club. Onyl remained active singing in the choir until they got a chance to compete in Indonesia and won the 3rd prize. In 2010, they competed in Thailand and won two golds. They were convinced that they can go further. But in 2011, Onyl applied for a scholarship in Japan where he was accepted. "When I left the choir at that time, I felt that something was missing from my life. And the Takarazuka competition was the answer! It was as if hitting two birds with a single arrow: the scholarship plus the Takarazuka competition. And they did it!! Bagging two golds in the Romantic era and contemporary categories were meant for them !
For Onyl, the adventure does not end there. Right after the successful concert in Minami Senri, he was invited to join a group of renowned opera singers in a pre-event for a full opera sometime next year. Although, it is Onyl's first opera in Japan, he performed in a few ones in the Philippines like "The magic Flute" and "La Traviata".
On December 6, Onyl will perform at the International House in Osaka with other Filipino and Japanese artists featuring Pinoy kundiman. They will definitely bring to Osaka a new kind of music-- that with taste and standards.
Onyl's voyage is an unending dream of discoveries through music and its magic. Who knows if another Pinoy can be in the cast of “The Phantom of the Opera?” Onyl can continue dreaming of doing the parts sung by Steve Hurley and Antonio Banderas opposite Sarah Brightman!!
As Walt Disney said "ALL OUR DREAMS CAN COME TRUE, IF WE HAVE THE COURAGE TO PURSUE IT!"
A Blessed Christmas and a Magical New Year to All!!!
A VOICE THAT SUITS YOU
AND SOOTHES YOUR HEART
Why is music so powerful that it makes our hearts beat, that it lifts our souls to great heights and brings back memories in our lifetime? Why is it that simply listening to Christmas carols make us want to go back home to the Philippines for Christmas?
When I heard Ronilo Jose D. Flores sing with the University of the Philippines' Los Banos Choral Ensemble, I was impressed! They gave a special performance in Suita City Hall's Minami-senri Hall after winning 2 golds at the Takarazuka International Chamber Choir Competition for the Romantic Era and Contemporary Category.
Their repertoire started with Musica Sacra, celebrating our Creator through songs like Angelei Dei and Il Signore followed by songs from all over the world like Vineta, Sakura and Amor de mi Alma. The Philippine folksong brought to life our native traditions complete with dances by the Pasinaya Performing Arts Group composed of Filipino scholars in Osaka University and was choreographed by Ivy Grace Paet. The songs included O Naraniag a Bulan, waray-waray and Cebuano Medley. The Filipinos in the audience loved the pop song portion. It included all time favorites like " Warrior is a Child," "Overdrive" and "Pangarap ko ang Ibigin Ka."
As the crowd clamored for an encore, conductor Rommel Lomardo called Onyl onstage for the solo part ! He sang and danced like a seasoned performer.
Ronilo Jose Flores arrived in Osaka in April 2012 as a scholar at Osaka University's International Program for Frontier Biotechnology. As a child, he knew he was cut out for music and teaching having grandparents who were teachers. His parents, who were UPLB employees, exposed him to various experiences to try his talents. As they lived together with other cousins in the family compound in San Pablo Laguna, this extended family molded him into what he is now! Young Onyl dreamed to sing. He thought that his cousins were a lot better than him in singing during Christmas parties. He took up voice lessons to hone his skills and joined "Entablado" when he was in elementary in San Pablo in 1990. In high school, he was in the "Samahang Diwa at Panitik" directed by Edward Perez. "Para sa akin, very intoxicating ang music and theater," says Onyl. He juggled his time between school and extra curricular activities. He also tried classical music under the tutelage of a very strict music teacher, Ms. Barrameda.
It was Prof. Lucia Palacpac's determination to push for the establishment of a theater in the rural high school that shaped Onyl's destiny. He wrote a script and won in a play contest. At about the same time, he was invited to join the choral ensemble and became a member from 1st year in college. After graduation, he taught at the Institute of Biological Sciences in addition to being the coach of the UP Rural High School Volleyball Varsity Team and co-conductor of the UPRHS Glee Club. Onyl remained active singing in the choir until they got a chance to compete in Indonesia and won the 3rd prize. In 2010, they competed in Thailand and won two golds. They were convinced that they can go further. But in 2011, Onyl applied for a scholarship in Japan where he was accepted. "When I left the choir at that time, I felt that something was missing from my life. And the Takarazuka competition was the answer! It was as if hitting two birds with a single arrow: the scholarship plus the Takarazuka competition. And they did it!! Bagging two golds in the Romantic era and contemporary categories were meant for them !
For Onyl, the adventure does not end there. Right after the successful concert in Minami Senri, he was invited to join a group of renowned opera singers in a pre-event for a full opera sometime next year. Although, it is Onyl's first opera in Japan, he performed in a few ones in the Philippines like "The magic Flute" and "La Traviata".
On December 6, Onyl will perform at the International House in Osaka with other Filipino and Japanese artists featuring Pinoy kundiman. They will definitely bring to Osaka a new kind of music-- that with taste and standards.
Onyl's voyage is an unending dream of discoveries through music and its magic. Who knows if another Pinoy can be in the cast of “The Phantom of the Opera?” Onyl can continue dreaming of doing the parts sung by Steve Hurley and Antonio Banderas opposite Sarah Brightman!!
As Walt Disney said "ALL OUR DREAMS CAN COME TRUE, IF WE HAVE THE COURAGE TO PURSUE IT!"
A Blessed Christmas and a Magical New Year to All!!!
Madam Marivic Oyama
FORECAST
ni Madam Marivic Oyama
November-December
RAT
May mga pagsubok na darating sa iyong buhay ngayong buwan na ito, maging mapagmasid at makiramdam dahil may mga pagbabago na iyong mararanasan at magdadala sa iyo sa tagumpay. Ngunit, mag-ingat din sa mga gagawing desisyon dahil isang pagkakamali lamang ay hindi mo na maibabalik ang dati. Mas mainam kung magiging positibo sa lahat dahil may magandang kapalaran ang naghihintay sa iyo. December, bago magtapos ang taon ay may naghihintay sa iyo na magandang pagkakataon. May pangakong darating na hindi mo inaasahan, labis mong ikatutuwa ang pagsasama ng iyong pamilya. Huwag lamang susuko sa mga pagsubok na darating. Laging tumawag at huwag kalilimutan ang magpasalamat sa Taas.
OX
Makakamtan na ang matagal mo nang hinihintay na tagumpay dahil sa mga pagtitiyaga na iyong ginawa. Nasa iyo rin ang suporta ng mga kaibigan at pamilya dahil sa iyong mabuting pakikisama. Sila ay iyong maaasahan at magiging gabay mo sa iyong mga planong gagawin. December, huwag panghihinaan ng loob kung may dumating man na pagsubok, pag-ingatan ang mga importanteng bagay na mahalaga sa iyo at huwag basta magtitiwala sa mga taong nasa iyong paligid. Malamang na pagsamantalahan ang iyong kahinaan nang mga taong may maitim na balak gawin laban sa iyo.
TIGER
Kung ibig mong makamtan ang suwerte at magandang kapalaran, maging mababang loob at huwag magtataas. Darating sa iyo ang mga hindi inaasahan at huwag matakot sunggaban ang mga binibigay na pagkakataon o hamon dahil tagumpay ang magiging resulta nito. December, pag-ingatan ang iyong kalusugan, iwasan ang bumiyahe nang malayo at huwag magmamaneho upang maiwasan ang sakuna. May makakasamaan ng loob sa trabaho, dahil sa lakas ng hatak o puwersa ng inggit o hidwaan sa trabaho, ito ay hindi mo maiiwasaan. Manahimik upang malayo sa intriga.
RABBIT
Nahaharap ka ngayon sa mga away at gulo sa paligid, umiwas sa mga bagay na alam mong hindi maganda ang kahahantungan. Gawin na lamang ang iyong trabaho na walang inaapakan at walang nasasagasaan. Mas maluwag sa dibdib kung gagawin ang trabaho na may malinis na puso. December, mahina ang iyong katawan at madali kang mapagod, iwasan ang mga bagay na nagpapahina sa iyo. Huwag papagurin ang sarili. Mag libang at mag relax. Matulog sa tamang oras at kumain ng sapat. Marami mang dumating na oportunidad na alam mong maganda ang resulta at magtatagumpay. Bigyan ng prayoridad ang iyong kalusugan.
DRAGON
Umaayon sa iyo ang panahon at pagkakataon dahil lahat ng iyong mga nakaraang suliranin ay magkakaroon na ng kalutasan at ito ay iyong mapagtatagumpayan. May mga mag-aalok ng tulong ngunit mag-ingat sa paggawa ng desisyon. Kung hindi sigurado, magtanong sa mga kaibigan at kasambahay. December, napaka-ikli ng iyong pisi o pasensya sa buwang ito. Huwag maging matalas sa pakikipag-usap dahil nakakasama ng loob ang iyong mga bibitawang salita. Posibleng mawalan ng kaibigan kung ipagpapatuloy ang pagiging matapang. I-relax ang isip at kalmahin ang iyong kalooban upang maging matagumpay sa mga gagawing plano sa buhay.
SNAKE
Maganda ang pasok sa iyo ng buwang ito at maisasakatuparan na ang matagal mo nang mga plano. Malulutas ang mga pinagdadaanan at magtatagumpay sa mga papasuking negosyo. Ibahagi lamang sa iba ang mga natatanggap na biyaya. Ito rin ang magandang panahon upang bigyan ng sapat na oras ang minamahal at iparamdam sa kanya ang iyong niloloob. December, dahil nasa iyo ang bituin ng kaguluhan, tapusin at palipasin ang taon na may pag-ibig sa iyong puso, sa pamilya, kaibigan at asawa. Isantabi ang mga alitan at sigalot. Umiwas sa mga gulo at away. Huwag munang paiiralin ang init ng ulo at matutong mag- pasensya at magpakumbaba upang tanggapin ang magandang kapalaran ng bagong taong darating.
HORSE
Maisasakatuparan at magtatagumpay sa mga binabalak dahil nasa iyo ang bituin ng tagumpay. May mga darating na hindi inaasahan posibleng promosyon sa trabaho, karagdagang kita sa negosyo, bagong kapareha o karelasyon na magdadala sa iyo ng suwerte. Kaya makihalubilo o dumalo sa mga pagtitipon dahil hindi mo alam nasa tabi-tabi lang ang iyong hinahanap. December, tuloy-tuloy ang pasok sa iyo ng suwerte, ibigay ang iyong libreng oras sa minamahal at samantalahin ang mga oras na kasama ang iyong pamilya. Ang iyong katapatan sa trabaho ay hindi masusukat kaya naman ang suporta sa iyo ng mga kasamahan ay hindi kayang suklian. Kaya kung mayroon mang kompetisyon sa trabaho huwag panghinaan ng loob dahil nasa iyo ang suporta ng mga ka-trabaho.
SHEEP
Madali kang kapitan ng anumang karamdaman dahil sa mahina ang resistensya ng iyong katawan. Huwag akuin ang mga responsibilidad sa trabaho kung hindi kaya dahil dito babagsak ang iyong katawan. Iwasan ang pakikipagtalo at matutung magpasensya. Hindi maganda ang magiging resulta kung makikinig at paniniwalaan ang mga sabi-sabi sa paligid. December, maghanda sa mga pagbabagong darating sa iyong buhay dahil maganda at masuwerte ang pagpasok ng taon sa iyo. Kaginhawaan sa pananalapi, kaligayahan sa pag-ibig, promosyon sa trabaho at tagumpay sa negosyo. Kaya samantalahin ang panahong ito. Huwag magdalawang isip na sunggaban kung may alok na magandang pagkakataon at pagkakakitaan.
MONKEY
Malamang na bumigay ang iyong katawan sa sobrang stress at dami ng iniisip, may mga alalahanin din pagdating sa pananalapi. Iwasan ang sobrang paggastos kung hindi naman kailangan dahil may hindi inaasahang darating na pagkakagastosan at ito ang iyong paglaanan. Huwag munang makipagsapalaran ngayong buwang ito dahil hindi umaayon sa iyo ang pagkakataon. Ipagpaliban ang mga binabalak at gawin ito sa takdang panahon. December, manunumbalik ang dating lakas ng iyong pangangatawan, magkakaroon ng mga bagong kakilala. Maging positibo lamang sa lahat ng bagay dahil naka ngiti na sa iyo ang magandang kapalaran. Maghintay lamang ng tamang pagkakataon.
ROOSTER
Buksan ang mga mata at huwag magbulag-bulagan sa mga nakikita, makiramdam at mag obserba sa paligid. Ingatan ang mga mahahalagang bagay at mag-ingat sa mga taong pinagtitiwalaan dahil nasa paligid lamang ang mga taong gustong gumawa ng masama laban sa iyo. Ang lahat ng nangyayari sa iyo ay pagsubok lamang at dito rin makikita kung gaano ang iyong pasensya. Matutong magpakumbaba sa nakatataas kung kinakailangan at huwag maging hambog sa mga ka-trabaho. December, nasa iyo ang bituin ng kalangitan at dala nito sa iyo ay ibayong suwerte pagdating sa pananalapi. Kumakaway sa iyo ang suwerte kaya 't kung mayroong mga pagkakataon o bagong pagkakakitaan, huwag mag-atubiling tanggapin ang alok dahil hawak mo ang iyong magandang kapalaran.
DOG
Hindi madali para sa iyo ang paggawa ng desisyon. Huwag panghinaan ng loob dahil maraming tutulong sa iyo na mga kaibigan na ang hangad ay iyong tagumpay. Mayroon kang angking galing pagdating sa trabaho kaya ikaw ay nabibilang sa promosyon huwag lamang maging mayabang. December, sinusukat ng tadhana ang iyong kakayahan pagdating sa pagdadala ng mga suliranin. Huwag bibigay dahil ito ay panandalian lamang. Huwag maging sensitibo at umiwas sa gulo dahil yan ang magiging dahilan ng panghihina ng iyong katawan. Ilaan na lamang ang mga libreng oras kasama ang pamilya at mahal sa buhay.
PIG
Nasa iyo ang bituin mula sa langit at nakangiti sa iyo ang suwerte pagdating sa pananalapi. Makakatanggap din ng mga papuri mula sa mga kaibigan, kakilala, at mga taong sumusuporta sa iyo. Kaya mong akuin anumang ibigay na trabaho sa iyo at ito ay iyong mapagtatagumpayan. Subalit, lahat ng tagumpay ay may kasamang pagsubok sa buhay ngunit malalampasan mo naman ito. December, mag-ingat at maging handa ngayong buwan ito huwag panghihinaan ng loob at gamitin ang iyong lakas upang labanan ang mga pagsubok na ito sa iyo. Iwasan muna ang paggawa ng malalaking desisyon lalo na kung may kinalaman sa negosyo. Talasan ang iyong pakiramdam dahil may isang taong nagbabalak ng masama laban sa iyo.
ni Madam Marivic Oyama
RAT
May mga pagsubok na darating sa iyong buhay ngayong buwan na ito, maging mapagmasid at makiramdam dahil may mga pagbabago na iyong mararanasan at magdadala sa iyo sa tagumpay. Ngunit, mag-ingat din sa mga gagawing desisyon dahil isang pagkakamali lamang ay hindi mo na maibabalik ang dati. Mas mainam kung magiging positibo sa lahat dahil may magandang kapalaran ang naghihintay sa iyo. December, bago magtapos ang taon ay may naghihintay sa iyo na magandang pagkakataon. May pangakong darating na hindi mo inaasahan, labis mong ikatutuwa ang pagsasama ng iyong pamilya. Huwag lamang susuko sa mga pagsubok na darating. Laging tumawag at huwag kalilimutan ang magpasalamat sa Taas.
OX
Makakamtan na ang matagal mo nang hinihintay na tagumpay dahil sa mga pagtitiyaga na iyong ginawa. Nasa iyo rin ang suporta ng mga kaibigan at pamilya dahil sa iyong mabuting pakikisama. Sila ay iyong maaasahan at magiging gabay mo sa iyong mga planong gagawin. December, huwag panghihinaan ng loob kung may dumating man na pagsubok, pag-ingatan ang mga importanteng bagay na mahalaga sa iyo at huwag basta magtitiwala sa mga taong nasa iyong paligid. Malamang na pagsamantalahan ang iyong kahinaan nang mga taong may maitim na balak gawin laban sa iyo.
TIGER
Kung ibig mong makamtan ang suwerte at magandang kapalaran, maging mababang loob at huwag magtataas. Darating sa iyo ang mga hindi inaasahan at huwag matakot sunggaban ang mga binibigay na pagkakataon o hamon dahil tagumpay ang magiging resulta nito. December, pag-ingatan ang iyong kalusugan, iwasan ang bumiyahe nang malayo at huwag magmamaneho upang maiwasan ang sakuna. May makakasamaan ng loob sa trabaho, dahil sa lakas ng hatak o puwersa ng inggit o hidwaan sa trabaho, ito ay hindi mo maiiwasaan. Manahimik upang malayo sa intriga.
RABBIT
Nahaharap ka ngayon sa mga away at gulo sa paligid, umiwas sa mga bagay na alam mong hindi maganda ang kahahantungan. Gawin na lamang ang iyong trabaho na walang inaapakan at walang nasasagasaan. Mas maluwag sa dibdib kung gagawin ang trabaho na may malinis na puso. December, mahina ang iyong katawan at madali kang mapagod, iwasan ang mga bagay na nagpapahina sa iyo. Huwag papagurin ang sarili. Mag libang at mag relax. Matulog sa tamang oras at kumain ng sapat. Marami mang dumating na oportunidad na alam mong maganda ang resulta at magtatagumpay. Bigyan ng prayoridad ang iyong kalusugan.
DRAGON
Umaayon sa iyo ang panahon at pagkakataon dahil lahat ng iyong mga nakaraang suliranin ay magkakaroon na ng kalutasan at ito ay iyong mapagtatagumpayan. May mga mag-aalok ng tulong ngunit mag-ingat sa paggawa ng desisyon. Kung hindi sigurado, magtanong sa mga kaibigan at kasambahay. December, napaka-ikli ng iyong pisi o pasensya sa buwang ito. Huwag maging matalas sa pakikipag-usap dahil nakakasama ng loob ang iyong mga bibitawang salita. Posibleng mawalan ng kaibigan kung ipagpapatuloy ang pagiging matapang. I-relax ang isip at kalmahin ang iyong kalooban upang maging matagumpay sa mga gagawing plano sa buhay.
SNAKE
Maganda ang pasok sa iyo ng buwang ito at maisasakatuparan na ang matagal mo nang mga plano. Malulutas ang mga pinagdadaanan at magtatagumpay sa mga papasuking negosyo. Ibahagi lamang sa iba ang mga natatanggap na biyaya. Ito rin ang magandang panahon upang bigyan ng sapat na oras ang minamahal at iparamdam sa kanya ang iyong niloloob. December, dahil nasa iyo ang bituin ng kaguluhan, tapusin at palipasin ang taon na may pag-ibig sa iyong puso, sa pamilya, kaibigan at asawa. Isantabi ang mga alitan at sigalot. Umiwas sa mga gulo at away. Huwag munang paiiralin ang init ng ulo at matutong mag- pasensya at magpakumbaba upang tanggapin ang magandang kapalaran ng bagong taong darating.
HORSE
Maisasakatuparan at magtatagumpay sa mga binabalak dahil nasa iyo ang bituin ng tagumpay. May mga darating na hindi inaasahan posibleng promosyon sa trabaho, karagdagang kita sa negosyo, bagong kapareha o karelasyon na magdadala sa iyo ng suwerte. Kaya makihalubilo o dumalo sa mga pagtitipon dahil hindi mo alam nasa tabi-tabi lang ang iyong hinahanap. December, tuloy-tuloy ang pasok sa iyo ng suwerte, ibigay ang iyong libreng oras sa minamahal at samantalahin ang mga oras na kasama ang iyong pamilya. Ang iyong katapatan sa trabaho ay hindi masusukat kaya naman ang suporta sa iyo ng mga kasamahan ay hindi kayang suklian. Kaya kung mayroon mang kompetisyon sa trabaho huwag panghinaan ng loob dahil nasa iyo ang suporta ng mga ka-trabaho.
SHEEP
Madali kang kapitan ng anumang karamdaman dahil sa mahina ang resistensya ng iyong katawan. Huwag akuin ang mga responsibilidad sa trabaho kung hindi kaya dahil dito babagsak ang iyong katawan. Iwasan ang pakikipagtalo at matutung magpasensya. Hindi maganda ang magiging resulta kung makikinig at paniniwalaan ang mga sabi-sabi sa paligid. December, maghanda sa mga pagbabagong darating sa iyong buhay dahil maganda at masuwerte ang pagpasok ng taon sa iyo. Kaginhawaan sa pananalapi, kaligayahan sa pag-ibig, promosyon sa trabaho at tagumpay sa negosyo. Kaya samantalahin ang panahong ito. Huwag magdalawang isip na sunggaban kung may alok na magandang pagkakataon at pagkakakitaan.
MONKEY
Malamang na bumigay ang iyong katawan sa sobrang stress at dami ng iniisip, may mga alalahanin din pagdating sa pananalapi. Iwasan ang sobrang paggastos kung hindi naman kailangan dahil may hindi inaasahang darating na pagkakagastosan at ito ang iyong paglaanan. Huwag munang makipagsapalaran ngayong buwang ito dahil hindi umaayon sa iyo ang pagkakataon. Ipagpaliban ang mga binabalak at gawin ito sa takdang panahon. December, manunumbalik ang dating lakas ng iyong pangangatawan, magkakaroon ng mga bagong kakilala. Maging positibo lamang sa lahat ng bagay dahil naka ngiti na sa iyo ang magandang kapalaran. Maghintay lamang ng tamang pagkakataon.
ROOSTER
Buksan ang mga mata at huwag magbulag-bulagan sa mga nakikita, makiramdam at mag obserba sa paligid. Ingatan ang mga mahahalagang bagay at mag-ingat sa mga taong pinagtitiwalaan dahil nasa paligid lamang ang mga taong gustong gumawa ng masama laban sa iyo. Ang lahat ng nangyayari sa iyo ay pagsubok lamang at dito rin makikita kung gaano ang iyong pasensya. Matutong magpakumbaba sa nakatataas kung kinakailangan at huwag maging hambog sa mga ka-trabaho. December, nasa iyo ang bituin ng kalangitan at dala nito sa iyo ay ibayong suwerte pagdating sa pananalapi. Kumakaway sa iyo ang suwerte kaya 't kung mayroong mga pagkakataon o bagong pagkakakitaan, huwag mag-atubiling tanggapin ang alok dahil hawak mo ang iyong magandang kapalaran.
DOG
Hindi madali para sa iyo ang paggawa ng desisyon. Huwag panghinaan ng loob dahil maraming tutulong sa iyo na mga kaibigan na ang hangad ay iyong tagumpay. Mayroon kang angking galing pagdating sa trabaho kaya ikaw ay nabibilang sa promosyon huwag lamang maging mayabang. December, sinusukat ng tadhana ang iyong kakayahan pagdating sa pagdadala ng mga suliranin. Huwag bibigay dahil ito ay panandalian lamang. Huwag maging sensitibo at umiwas sa gulo dahil yan ang magiging dahilan ng panghihina ng iyong katawan. Ilaan na lamang ang mga libreng oras kasama ang pamilya at mahal sa buhay.
PIG
Nasa iyo ang bituin mula sa langit at nakangiti sa iyo ang suwerte pagdating sa pananalapi. Makakatanggap din ng mga papuri mula sa mga kaibigan, kakilala, at mga taong sumusuporta sa iyo. Kaya mong akuin anumang ibigay na trabaho sa iyo at ito ay iyong mapagtatagumpayan. Subalit, lahat ng tagumpay ay may kasamang pagsubok sa buhay ngunit malalampasan mo naman ito. December, mag-ingat at maging handa ngayong buwan ito huwag panghihinaan ng loob at gamitin ang iyong lakas upang labanan ang mga pagsubok na ito sa iyo. Iwasan muna ang paggawa ng malalaking desisyon lalo na kung may kinalaman sa negosyo. Talasan ang iyong pakiramdam dahil may isang taong nagbabalak ng masama laban sa iyo.
Candy Ledesma
SUNNY SIDE UP!
by Candy Ledesma
EVEN BAD THINGS CAN HAVE SILVER LININGS #2
Finding The Logic In God’s Plans
Hilarious. Seriously.
Am I even that much out of my mind to attempt to understand the logic of God’s plans? I am nothing compared to God’s infinite wisdom but nevertheless, I make countless attempts (futile, most of the time, if I may add) to come to terms. Regardless, I still keep doing it.
Take for instance, this illness that He so graciously bestowed on me. Oh no, please don’t get me wrong, I am not being sarcastic or sacrilegious. It just so happened that I have learned to accept God’s blessings, big or small, good or bad. I have learned that there is a reason behind it all. So gladly and with a grateful heart, I take it. What the heck, whether or not I am grateful for it, it’s going to be there to stay - on record. So I might as well be ultimately filled with thanks. It makes life a little sweeter to swallow.
What do I get out of an illness, anyway? Gargantuan medical bills, a weaker body, limited activities, food intake limited to only what’s allowed - where’s the fun in all that? Believe it or not, a dreadful disease comes with some kind of certain authority. People tend to listen to you better, it’s as if you suddenly have a PhD in whatever it is that you have. Obviously not, but here’s the perk: when you become ill, depending on your attitude, that light switch in your head suddenly flips itself on and you suddenly get a new perspective on life. Positive or negative, your attitude predicts the way you accept God’s plan for you and you learn to deal with it.
A negative attitude will still flip that switch but the light ain’t going to be that bright, let me tell you. You conjure up thoughts of how God abhors you which could be the reason why He put you in such a situation. A situation that sort of puts you in a prison of sorts. The only liberation from it is your impending demise from this world. Even then, your view towards the end may seem a little askew. You believe that when you go, darkness will still be waiting for you because you have implanted the thought of your negative life in that thick skull of yours. Funny when you think about it because you have thought of this as your liberation from a life of disease and endless suffering but in reality, you are just setting yourself up for an infinity of sadness.
Being positive about your “new found” condition brings with it a whole new host of perks that you never even imagined would be a part of your short life. One of those perks (and most commendable, I believe) is that you realize that you were given a chance to make things right.
No matter how good you have been, there are those little things that have bugged you because of your behavior in the past that you know may have offended someone. Suddenly, that light in your head sports a hundred watt bulb that exudes a light so bright that you gotta wear shades sometimes. You don’t see that light physically but it shows in your demeanor, in the way that you deal with the people around you and your own logic of things that are happening to you. In that bright ray of light, you surprise yourself because people suddenly listen to you, look up to you for advice or admiration and it seems that despite this baffling condition you are in, there is a certain glee in your heart that many times overwhelms you and you just want to share that happiness.
Yes, baffling is the only word to use in that sentence because no matter how you try to explain to yourself why, there doesn’t seem to be an explanation clear enough to make you sleep without any thoughts of doubt of why you are this happy! Going crazy is the only sane explanation you can give yourself - ironic, huh?
Bottom line is - there is always something good behind even the worst of things. Learn to find that good and that unsettling feeling will soon dissipate and be replaced with something worth your while discovering. Something you have maybe deprived yourself for the years you have lived pre-disease - if you can even call that living. Through it all, you find your soul smiling at you. It emanates and infects those who have the keen eye of noticing that there is something new about you, something refreshing and renewed despite all the sh*t, pardon my french, that has befallen you. Happiness makes everything okay. You don’t even look for ways to make things alright - things fall in place when you’re happy and to me, that’s enough to understand God’s logic.
by Candy Ledesma
Finding The Logic In God’s Plans
Hilarious. Seriously.
Am I even that much out of my mind to attempt to understand the logic of God’s plans? I am nothing compared to God’s infinite wisdom but nevertheless, I make countless attempts (futile, most of the time, if I may add) to come to terms. Regardless, I still keep doing it.
Take for instance, this illness that He so graciously bestowed on me. Oh no, please don’t get me wrong, I am not being sarcastic or sacrilegious. It just so happened that I have learned to accept God’s blessings, big or small, good or bad. I have learned that there is a reason behind it all. So gladly and with a grateful heart, I take it. What the heck, whether or not I am grateful for it, it’s going to be there to stay - on record. So I might as well be ultimately filled with thanks. It makes life a little sweeter to swallow.
What do I get out of an illness, anyway? Gargantuan medical bills, a weaker body, limited activities, food intake limited to only what’s allowed - where’s the fun in all that? Believe it or not, a dreadful disease comes with some kind of certain authority. People tend to listen to you better, it’s as if you suddenly have a PhD in whatever it is that you have. Obviously not, but here’s the perk: when you become ill, depending on your attitude, that light switch in your head suddenly flips itself on and you suddenly get a new perspective on life. Positive or negative, your attitude predicts the way you accept God’s plan for you and you learn to deal with it.
A negative attitude will still flip that switch but the light ain’t going to be that bright, let me tell you. You conjure up thoughts of how God abhors you which could be the reason why He put you in such a situation. A situation that sort of puts you in a prison of sorts. The only liberation from it is your impending demise from this world. Even then, your view towards the end may seem a little askew. You believe that when you go, darkness will still be waiting for you because you have implanted the thought of your negative life in that thick skull of yours. Funny when you think about it because you have thought of this as your liberation from a life of disease and endless suffering but in reality, you are just setting yourself up for an infinity of sadness.
Being positive about your “new found” condition brings with it a whole new host of perks that you never even imagined would be a part of your short life. One of those perks (and most commendable, I believe) is that you realize that you were given a chance to make things right.
No matter how good you have been, there are those little things that have bugged you because of your behavior in the past that you know may have offended someone. Suddenly, that light in your head sports a hundred watt bulb that exudes a light so bright that you gotta wear shades sometimes. You don’t see that light physically but it shows in your demeanor, in the way that you deal with the people around you and your own logic of things that are happening to you. In that bright ray of light, you surprise yourself because people suddenly listen to you, look up to you for advice or admiration and it seems that despite this baffling condition you are in, there is a certain glee in your heart that many times overwhelms you and you just want to share that happiness.
Yes, baffling is the only word to use in that sentence because no matter how you try to explain to yourself why, there doesn’t seem to be an explanation clear enough to make you sleep without any thoughts of doubt of why you are this happy! Going crazy is the only sane explanation you can give yourself - ironic, huh?
Bottom line is - there is always something good behind even the worst of things. Learn to find that good and that unsettling feeling will soon dissipate and be replaced with something worth your while discovering. Something you have maybe deprived yourself for the years you have lived pre-disease - if you can even call that living. Through it all, you find your soul smiling at you. It emanates and infects those who have the keen eye of noticing that there is something new about you, something refreshing and renewed despite all the sh*t, pardon my french, that has befallen you. Happiness makes everything okay. You don’t even look for ways to make things alright - things fall in place when you’re happy and to me, that’s enough to understand God’s logic.
Subscribe to:
Posts (Atom)