Jeepney Press January-February 2014
Saturday, May 17, 2014
CENTERFOLD
A Decade Of Musical Joy!
May - June 2014
Let's keep our music alive whichever part of the world we may be. Let's be proud of our heritage.
The year was 2005. It was a time when most Filipino competitions in Japan were all beauty pageants. Either it is a Binibining Pilipinas or a Ginang Pilipinas ng Japan. Not that we hate beauty pageants, Filipinos are famous for winning international beauty contests. And the Filipinos are proud of them.
However, we have another great Filipino talent. If in America, it is the black people who are known for their great singing voices; in Asia, it is the Filipinos who reign high in the talent for singing. We know that most singers in hotels, restaurants, music lounges and clubs around the world are mostly Filipinos.
The 80’s and 90’s were a generation when so many talented Filipino singers were brought to Japan. We were in demand in the entertainment industry. Those professional singers who weren’t making it in the Philippines came to Japan in huge numbers. I remember going to Philippine pubs listening to great Filipino bands all around Japan. And whenever I stayed at hotels, I am always definite that the Asian singer came from the Philippines.
Most of these professional singers eventually got married to Japanese and became full-time housewives and mothers. A small percentage of them were lucky to continue their work as singers in hotels or pubs. And the other big percentage? They gave up on their dream. But then, they don’t have to anymore.
In the summer of 2004, Jeepney Press, Samahang Pilipino and Teatro Kanto with the cooperation of the Philippine Embassy thru the Philippine Labor Office bonded together to create UTAWIT, a venue to wake these sleeping Filipino singers and watch their dreams come back to reality again. Eventually, the competition has broaden its scope to include Japanese in the competition to foster unity and cooperation between Filipinos and Japanese in Japan.
UTAWIT is a combination of 2 words: UTA and AWIT. Both words mean sing or song in English. UTAWIT is the only nationwide singing competition organized by Filipinos in Japan. It aims to promote Filipino talents on the mainstream level while enriching cross-cultural appreciation of Filipino and Japanese music. UTAWIT is also a charitable event that hopes to generate financial resources to charitable groups in the Philippines.
Every year, UTAWIT has been growing and trying to fit in the flow of events in the community. In UTAWIT 2005, during its infancy, only Filipino migrants were able to participate and sang only Original Pilipino Music (OPM). In UTAWIT 2006, to coincide with the 50th Anniversary of the diplomatic relations of the Philippines and Japan, Japanese songs were included in the repertoire of the contestants. In UTAWIT 2007, auditions were held outside of Kanto Area, and the scope of participants to include not only Filipino migrants but also Japanese with Filipino descent. UTAWIT BULILIT was also introduced for the talented kids. In UTAWIT 2008, the scope became even wider. Regional Qualifying Rounds were held not only in the Kanto Region but also in Hokkaido, Morioka, Nagano, Ibaraki, Shizuoka, Nagoya, Kyoto and Fukuoka. Participants were open to pure blooded Japanese.
On its early years, UTAWIT contributed in building classrooms in the Philippines thru the CGMA Project (Classrooms Galing sa Mamamayang Pilipino Abroad). Some years later, it decided to take a regular part in supporting Gawad Kalinga to help unfortunate school children fund their education while helping build classrooms, as well, thru its SIBOL program. In times of crisis, UTAWIT also helped victims of natural calamities especially the victims of Typhoon Yolanda.
This year, the UTAWIT National Executive Committee comprises of its new set of officers headed by one of the prime movers within the Filipino communities in Japan, the publisher of the most dynamic & vibrant publication catered for Filipino readership in Japan, the Jeepney Press, Utawit Chairman Ms. Irene Kaneko; with Vice Chairman (Internal Affairs) Ms. Josie Nistal & Vice Chairman (External Affairs) Ms. Edith Bautista. The National Executive Committee is composed of the Jeepney Press, Sama-hang Pilipino, Teatro Kanto and Science and Technology Advisory Council-Japan (STAC-J).
UTAWIT is strongly supported by the Philippine Embassy in Tokyo with Minister and Consul-General Marian Jocelyn R. Tirol-Ignacio acting as its Adviser and Third Secretary and Vice-Consul Andrea B. Leycano as Utawit Co-Adviser. Utawit is also backed by a network of dynamic Filipino groups in Japan nationwide.
It has been a decade --- a decade of making dreams come true, a decade of bonding, a decade of sharing & loving, a decade of joy of being together working for a common purpose. This year, UTAWIT celebrates
A DECADE OF MUSICAL JOY!
Grand Finals will be held on 16 November 2014 (Sun), 1-5pm at Shibuya Cultural Center Owada – Sakura Hall (渋谷区分か総合センター大和田さくらホール). Watch, listen and be amazed by each regional winner’s performance. Everyone is invited! FREE ADMISSION!
Dennis Sun
DAISUKI - Super Like!
Vacation is officially over once I land at Narita International Airport. Good bye to the daily morning fabulous buffet breakfast at the hotel. So long to the big king sized bed with six fluffy pillows to play. Sayonara to relaxing massages and fascinating facials everyday. No more eating and drinking at fancy restaurants and bars. Yes, I confess. Japan is too expensive for this kind of lifestyle.
Masarap magbakasyon. Pero masarap din bumalik sa Japan after a long vacation. Kapag naubusan ka ng datung at sinimulan mo ng gumamit ng credit card, meron ng ibig sabihin iyon. Kapag nakita mong umiitim na ang balat mo at kumakapal na ang foundation sa mukha mo kahit hindi ka nagpahid, meron na rin ibig sabihin iyon. Kapag naiinis ka na sa traffic, nabibingi sa ingay at nahihilo sa mga sari-saring amoy, isa lang ang sagot doon. Kaeritai ka na sa Japan! You miss the cleanliness, beauty and orderliness of surroundings in Japan. You miss the polite, apologetic and courteous people of Japan, also.
To enjoy and discover the hidden wonders of Tokyo when arriving at Narita International Airport, I always take the airport limousine bus to central Tokyo. There are so many good views to see. I sleep through the first half of the travel. Once the bus gets into the central Tokyo area near Odaiba, I begin my touristy adventure and marvel at how different Tokyo is compared to the other cities I just came from. Tokyo is different. Buildings are modern and clean. Roads are well paved and painted. Trees are trimmed and groomed. Cars speed on a regular paced flow. No honking of horns. No smoke billowing from the car’s exhaust pipes. All is well. All is peaceful. This is Tokyo and I feel glad to be back home.
Whether you land in Tokyo, Osaka, Nagoya or any major cities in Japan, the feeling is always the same. You are always glad to be back in Japan…alone but not lonely, employed but not rich, well fed but not fat. We are just happy to be here.
The Philippines is still waiting for the big news this coming June from the Japanese government whether to waive tourist visas to Filipinos or not. The Japanese government is still studying it carefully and they should! So don’t tell your friends to book a ticket to Japan yet. Not so fast.
Pero kay rami ko ng nakikitang mga Pinoy tourists here in Tokyo, Kyoto and Osaka since April. They usually come in groups of families. Last April, I had to play tourist guide to some friends also. Basta huwag lang Disneyland. Please lang, nasusuka na ako kay Mickey Mouse. Sabi ko kay Bong, “Baka magdala lang ako ng Dora rat killer sa Disneyland.”
Saan ba ang mga magagandang lugar para dalhin natin sila? Nandyan ang Mt. Fuji. Huwag na lang kayong umakyat. Mt. Fuji is best viewed from a distance. Pati na rin ang Tokyo Tower at Tokyo Skytree. Magbabayad pa kayo kapag umakyat kayo sa itaas. Dyan na lang kayo mag-selfie sa ibaba. Libre pa! Maraming mga templo sa Kyoto at sa lahat ng lugar sa Japan. Huwag kalimutan pumunta sa mga castles, parks, lakes and mountains. Super beautiful ang nature sa Japan lalung-lalo na during spring and autumn. At siempre, kung winter, punta kayo sa north especially in Hokkaido. Huwag pilitin ang sariling mag-ski or snow boarding at baka mapipilayan lang kayo tulad ng friend kong si Arnold. Akala niya, ganoon kadali. Buti pa, magkodakan na lang kayo sa snow! O kaya, build a snowman para mas bongga! Summer in Japan is not fun. Kasi, feeling ko, mas mainit pa rito kaysa sa Pinas. Hindi sila mag-eenjoy dito during summer. Baka hindi na sila lumabas ng hotel room na naka full-blast ang air-conditioning. And then, pag-uwi nila sa Pinas, they will tell their friends why they got sick, “Kasi ang lamig nga sa Japan!” not mentioning to their friends that they are referring to the freezing temperature of the hotel room.
Totoo, masaya ako na marami sa ating mga Pilipino ay madaling makakuha ng tourist visa dito. Pero totoo rin ang sabi ni John, “Biruin mo, kapag tayo ang umuwi sa Pinas, linilibre natin sila. Pagpunta naman nila dito, tayo pa rin ang maglilibre sa kanila.” Mukhang hindi yata pantay ang laban. Win-win pa rin sila.
Kaya sa susunod na magsabi ang mga friends ninyo sa Pinas that they want to meet you in Japan, ask them when and tell them you are out of the country! Parang mga ninong at ninang na nagtatago tuwing pasko.
Ano pa, Inday, at nagbagsakan na ng airplane ticket fare ang mga airlines! Kung dati rati ay pitong lapad na ang pinakamura, ngayon, sa dalawang lapad, makakauwi ka na. Pumasok na rin ang Cebu Pacific Airlines sa Osaka, Nagoya at Tokyo na kung su-swertihin ka sa mga promo nila, sa presyo ng isang piso, makakalipad ka na! Ako noon, nakauwi ako sa Pinas via Cebu Pacific at 99 yen only! Punta lang kayo sa online website nila. Mas mura pa kesa sa 100 yen shop! Mura nga yung ticket, pero ang gastos ko naman sa Pinas, lapad-lapad! Feeling poor ako pagbalik ko sa Japan. O, gusto mo pa rin umuwi, Inday?
Now that vacation is over, I am back to my simple toasted bread, small salad and coffee for breakfast. Sleeping and waking up on my Japanese futon. Life is, indeed, simple in Japan. Nothing grandiose and nothing fabulous. No maids. No cars. No traffic. No pollution. Yes, I am loving my life here. Japan, DAISUKI!
Roger Agustin
Musing of Sarariman
The Paradox of
“Oyaji Sarariman”
I came across a very interesting article that more or less relates to me in my daily work the “Oyaji Sarariman.” It made me curious at the same time conscious, because I realized I already fit the qualifications of one, age-wise I mean.
And so the article says that there is a growing complaint from the younger generation of workers that the senior employees, a.k.a. ‘Oyaji Sarariman’, are being paid or rewarded more when they are seen to be working less or not as hard as than their younger counterparts.
I can’t blame the younger generation of workers for feeling the unfairness after going through years of stiff competition in getting into the workforce. But neither can I blame the old guys when they have gone through almost two decades of economic downturns, restructuring, offshore transfers of their jobs, and the constant fear of being laid off.
Senior employees who have worked for the same company are known to have established vested rights that have developed in their early years due to their hard work. It is still deeply rooted in the traditional Japanese Management System, the so called Three Sacred Treasures that forms the basic foundation of the Japanese employment system. Namely: 1. Lifetime Employment, 2. Corporate Unions, 3. Seniority-based Payment.
Lifetime employment is almost gone, unions are not as visible, but seniority-based payment probably would survive for a long time even when performance-based pay has been the main trend for so many years.
Many experts on labor econo-mics refer to Prof. Edward Lazear’s theory on Mandatory Retirement when explaining the mystery of the Japanese employment system with respect to why employee salaries increase overtime.
Based on the theory, a new or young employee tends to get a lower salary compared to his productivity because he works hard and contributes more to the company than expected. By the time he reaches the retirement age, his wage is higher than his contribution or performance. This is expected anyway since everybody works hard to race for promotions. Eventually both wage and performance balances throughout the employee’s career in one company. Also, one of the strong motivations for lifetime employment is the huge lump sum retirement allowance one can get based on the salary at retirement. In a seniority-based working environment, a junior employee is expected to work very hard, and even if his performance exceeds that of his elder peers, the pay is still according to seniority. The young generation of employees will not understand this concept first, but wait until they are going through the same path of seniority, they would most likely embrace the same concept. Elder employees are still valued by companies not only because of their long term loyalty but also because of the deep knowledge that they have deve-loped through the years and with Japan’s ageing workforce, some companies are keeping their older workers employed even re-hiring them after retirement to ensure the transfer of their institutional knowledge.
So to young workers, you think that those “oyaji” folks are not working as hard or even less than you do? They just work smarter.
Nestor Puno
Pagbubukas ng Japan Para sa mga Dayuhang Manggagawa
Sa nakaraang pulong ng kabinete ng pamahalaan ng Japan, napag-usapan ang panukala hinggil sa pagpapalawak ng paggamit ng dayuhang manggagawa sa industriya ng konstruksyon.
Ang Japan ay nahaharap sa kakulangan sa mga manggagawa dahil sa usapin ng “aging society.” Sa ilalim ng problemang ito, mahigpit ang pangangailangan ng mga manggagawa sa pagbulusok ng industriya ng konstrukyon sa Tohoku Region dahil sa naganap na sakuna noong 2011, at ang nakatakdang Olympic sa Taong 2020.
Para maresolba ang problemang ito, ang nakikitang isang paraan ay ang paggamit ng mga dayuhang manggagawa, sa pamamagitan ng “trainee system”. Sa kasalukuyan, hanggang tatlong (3) taon lamang ang maksimum na ibinibigay sa isang trainee. Subalit sa bagong panukala, ito ay madadagdagan ng dalawang (2) taon at magiging limang taon ang maksimum na pwedeng ilagi ng isang trainee. Maaari ding magkaroon ng pagkakataong makabalik ang mga trainee na nakabalik na sa Pilipinas. Maaaring maipatupad ang panukalang ito sa 2015 matapos maayos ang paghahanda para dito.
Tinatantiya na manga-ngailangan ng 150,000 manggagawa para sa pangangailangan sa konstruksyon sa Tohoku at Olympic sa loob ng anim (6) na taon hanggang 2020, at ang 70,000 ay kukuhanin mula sa mga dayuhang manggagawa. Prayoridad pa rin siyempre ang local na manggagawa kaya may programa ang pamahalaan kung paano maipapasok ang mga kabataang Hapon. Subalit dahil nga sa kakulangan ng lakas-paggawa, kailangan nilang magpapasok ng dayuhang manggagawa sa kabila ng maraming tutol sa pagpasok ng mga dayuhan sa bansa.
Ang usapin ngayon ay paano ang mga naging suliranin sa usapin ng “trainee system.” Ang trainee system ay nagsimula dito sa Japan noong 1993 sa layuning maibahagi ang mga kaalaman at teknolohiya sa mga developing countries. Subalit ito ay naging tampulan ng “cheap labor” at sari-saring paglabag sa saligang karapatan at hindi makataong kalagayan ng mga manggagawa. Sa bagong panukala, lalawak ang bilang ng papasok ng manggagawa mula sa iba’t-ibang bansa. Kailangang matukoy at mabigyan ng solusyon ang mga suliraning iniluwal ng trainee system. Kaila-ngang maparusahan ang mga abusadong kompanya at mabigyan ang mga manggagawa ng sapat na proteksyon na itinatakda ng batas paggawa.
Kaugnay pa din ng usapin ng aging society, kailangang mamaksimisa ang local na lakas paggawa, kabilang ang mga kababaihan at matatanda. Bukod tangi ang Japan na isang mayamang bansa subalit bumababa naman ang kanyang populasyon. Upang mapanatili niya ang kalagayang pang-ekonomiya at makasabay sa kompetisyon sa ibang mayayamang bansa sa ngalan ng globalisasyon, kailangan niyang ipagpatuloy ang pagpapaunlad ng kanyang industriya. Kailangan niyang ilagay ang mga kababaihan at matatanda kahit sa mga matataas na posisyon na dating sinasakop ng mga kalalakihan. Kailangang lumikha ng suporta at maayos na kapaligiran upang madaling makapagtrabaho ang mga kababaihan kahit na mayroong pamilya o anak.
Dahil dito, kasabay ding pinag-aaralan ang paggamit ng mga dayuhang manggagawa sa mga gawaing-bahay o ang tinatawag na “domestic workers.” Minungkahi din ng isang asosasyon ng mga negosyante dito sa Japan ang pagdadagdag at pagluluwag ng mga probisyon sa pagkuha ng mga foreign domestic workers. Ang usapin lamang dito ay paano ang lengguwahe, sahod at karapatan. Kung sa mga bansang tulad ng Hong Kong na mara-ming Filipino domestic workers at Wikang Ingles ang gamit, ay maraming problema, paano pa kaya dito sa Japan na ibang-iba ang wika at kultura?
Kabilang din sa kinokonsidera ng pamahalaan ang pagdadagdag ng mga nurse at caregivers mula sa ibang bansa sa pamamagitan ng Japan’s Economic Partnership Agreement o JEPA. Subalit hindi pa rin napupunan ang target na bilang ng kasunduan na ito dahil sa mataas at mahirap na pamantayan.
Ang mga nabanggit na panukala ay hindi pa pinagtitibay at hindi pa natin alam ang mga alituntunin kung sakaling maipasa. At ang nabalitaan nating no-visa para sa Pilipino na nais bumisita bilang turista dito sa Japan ay panukala pa lamang din at hindi pa aprubado. Abangan natin ang mga balita hinggil dito.
Para naman sa mga kababayan nating naninirahan dito, bagamat ang mga naturang panukala ay pagbubukas ng dayuhang manggagawa mula sa labas ng bansa, maaaring pagkakataon na din ito sa ating lahat, positibo man o negatibo. Kailangan lang po tayong mag-aral at magpakahusay sa Wikang Hapon at baka may naghihntay sa ating trabaho na mas maganda kaysa sa kasalukuyan nating pinapasukan.
Renaliza Rogers
SA TABI LANG PO
David and Goliath
May - June 2014
Ang tagal tagal nang pinag-aagawan ng China at Pilipinas ang ilang mga maliliit na isla sa Spratlys. At ang latest na pinag-aagawan ay ang Ayungin Shoal. Bilang isang Pilipino, natural biased ako at papanig ako sa Pinas. Isa pa, nakikita ko namang legitimate ang claim ng Pilipinas sa mga maliliit na mga islang ito malapit sa Palawan. Hindi naman ako expert sa ganitong mga bagay kaya hindi ko ma-explain in detail kung bakit kiniclaim ng China halos lahat ng mga isla sa Spratlys. Siguro dahil nga ang pangalan ng karagatan kung nasaan ang mga isla ay "South China Sea." Kung ganoon ay para na rin nilang sinabing si Donald Duck ang may-ari ng McDonald's at kamag-anak ni Winnie the Pooh si Fernando Poe dahil magkatunog ang mga pangalan nila.
Nagpapakitang gilas na ang China, nag fe-flex ng muscles ika nga upang tabuyin papalayo ang Pinas, nagbibingi-bingihan sa mga protesta ng ibang bansa at batas pandagat. Ang pinaiiral na pilosopiya ay "matira ang matibay." In other words, kung bibigay ka nga at iiwan mo ang lugar, eh di amin na. Hindi naman pwedeng mag flex ng muscles ang Pilipinas dahil wala naman itong "muscles" kumbaga.
Ang ating "Symbol of Philippine Sovereignty" sa Ayungin Shoal ay ang BRP Sierra Madre - isang kalawanging barkong pandigma na sadyang sinadsad noon sa shoal upang hindi na maalis ng mga may balak sumakop sa isla. Nagsisilbi ngayon itong barracks at may iilang Marines ang naka destino dito, umaasa sa regular na delivery ng supplies at pagkain lulan ng maliliit na bangka. Pero a few weeks ago ay nalipasan ng gutom ang ating mga dakilang sundalo dahil hinarangan ng mga dambuhalang barko ng China ang mga mumunting bangkang nagdadala ng pagkain (mostly de latas and sardinas, akala mo'y relief goods) sa Sierra Madre.
Never back down at determinado naman ang Philippine Navy, kapos man sa armas at resources. Sakay ng isang Philippine Navy vessel na nag mistulang speedboat sa tabi ng dambuhalang coastguard ship ng China, dinalhan nito ng supplies at pagkain ang mga marines. Habang tinitingnan ko ang picture ng dalawang naghahabulang barko sa internet, para akong natawa at na depress ng bahagya sa kakyutan ng barko ng ating "Hukbong Sandatahang Pandagat."
Nag-warning ang China ship ng, "stop or face the consequences of your actions!" Kung ako nandoon, napaihi na ako sa kaba. Pero bilib ako sa diskarte at lakas ng loob ng sundalong Pinoy. Sumagot ang mga Pinoy ng, "This is the Republic of the Philippines!" Sabay maneobra papuntang mababaw na tubig kung saan hindi pwedeng sumunod ang dambuhalang barko dahil sasadsad ito. Hindi man madala sa laki at bilis, dalhin na lang sa magaling na diskarte. Wa-is!
Naiwan ang malaking barko at dumiretso patungong Sierra Madre ang munting bapor, nagdala ng pagkain at supplies at nagdala pauwi sa mga sundalong ilang buwan nang nadestino rito. Hindi ko lubos maisip kung ano na lang ang panglalait ng mga Chinese na sa kabila ng laki at technology nila ay nalusutan pa sila ng isang napaka-cute at outdated na barko. Nagpapatunay lang ito na maliit man tayo ngunit nakakapuwing din!
Sa totoo lang, malalakas ang loob ng ating mga sundalo at ibinibigay nila ang serbisyong tunay kapalit ang kakarampot na sweldo at mga armas na para bang ma tetetanus ka pa sa sobrang kabulokan. Kaya't please naman, huwag naman sana silang isabak sa gyera na balisong lang ang dala at sa kalaban nama'y .50 caliber machine gun. Kung suntukan siguro na kamao lang ang gamit ay malamang mananalo tayo. Pero ito'y hindi boxing, National Defense ito. Kulang na kulang at uhaw na uhaw ang ating Hukbong Sandatahan sa makabagong kagamitan na makakatulong sa pag protekta ng ating bansa. Lagi na lang ba tayong aasa sa tulong ng U.S. dahil hindi natin kaya? Para tayong batang laging binu-bully ng mga tambay sa kanto, iiyak at sisigaw ng, "isusumbong kita sa kuya ko!" Magpakita naman tayo ng konting kakayanang maipagtanggol ang ating bansa, kahit man lang sana magdalawang-isip muna ang mga karatig-bansa bago tayo kalabanin.
Panahon na para siguro pagtuonan ng pansin ang Armed Forces natin. Masaya akong nakakabasa ng mga balitang nagwawagi minsan ang Pinas in the face of an overwhelming enemy force. Pero hindi lagi tayong magwawagi sa diskarte lang kapag tayo'y kapos na kapos. Sa una'y pwedeng chumamba pero pangalawa baka sumablay na. Ika nga ng adik kong kapitbahay na laging may dalang icepick, dapat laging handa!
Marty Manalastas-Timbol
SHITTERU?
ALAM NYO BA…na ang mga Haponesa ay di pa rin mahilig sa ear piercing? Very seldom you will see those with ears pierced. Di rin kasi uso or bawal kasi sa mga schools nila ang nakahikaw.
ALAM NYO BA…na ang daming mga Pilipino na nagbakasyon sa Japan during the Sakura season and Holy Week? Now, who can say that Pinoys are poor. Our country, the Philippines, is still considered as a third world to many, but look around, ang daming mga mayayaman na Pinoys, not only in the Philippines, kahit sa ibang bansa. The more Pinoys na dadalaw as tourist sa Japan, the better lalo na approved na yung visa free to Japan para sa mga Pinoys. Yun nga lang, ang kinatatakutan daw ng Japan ay baka dumami na naman ang mag TNT o magbilog (overstay/illegal).
ALAM NYO BA… yung mga tunay na rich o yung mga tunay na mayaman, sila ang mga humble at di nakaka-limot sa mga kakilala o sa mga taong tumulong sa kanila. Yung naman mga biglang yumaman, sila ang kadalasan nagbabago at feeling nila they can buy everything, even friends. You see, if you are rich or biglang yaman, dumadami bigla ang mga kamag-anak o ang mga kaibigan. Paalala lang sa mga biglang yaman. Always remember kung saan ka nanggaling at huwag masyadong magyabang. Kung di kayang maging sosyal dahil alam mo ay super rich ka na, then don’t pretend or try hard to be sosyal. BE YOURSELF.
ALAM NYO BA…na super init sa Pilipinas this summer? Ay grabe sa init at maalinsangan. Kahit na nasa loob ka lang ng bahay at nanonood ng TV, pagpapawisan ka sa sobrang init.
ALAM NYO BA…na sa Pilipinas, ang ating mga doctors, dentists and lawyers, magaganda at magagara ang kanilang mga sasakyan at magaganda din ang kanilang mga bahay. Sa Japan, kadalasan ang mga doctors, dentists and even the lawyers or even company Chairman or President, they take the train at di mo mahahalata na sila ay mga doctor o isang Chairman. Pati na rin ang mga Pulis, sa atin, very obvious ang mga pulis, you know what I mean. Dito sa Japan, pag papunta pa lang sila sa trabaho or off duty sila, di mo mahahalata na sila ay mga pulis. Sila ay para rin mga ordinar-yong tao.
ALAM NYO BA…pag ikaw ay nasanay sa Japan na super bilis ng wifi or ang internet connection mo. Naku po, mahihirapan ka or maiinis ka pag ikaw ay nasa isang bansa gaya ng Pilipinas na super bagal ang internet connection at walang ready na wifi kung minsan.
Enjoy the summer vacation sa mga nasa Pilipinas. Enjoy the remaining days of spring para naman sa mga nasa Japan. God bless you all mga kababayan!
Karen Sanchez
ARUBAITO
Ang arubaito, paato o part-time ay usong-uso dito sa Japan maging ikaw ay Hapon o dayuhan man. Ito ang tawag sa mga tulad nating mga nagtatrabaho ng iilang oras lamang sa loob ng isang araw sa loob ng isang linggo. Gaya rin sa ibang bansa mabibi-lang sa mga banyaga ang may regular, full-time o kaishain, dahil hindi biro ang makahanap ng isang kumpanyang tatanggap sa iyo at hindi rin sila basta-basta tumatanggap para maging regular na empleyado dahil na rin sa napakara-ming benipisyong babayaran ng kumpanya at napakalaki ng diperensiya sa employment rate o sweldo kumpara sa mga nagpa-part-time lamang. Ang karamihan sa mga part-timers ay kina-kailangang huwag lalagpas ng 1.5 milyong yen ang masusuweldo sa loob ng isang taon lalo na sa mga may asawang nagtatrabaho din. Ito ay upang maiwasan na rin ang pagbayad ng napakalaking tax.
Sa ganitong estado ng mga manggagawa, maging ang mga Hapon ay hindi na tinitingnan ang lebel ng pinag-aralan. Kahit hindi marunong mag Nihonggo, magsulat o magbasa ay tinatanggap nila. Sa katunayan, may isang opisinang puntahan ng mga tao lalung-lalo na ang mga dayuhan upang maka-hanap ng trabaho. Ito ay ang Hello Work, sa kahit saang lugar dito sa Japan, maging ang matatanda, mga taong espesyal o may kaunting deperensiya sa isip hanggang kaya magtrabaho ay binibigyan nila ng trabaho. Dito ay nakatala ang mga iba’t-ibang kumpanyang pwedeng tumanggap sa mga naghahanap ng trabaho. Sila na rin ang nagha-hanap ng mga kumpanya o klase ng trabahong pwede mong pasukan. Dahil na rin sa maayos na sistema, napakabilis malalaman kung ikaw ba ay tanggap o hindi. At gamit ang makabagong pamamaraan ng kompyuter at internet. Maaring makahanap ng ibang maa-aplayan kapag duda ka sa una mong napagtanungan. At karamihan ay mga kamay o lakas ng katawan ang ginagamit sa pagtatrabaho. Kailangan mo lang dito ay sipag at tiyaga.
Maraming kilala at malalaking kumpanya sa mundo ang nanga-ngailangan ng kagaya natin lalo na dito sa Japan. Mga pabrika ng sasakyan, appliances, gadgets, ospital, eskwelahan, department stores, restaurants o maging maliliit na tindahan ay gustung-gustong tumanggap ng mga dayuhang manggagawa lalo na ang mga Pinoy sapagkat subok na nila ang mga pinoy sa tapat, tatag, masipag at mapagkawang-gawa. Marami na rin ang gaya nating kinilala o ginawaran ng mga titulo bilang huwarang empleyado maging sa maliliit o malalaking kumpanya dito sa Japan. At sa katunayan, isa ang kumpanyang pinapasukan ko na gustung-gustong magtayo ng isa pang branch na puro Pilipino ang mga empleyado at kasaluku-yang pinag-aaralan nila ang mga proseso o legalidad kung papaano ito mangyayari.
Katulad ng ibang maunlad, busy o abalang mga bansa, ang mga tao sa Japan ay laging abala. Minsan masakit marinig, sabihin tayo ay part-time mother, father or lover pero yun ang katotoha-nan. At kaya naman natin hindi nabibigyan ng sapat na oras ang ating asawa, anak o pamilya dahil may mga bagay na kinakailangan tayong unahin at kinailangan magtulungan ng ating mga magulang para maitaguyod ang ating mga pamilya, upang makapag-aral ang mga anak at mabili o maibigay ang pangangailangan ng bawat isa. Kumpara sa atin sa Pilipinas, karamihan dito sa Japan mas maigsi ang oras ng mga nanay sa pag-aalaga ng kanilang mga anak at siyempre ganun din sa asawa. Kapag pwede na nilang iwanan sa hoikuen o Japanese Public Daycare na paalagaan ng mga batang gustong magtrabaho ang kanilang mga ina. At isa sa prayoridad ng hoikuen ang mga single parents o hiwalay sa asawa at ang pamil-yang may hindi sapat ang kinikita o sinisuweldo.
Nasa sa ating mga kamay nakasalalay ang ating magiging buhay. Lagi nating isiping ang buhay dito sa mundo ay parang part-time o pansamantala lamang. Ngunit ang kabutihang nagawa mo sa trabaho, pamilya o kapwa ay mananatili sa mundo at kahit lumipas man ang mga panahon, darating ang araw na maaalala at maaalala pa rin ng mga tao. Kung papaanong mapapasalin- salin, ang mahalaga ay kung paano mo isinabuhay ang buhay mo dito sa mundo.
Nakakatuwang isipin na halos lahat dito sa Japan ay tinatawag nilang “paato” o part-timer o arubaito. Ngunit makikita nating lahat ang resulta ng ating pinaghihirapan. Halos lahat sa atin dito ay may magaan o mas maalwang buhay. Halos lahat sa atin dito ay nakakatulong sa ating mga pamilyang naiwan sa Pilipinas. Marami din sa atin ang nabibili ang sari-sariling gusto o nasusunod ang hilig sa kinikita sa pag-aarubaito.
Ating ipagdasal na nawa'y dumating ang araw na matutunang maipatupad sa ating bansa ang ganitong sistema. Sistemang naglalayong makatulong sa lahat ng nangangai-langan at binibigyang prayoridad ang mamamayan. Tinulungang makaahon at maging responsibilidad ang bawat isa. Lahat binibigyang pagkakataong maipakita kung ano ang kakayahan. Nawa'y bawat isa sa ating nandirito ngayon, ay huwag ipagkait ang ating mga natutunang mga paraan, diskarte o leksiyon sa ating mga kababayan upang sa ganun ay matutunan din nila kung papaanong umasenso ang mga Hapon sa simpleng mga pamamaraan. At nawa'y mapag-aralan ng mga nakaupo sa Gobyerno ang pagi-ging tapat sa kanilang panunungkulan. Gaya ng mga Hapon, kapag hinde nila kaya ang kanilang posisyon o responsibilidad, kusang binibitawan ang pwesto.
Muli, mga kababayan maraming salamat at nawa'y pagpalain tayong lahat ng ating Poong Maykapal.
Farah Trofeo - Ishizawa
Short-Cuts
May - June 2014
First Cut –
Time flies as the cliche goes... and boy does it really fly.
Second Cut –
The cherry blossoms have bloomed in Tokyo, and the trees are going back to being just green. We will have to wait for next Spring time to see these pretty flowers again. And actually, that is what makes the cherry blossoms in Spring so much beautiful - the waiting for a year adds the spice to it. And the "short viewing time of these flowers" makes it doubly appreciated.
Third Cut-
Life goes on, and tomorrow is going to be Holy Thursday, then Good Friday. Before we know it, Easter Sunday! The days come so fast. And all of us continue our journey called "LIFE."
Fourth Cut-
How are you? Are you happy with the life you have? Do you miss going back home to the Philippines? Do you miss your loved ones back home? Or are you contented with your life here in Japan? Can you say that you are truly happy with everything going on in your life now? How is your family life? Your work? Your faith? Your relationship with your friends?
Fifth Cut-
Being contented with what you are, and what you have is very subjective. It really depends on you, your background, your philosophy in life and most of all your level of satisfaction, gratification, and contentment. One can be happy even if he/she does not have much money and material possessions. While one may define his/or her happiness with the number of cars, branded bags, clothes, or shoes he or she may have, it really depends on you and your priorities in life.
Sixth Cut-
We all have our choices in life - and that goes the same way with how we choose to define the meaning of our life and our happiness. I pray that all of us reflect on what really is important in our existence. Know what you want and know what makes you contented.
Seventh Cut-
It is only you. Do not compare your lifestyle with other people around you. Do not compete. We all are different. And it is our uniqueness that makes us stand out. Live and love.
Have a beautiful life and may God bless your hearts, minds and souls. God Bless – Mama Mary loves us!
Isabelita Manalastas - Watanabe
ADVICE NI TITA LITS
Take it or Leave it!
May - June 2014
Dear Tita Lits,
Noong nakaraang buwan, bigla na lang na atake ng puso ang aking kaibigang Haponesa habang kumakain siya ng shabu-shabu at yakiniku. Buti na lang at meron pa siyang asawa para mag-asikaso sa kanyang libing at iba pa.
Ngayon, tanong ko lang kung paano ang mangyayari kung mamatay ako bigla. Mag-isa lang po ako sa Japan. Divorced na po kaya single, childless and available but golden at 50 years old! Part-timer lang po ako sa isang factory dito sa Nagano. Hindi ko po ma-imagine ang scenario kapag ako ay natigok. Sino ang tutulong sa akin? Wala akong mga kaibigang Pilipino dito. Puro mga Hapon lang na mukhang malapit na rin matigok. Meron po akong life insurance. Pero sino ang mag-ke-claim nito? Isang kapatid ko na lang ang buhay at nasa lublob pa ng kagubatan ng Min- danao. Patay na rin ang mga magulang ko. Meron din akong konting savings sa banko. Ano ang mangyayari sa ito? Magiging ari na lang ng bangko? Wala na rin magnanais na kumuha ng aking katawan at iuwi ito sa Pilipinas. Susunugin na lang kaya ako dito sa Japan?
Josephine, Nagano
Dear Josephine:
Mukhang na-stress ka lang noong biglang ma-atake ang iyong kaibigang Haponesa, kaya bigla kang nag-worry ng sobra-sobra. Unang-una, marami kang kaibigan dito, ke puro Hapon lang sila, ay walang kaso. Ang isang kaibigan ay pala-ging handang tumulong sa isang kaibigan, di-ba? Kaya no worries.
1. Kontakin mo ang iyong kapatid. Siguro naman, kaya alam mong siya ay nasa kagubatan ng Mindanao, ay dahil mayroon kang previous contact sa kanya. Kontakin din and ibang kamag-anak, para kontakin ang kapatid mo kung sakaling hindi mo siya ma-kontak. Kapag nakausap mo na ang kapatid mo, sabihin mong siya ang gagawin mong beneficiary sa iyong life insurance. At i-rehistro mo talaga siya sa iyong insurance company na siya ang beneficiary mo, with his complete name, complete address, at saka contact telephone number. Hindi ko alam kung saan mo kinuha ang life insurance mo, pero obligasyon ng insurance company to contact your next of kin;
2. Hindi ko alam kung ano ang nationality mo. Kung Pilipino ka pa, mayroon kang residence card sa Japan at nakasulat doon ang nationality mo. Required tayong mga foreigners in Japan na palaging hawak/dala ang ating residence card. Kung maaksidente ka, or worse, mamatay, konkontak ang Japanese authorities sa Embahada natin. In fact, lahat tayong mga Pilipino na nag-o-overseas, ay dapat mag-rehistro sa Embahada ng bansa na kung saan tayo titira/magta-trabaho;
3. Kung Hapon ka na, medyo problematic, kasi dapat Hapon din ang kokontakin ng Japanese authorities in case something happens to you. Sigurado namang mayroon kang best friend dito sa Japan. Siya ang bilinan mo kung ano man mangyari sa iyo;
4. Ako, asawa ko Hapon. Nag-usap na kami ano ang gagawin kapag namatay ako/siya. Sa kanya, gusto niyang i-cremate siya at hatiin ang ashes niya – isa, para sa puntod niya sa Japan; isa para sa Pilipinas. Ako, gusto ko sa Pilipinas iburol, kaya nga kalahati ng ashes niya ay doon sa Pilipinas, para magkasama pa rin kami even after death. Hindi ko pa nade-desisyon kung magpapa-cremate din ako.
5. Tungkol sa savings mo sa banko, hindi ko rin alam kung ano ang plano mo after retirement, kung sakaling sa awa ng Diyos ay hindi ka pa niya kukunin. Kung sa Japan ka mag-re-retiro, kaila-ngan mong may savings ka, kasi ang liit lang ng pension mong makukuha kung hindi ka full time employee or hindi full ang contributions mo sa pension plan sa Japan. Kung sa Pilipinas ka naman mag-re-retiro, i-remit mo na lang lahat ang pera mo, sa iyong sariling pangalan din, bago ka umuwi ng Pilipinas. Pwede mong ipang-bukas ng account mo iyong pera sa iyong pangalan, at sa Pilipinas ka na lang pipirma sa loob ng banko, ng account opening forms, at papasok doon lahat ng ipinadala mo from Japan.
6. Mag-enjoy, enjoy ka na rin sa buhay habang hindi natitigok, at gamitin mo partly ang iyong savings. Magbakasyon sa Japan; mag-tour abroad; mag-bisita sa iyong kapatid sa Mindanao; magpa-beauty-beauty, para makahanap pa ng possible partner, kahit for companionship man lang.
Tita Lits
Dear Tita Lits,
Derechahan na po: meron pong babae ang aking mister na Hapon. Halos kalahating taon na silang may relasyon. Ang mas masaklap po ay Pinay yung babae at bata pa. Unang nagkita yata sila sa loob ng isang Philippine pub kung saan nagta-trabaho yung babae. Meron po kaming isang anak na lalake at 20 years old na. Gusto na rin po niyang bumukod at pumunta ng Tokyo. Halos hindi na rin umuuwi ang asawa ko sa bahay. Isa, dalawang beses kada buwan. Sa akin, OK lang iyon. Feeling ko, kapag umalis na ang anak namin, baka idi-divorce ako ng asawa ko. Hindi naman po siya mayaman. Salaryman lang siya sa isang maliit na kumpaya. Nag-a-arubaito naman po ako ng 3 beses sa isang linggo sa isang supermarket dito. Kung i-divorce po niya ako, hindi ko na po alam kung paano mag-survive. Permanent visa na po ako kaya hindi po ako uuwi sa Pinas. Hindi ko alam kung anong mukhang ihaharap ko sa aking pamilya at mga kaibigan doon. Tanggap ko na po kung gustong makipaghiwalay sa akin ng asawa kasi hindi na rin kami nagtatalik at maligaya sa isa’t isa. Ngayon ang masasabi ko, malakas pa rin ako dahil nandirito pa sa akin ang anak ko. Pero hindi ko na alam ang mangyayari kapag lumipat na siya sa Tokyo para mag-trabaho. Paano po ba ang magpakalakas? Lalaban po ba ako? Hindi ko alam kung kaya ko pang mag-isa.
Belinda, Hiroshima
Dear Belinda:
Unang-una, dapat may sarili kang buhay, apart from your husband, and apart from your son. Dapat may social life ka. Dapat may kaibigang nakakausap. Kasi may sariling buhay ang mister mo – trabaho niya, pamilya niya (kayo ng anak mo), at saka ang kanyang babae. Ang anak mo naman, may mga kaibigan iyan, siyempre, at baka may girlfriend na rin. At kung estudyante pa siya, may pag-aaral na inaasikaso. Iyon ang kanyang buhay. Ikaw, hindi dapat ang anak mo lang at ang asawa mo lang ang buhay mo. Madami kang free time – go out with friends and enjoy. Or learn something new to improve yourself, and regain your self-esteem.
Hindi ko alam kung ang tinitirhan ninyong bahay ay inyo na, or nag-re-renta kayo. Kung inyo na, e di wala kang dapat ipag-alalang babayaran na renta. Sigurado namang hindi rin papabayaan ng asawa mo ang anak mo, at susuportahan niya iyon. Kung ganito, sapat na siguro ang sweldo mo sa iyong tatlong araw na arubaito, para sa pagkain mo, assuming hindi ka binibigyan ng monthly allowance ng asawa mo for groceries, food, etc. Kung nag-re-rent lang kayo, hindi naman pwedeng itapon ka ng asawa mo sa inyong bahay.
Remember din na hindi ka naman niya madi-divorce kung ayaw mong pumayag. Dadaan iyong proseso sa family court dito sa Japan, para pag-usapang maigi ano ang best sa inyong situwasyon. Isa pa, may bagong batas na sa Japan na kung sakaling divorce ang final desisyon ninyo, mayroon ka dapat makuhang financial support sa iyong asawa.
Magdasal ka din for guidance, and for strength, para makaraos ka dito sa iyong dinadaanang problema ngayon.
Tita Lits
Dear Tita Lits,
Isa po akong dabyana. Problema ko ang aking waistline simula ng nag-asawa ako. Kapag ako ay yumuko, hindi ko kita ang aking mga paa. Tatlo ang aking anak. Lahat po kami -- pati na rin ang asawa kong Hapon ay puro malulusog. Para kaming isang pamilya ng sumo wrestlers. Mahilig po kaming kumain bawat oras. Parang ayaw kong magtimbang kasi baka masira ang timbangan. Napakaraming diet na ang ginawa ko at walang nangyari. At ayaw ko rin pong mag diet. Napakalungkot! Sa aming pamilya, tsibugan lang ang kaligayahan namin. Pero gusto ko rin pong sumeksi. Ano po kaya ang magandang gawin?
Diana, Okinawa
Dear Diana:
Buti na lang hindi lang ikaw ang dabyana, kundi lahat kayo sa pamilya. Kung hindi, naku ang laki ng magiging insecurity mo. Gusto mong sumeksi, at ayaw mong mag-diet. Hmmmm… . looks almost impossible. Baka pwedeng bawasan ang sweets at carbohydrate sa pagkain ninyo, while not reducing muna the amount of the other foods you are eating. In this way, busog pa rin kayo, pero hindi masyadong nakakataba ang kinakain.
Kung hindi magda-diet, parang walang ibang magagawa pa kundi mag-exercise ka na lang. Kahit para lang for your health, kahit hindi dahil gusto mong sumeksi, mag-exercise. Siguro, best kung maglakad ka lang muna – brisk walking ang gawin mo, para may exercise value. Kasi kung parang ang bagal-bagal lang ng paglalakad, wala daw masyadong exercise value iyon (hindi masyadong mag-ba-burn ng calories). At para hindi naman lonely blues ka habang naglalakad, yayain mo kaya si husband mo, para mas masaya. Start with 5 minutes brisk walking muna. Five minutes lang, yes, kaya mo iyan. And then, after comfortable ka na sa 5 minutes, increase to 10, and so on.
Isipin mo na lang ang risk for heart attack kapag masyado kayong nag-o-overeating, at overweight kayo masyado. Nakakatakot, di-ba.
Sige, sulat ka ulit kapag naging enjoyable na para sa iyo or para sa inyo ang paglalakad. At kung naging successful ang pagiging seksi ng hindi nagda-diet!
Tita Lits
Warren Sun
Kusuri Sa Kusina
CRAVING CRANBERRIES
May - June 2014
Ang mga cranberries ay maliliit na red berries na karaniwang nanggagaling sa malalamig na bansa tulad ng Amerika, Canada at sa ibang bahagi ng Europa. Maasim man ang lasa pero itong asim ang nagbibigay ng madaming antioxidants. Hindi man ito pangkaraniwang prutas na makikita sa Pilipinas at may kamahalan man sa presyo pero pwedi natin isama sa pang araw-araw na diet, pweding inumin at gawing juice o kaya isang supplement din. Pero anu-ano nga ba ang mga health benefits na makukuha natin sa prutas na ito?
Treats Urinary Tract Infections (UTI). Ito ang tumatak sa isip ko na kapag may UTI, cranberry juice ang pangtapat. Ang cranberry juice ay may Proanthocyanidins na inaalis and E. coli bacteria. Isang baso lang ng cranberry juice kada araw para labanin ang UTI.
Fights Heart Disease
Ayon sa mga pananaliksik, cranberries daw ay tumutulong sa ating puso dahil inaalis nito and masamang cholesterol level na nababara sa arterial walls. Epektibo din ang cranberry dahil binabawas nito ang risk ng stroke.
Prevents Dental Problems. Sa mga taong maingat sa oral hygiene naman, ugaliin na kumain ng cranberries para iwasan ang iba’t-ibang dental problems tulad ng gingivitis, gum disease, cavities at plaque build-up.
Promotes Weight Loss Magandang balita naman sa mga taong health and weight- conscious, masagana ito sa antioxidants kaya pinapabilis ang takbo ng ating metabolism at digestive system kaya bibilis ang pagbawas ng timbang.
Anti-Aging Properties
Dahil ang prutas na ito ay mataas sa antioxidants, tinutulungan ang ating katawan para labanin ang mga free radicals na nagpapablis ng aging process. Itong antioxidants din nya ang nagbibigay ng makinis na kutis at binibigyan din ng lakas ang ating mga internal organs upang mapanatiling malusog.
Improves Mental Health Kung ikaw ay nagiging ulyanin na, nakakatulong ang cranberry sa paghasa sa ating memorya. Ito rin daw ay nagpapakalma ng mood at nagtatanggal ng stress.
Strengthens the Immune System. Dahil sagana ito sa antioxidants, tinatanggal niya ang mga harmful toxins sa ating immune system. At pag malakas na ang ating immune system, malakas din ang dipensa nito sa anumang sakit.
Relieves Skin Conditions
Sa mga skin-conscious, ang pag-inom ng 100% pure unsweetened cranberry juice ay nasabi ding nakakapagpagaling ng iba’t-ibang skin conditions tulad ng acne, dermatitis, psoriasis at eczema.
Akala ng marami na ang cranberry ay nakakain lamang tuwing Christmas at Thanksgiving. Sa dinami-dami ng health benefits, mas marami pa ngayon ang rason para maging suki na ito sa ating kusina.
Neriza Sarmiento Saito
ON THE ROAD TO: HOW TRAVEL CAN ADD A LITTLE ZEST INTO YOUR LIFE!!!
with Yosuke Shohara
May-June 2014
I traveled again during the short spring break to attend my youngest sister's wedding! After the usual end-of-term exams, grades and graduation ceremonies, I packed my suitcase in a hurry.
The day before I left, it was the graduation ceremony of the 2014 graduates of the Philippine Studies'
Department of Osaka University in Minoo. One of those who graduated was Yosuke Shohara. Sho-chan was very
popular among students and teachers of the Uenomiya Taishi Gakuen, where he was the leader of the student council. His vibrant personality and cool disposition can easily make anyone feel at ease, even to the point of entertaining everyone, a natural actor!
After 2 years in the university, he decided to study for a year at the University of the Philippines while taking extra lessons in Filipino at a private language school.
With some help and advice from his "sempai," Ms. Kyoko Kimura, of the Department of Tourism in Osaka, he soon befriended other Filipinos like Ms. Noemi Itsukage and sister Cathy and their staff at Evolve Missha Philippines.
His circle of friends expanded as he traveled to other parts of the Philippines. He was also in-charge of the "Japanese Night" at U.P.
A few times, he was hospitalized, but he continued and finished his one-year term. His family came to visit him once and instead of being overly worried about him, his mother encouraged him to go on with his dream.
His love for the Philippines and the deep gratitude he has for those who looked after him in the Philippines were the greatest motivations for him to finish his course. After writing his thesis in Filipino on "Street Advertisements and Signs in the Philippines," he finally graduated this year. His advisers were Prof. Masanao Oue and Dr. Galileo Zafra.
As a young boy, Yosuke started to travel in many parts of Japan. During his high school days, he went on a school trip to Germany. So when he decided to enroll at a course in UP, he was not only looking forward to improving his language skills but also to
travel to many unknown destinations in the country. He went as far north to Baguio, Banaue, the Ilocos to the central region of the Visayas in Bohol, Cebu, etc. and to Palawan and as far south in Mindanao. Anywhere he went, he did not fear anything. All he knew was that traveling to many parts of the Philippines and knowing more about the Filipinos way of adding sparks in their lives inspite of the tough times, have given him courage to overcome his illness.
"Gustung-gusto ko talaga ang mga Pilipino! Kahit mahirap ang buhay ng iba, lagi nilang sinasabing: Walang problema."
From April this year, Yosuke will work in one of the major banks in Japan, where he will probably be adding more zest into the lives of his co-workers and people he will encounter, a kind of zest only the Filipinos can deliver!!!
Marilyn Abellana Suico
THE PEACE ADVOCATE
One day a woman was walking by the seashore
With a world map rolled in her arms like never before
Always praying for world peace, she does it all the time
So occupied she thought she was just doing fine.
Every now and then she keeps herself abreast and keen
Of world events as shown on CNN Jet crashes, terror threats to name a few
Strange weather patterns and territorial disputes they're nothing new.
So on that day while walking by the seashore
She happened to kick an old empty bottle Pop!
A genie came out and smiling
Confused and surprised, she thought it was just too amazing.
"It's your lucky day!" The genie said.
"Tell me your wish and it will be granted."
She said, "Here is a world map I've been bringing.
Coz I've been praying for world peace and that's what I've been doing."
Pointing to Israel, Palestine, Iraq and Egypt
"Peace should be achieved first in these countries," she said.
"If this will happen, I am very certain.
World peace will follow and all wonderful things everyone has been waiting."
So the genie took the world map from her in deep thoughts
Watching him closely, she felt some jolts
Coz the genie told her, "Sorry, Lady.
This is such an ancient problem.
All attempts to solve this always remain in vain."
So she took back the map and the genie said again
"Give me another wish and I'll make sure it will really happen."
"I've been looking for "Mr. Right" all these years," she said.
The genie replied, "Tell me what is he like so you'll sleep well tonight."
"Gee, he must be rich, handsome, intelligent, well-mannered and industrious,
Well educated, good at housework, religious and generous."
The genie was shaking his head looking very serious
And said, "Lady, give me back the map before I get furious."
Ditas Angeles Baker
DOWN TOKYO’S MEMORY LANE
May-June 2014
Reflecting on the sudden demise of my dear brother, Rex (Angeles), I couldn’t help recalling my days in Japan with him.
Rex and I went to Japan in 1986 to study the Japanese Language. In 1987, I was recommended by the Philippine Embassy's Cultural Attaché to be the English teacher to the Former Labor Minister Toshio Yamaguchi. The teaching time was minimal due to Sensei's busy schedule, that the lessons were done during car rides from the house to the office, amidst engagements, or trips to golf courses. I was then, asked to teach English to the Nakasone Faction secretaries. In between teaching, I took care of all English correspondences the Yamaguchi Office had to deal with (Yamaguchi, being the Chairman of Foreign Affairs Committee of the House of Representatives at that time). I also took care of all things concerning embassies, and attended diplomatic receptions on the Sensei's behalf almost everyday. I accompanied Yamaguchi Sensei to the Philippines a couple of times to meet with President Aquino, and I had to attend Japan-Philippine Friendship Conference visits. I was also asked to welcome the Filipino counterparts to Tokyo, arranging the visit of 600 of our constituents to Malacañang Palace, and inviting, for three consecutive years, students from St Scholastica's College, Manila (12-15 at a time) to live and go to schools in our constituency (Saitama). Among the eight or so gaijin secretaries in the Diet (4 Americans, 2 French, 1 Canadian, 1 German, 1 Australian, and 1 Swiss), I was the only Asian for the longest time (years later, there came 1 Indian, and 1 Chinese). Yamaguchi Sensei wanted to be different, so he got a Filipino Administrative Aide. Most of the secretaries served for a year, while I served for seven years. On the Yamaguchi home front, I dealt with the children's schools composed of students who all graduated from US schools. In a gist, the peak of my career success while living in Japan then was working at the Japanese Parliament.
On the other hand, Rex, at that time, upon Yamaguchi's recommendation, was hired by the company that owned the Four Seasons Hotels. During that time, he interviewed and hired Filipinos to work for their company, and he dealt with our payments when my office used their helicopters or planes.
I can never forget those days, and I am grateful that Rex and I had this rare experience, thanks to my sister Boots Angeles who was General Manager of the Tokyo Jewish Community Center when I was living in Japan.
Alma R. H. Reyes
TRAFFIC
May-June 2014
Looking back to that day in February when we lost an important friend, Rex Angeles, a quiet but celebrated man, who captivated so many followers in Japan with his gentle ballads, his acting talent, and his selfless generosity, the one prominent reality that dawned upon us all who were poignantly affected by such an incomprehensible loss, was the fragility and spontaneity of life.
We may be sitting cozily together in a café sipping coffee on one bright, sunny morning, then, the next day, one of us may just expire in silence. Strangely enough, on those weeks of mourning and sharing of painful grief during Rex’s wake and funeral rites, many began to relate personal stories of their solitary lives in Japan, as though the abrupt loss of a friend has awakened those who must struggle with the harsh facts of coping with living alone in this country. For many foreigners especially, this occupying thought may be a relentless scramble for fear of not only perennial loneliness, but also of the dark desperation of dying alone, sick in bed, without no one close at hand.
Some of us may not even be covered by health or life insurances. There are many horror stories of foreigners being given less attention and care in Japanese hospitals. And, if you live alone in your tiny apartment, in a remote Tokyo suburb, would your neighbors even bother to check on you if they have not seen you step out of your abode for days? Would you have time to send a last message to your family, a close friend or loved one, if you felt something was not right in your body? Who do you run to? Is death to be feared because of the pain of leaving our loved ones behind, or is it the fear of the unknown entity that befalls us when all our senses have diminished?
During funeral ceremonies, do we ponder on our sadness more than on our fear that fate may take us the same way at any given moment we least expect?
One such foreigner, for example, expressed her scruples about living alone in Japan. "Living alone here may be good because of the freedom, but I worry if something happens to me, all alone in my room. No one would help me because Japanese don't usually want to intervene in anything, even if someone is going to kill you or tries to forcibly open your door...Japanese don't want to get involved. So, it's tough to be alone here during emergency cases with no one to help you."
Another foreigner comments, "I'm afraid of stalkers, getting sick, being caught in a snow accident, bearing the cold winter, losing my job, and dealing with health insurance payments all by myself."
When I was a student, and living with other foreign students in a dormitory, we lived our own lives, but we also looked after each other, and shared common activities and aspirations. After leaving school and breaking into the "ningen shakai" (human society), it felt like you only had one door to open and close, and without your family around, life has become smaller.
Alone again, naturally, is the song that beats in every heart of a solitary man who lives alone and dies alone. But, beneath this inevitable destiny is a precious storybook filled with all our joyous achievements, sweet encounters, and blissful adventures of those once-upon-a-time endless memories we will cuddle till our grave. When all things are shut from our eyes, those are the only little things that would matter.
Live your life to the fullest. Every single day, every tiny minute, every fraction of a second matters.
Smell the May flowers!
Jasmin Vasquez
Ano Ne!
研修生 Kenshusei
May-June 2014
Marami ang nag haha-ngad na makarating dito sa Japan. Natatandaan ko nga kahit noong bata pa lamang ako, nais kong makarating dito. Dahil gusto kong makapunta sa Tokyo Disneyland, makakita ng puno ng mga mansanas at lalung- lalo na makakita ng snow.
Noon, pwede kang makarating dito sa Japan bilang isang entertainer. Pwede kang mag-audition bilang isang singer or dancer. Pero ngayon, mahirap ng makakuha ng visa sa ganitong paraan. Ibang klaseng paraan na ang pwede. Sinimulan ng makapasok ang mga TRAINEES dito sa Japan na kung tawagin nila ay “KENSHUSEI.”
Marami ang natuwa sa pagkakataon ibinigay ng bansang Hapon para sa mga Pilipino dahil sa paraan na ito. Marami na ngayong mga Pilipino ang nakarating dito ilang mga trainees sa iba’t-ibang kumpanya sa Japan. Ngayon, nagkaroon ng katuparan ang kani-kanilang mga pangarap.
Dito sa lugar namin sa IIda, Nagano-ken, mayroon akong nakilalang 6 na trainees na lalake at 9 na trainees na babae. Naging malapit na kaibigan ko sila at ngayon ay naging ka-tropa ko na sila. Madalas kaming magkita at naisipan kong interbiyuhin sila tungkol sa kanilang buhay dito sa Japan.
Tanong ko sa kanila: Bakit maraming mga Pilipino ang gustong makapag-trabaho sa Japan? Gusto pa ba ninyong mag-renew ng kontrata kung sakali? Bakit?
Brigido dela Cruz Jr.
Work: Intern (Industrial Packaging)
My own perception is to earn money not just to support their needs but to help also the needs of their family. We all know that yen currency is much stronger than ours. They want to experience the Japanese culture and perhaps this could improve their lives. However, I'd rather choose not to come back and try something new. But I'm so thankful for the opportunity working here with the good, Japanese people.
Analyn Pascua
Work: PCB Inspector
Company: Yamagishi AIC
Marating ang the “Land of the Rising Sun” ang pinakamimithi ng lahat. For me , that dream has become a reality. I can say na napakaganda at napakalinis ng Japan. Kahit pagod after work, nakakatanggal ng stress ang magandang tanawin at kapaligiran. If I’m given another chance para bumalik, syempre, babalik pa rin para lalo kong matugunan ang pangangailangan ng aking pamilya; para lalo kong ma-experience ang Japanese living style. Gusto ko pang matutunan kung papaano magtrabaho ang mga Hapon na pwede kong i-adapt pagdating ng araw na babalik na ako sa Pilipinas. Ngayon palang lubos na akong nagpapasalamat sa opportunity na ibinigay sa akin na makarating dito at ma-experience ang buhay dito sa Japan.
Mayfornal Fetalvero
Work: Intern PCB Inspector
Alam po ng lahat that Japan is a developed and progressive country, very beautiful, very clean and a peaceful place to live. Mataas ang sahod dito kumpara sa atin. Sapat na para makaipon, huwag lang mag-bisyo.
Syempre, if there is a chance, babalik pa rin po ako dito. Bihira lang po ang chance na ganito.
JC Mohica
Work: Intern (Industrial Packaging)
Filipinos want to work in Japan because it is a very progressive and developed country. Trainees like us may be able to fullfil our dreams just by working hard and doing our best in everything we do. I am willing to come back and work again here to be able to continue to earn more and save more for my family and my future. God bless all!
Evelyn Montolo
Work: PCB Inspector
Japanese people are generous, kind and well- disciplined. If they will ask and give me again an opportunity to come back, I will say yes because this happens only once in a blue moon. Grab agad ang opportunity, diba?
Jenny Ardina
Work: Quality Control
To earn more money is mostly the main reason for people coming here. Pero ako, gusto ko din magkaroon ng mga Japanese friends. Syempre gusto ko po bumalik! Ganda kaya dito sa Japan. Nice pa po ang mga nakilala kong mga Japanese dito.
May P. Junturao
Work: Technical Intern PCB Inspector
Pumunta ako dito sa Japan upang madagdagan ang aking kaalaman at higit sa lahat, makatulong sa pamilya upang mabigyan ko ng magandang kinabukasan ang aking anak. Titiisin ko ang malayo sa kanila kahit mahirap dahil ang lahat ng ginagawa ko ay para sa kanila. Kung may pagkakataon o mabigyan muli ng renewal, hindi ko pa masabi subalit isa muli itong magandang biyaya ni Lord. Ang gusto ko sana maka- sama ko ang anak ko muna after 3 yrs but Japan is a wonderful place for me.
Richard Llacer
Work: Intern (Industrial Packaging)
In my own opinion, most Filipinos are very dedicated and industrious that is why the Japanese like us. We sacrifice our own happiness for the sake of our family. One reason why we are here is for the money. So, for as as long as they need us, we are here to stay. I am very happy that I’m here for the opportunity they've given. Really appreciate from the bottom of my heart.
Nadine Angeles Pineda
Work: Inspector
The reason why Filipinos want to work in Japan is to earn money to support our family. Gaya ko, isang big opportunity angmakarating dito sa Japan. Ang hirap mag-apply. Matagal ko ng plan makarating dito. Buti nalang I‘m one of those na select ng company namin sa Pinas para mapadala nila dito sa Japan to work. Syempre para na din sa future kaya grab the oppurtunity. Kung papalarin na makabalik dito ulit, why not? Masarap mag work dito sa Japan. Lahat maganda :)
Charvin Torremonia Pascual
Work: Industrial Packaging
Nandito ako para kumita ng malaki at para maranasan ang klase ng pamumuhay dito sa bansang Hapon. Malaking pagkakaiba hindi lang sa trabaho pati na rin sa pamumuhay. Kaya kung ako ang tatanungin, hindi ako magsasawang pabalik- balik dito sa bansang Hapon.
Lhoi Galsim Tatad
Work: Intern PCB Inspector
One reason why eager akong makapunta ng Japan is to earn money for myself and my family; to meet other people with different values and culture. First, I've been to Taiwan and I met Taiwanese and Chinese Natuto ako ng language nila and now dito sa Japan- ang pangarap kong bansa. Beautiful place, nice people, interesting culture and values. Hoping na makabalik ako after this contract.
Demcen Patrick Aro Enriquez
Work: Industrial Packaging
There are many filipinos in Japan who are very successful. So fFlipinos think that if we work in Japan, it would be a stepping stone for us to be successful as well. Kung sahod ang pag-uusapan, di hamak na mas angat ang Japan, lalo na sa may mga pamilya. Oo, para makapag-ipon pa!
Jo-an V. Rangel
Work: Technical Intern Trainee
Most Filipinos want to work here in Japan just because they earn a big salary. I’m here not only for myself but also for my family. I want to help them especially in their financial needs. I want to have my own house and business in the Phils. I am also hoping to meet my future husband here.
Yes, I want to come again to save more money.
Jeff Plantilla
Isang Araw sa Ating Buhay
May-June 2014
Sa aking isinulat para sa March-April 2014 issue ng Jeepney Press, nabanggit ko na walang absolute divorce sa Pilipinas pagkatapos ng giyera (second World War). Ito ay tama kung ang pinag-uusapan ay mga Kristiyanong Pilipino. Hindi ko nabanggit na may absolute divorce para sa mga kapatid nating Muslim.
Civil Code ng Pilipinas
Mula pa nung ipinalabas ang Civil Code ng Pilipinas taong 1949 (Republic Act 386), ang mga kapatid nating Muslim at ibang katutubong kababayan ay maaaring magpakasal nang naaayon sa kanilang “customs, rites and practices.” Dahil dito, kinikilala ang divorce ng mga kapatid nating Muslim sapagkat bahagi ito ng kanilang kostumbre o kaugalian. Ito ay pagkilala sa Islamic tradition ng divorce na sinusunod ng mga kapatid nating Muslim.
Maaari itong mangyari sa ilalim ng Civil Code ng Pilipinas hanggang 1979. Nguni’t nung 4 February 1977, ipinalabas ng Pangulo Ferdinand E. Marcos ang Presidential Decree number 1083 (PD 1083) o ang Code of Muslim Personal Laws. Kaya’t mula 1977, ang Code of Muslim Personal Laws ang naging batas para sa mga kapatid nating Muslim tungkol sa kasal at mga bagay sa pamilya.
Divorce ayon sa Muslim Personal Laws
Dapat ay parehong Muslim o ang lalaki ay Muslim para maikasal at makapagdivorce sa ilalim ng PD 1083.
Maaaring magawa ang divorce ayon sa batas na ito sa 7 paraan:
(1) Pagtakwil ng asawang lalaki sa asawang babae (talaq);
(2) Panata ng asawang lalaki na hindi na siya makikipagtalik (ila);
(3) Injurious assimilation (zihar);
(4) Pag-aakusa sa asawang babae ng pakikiapid o pagtataksil (li'an);
(5) Pagbabalik ng asawang babae ng ari-ariang natanggap o pagbabayad para sa kanyang paglaya sa pagkakakasal (khul');
(6) Paggamit ng asawang babae ng ibinigay na karapatan na gamitin ang talaq (tafwid); o
(7) Utos ng korte (faskh).
Ang talaq ay ang pagsasabi ng lalaki na dini-divorce na niya ang asawa. Nguni’t ito ay dapat ginagawa sa panahong walang regla (menstruation) ang asawang babae at hindi sila nagtatalik. Sa tamang paggamit ng talaq, divorce na talaga ang resulta at puwede na silang pareho na mag-asawa muli.
Nguni’t kung sa loob ng 3 buwan mula sa pagsasabi ng talaq, sila ay nagsama muli, mawawala kaagad ang bisa ng divorce. Walang kailangang gawin, balik kaagad sa dati – kasal silang muli.
Maaaring ibigay ng asawang lalaki sa asawang babae ang karapatang gamitin ang talaq sa simula pa lamang ng kanilang pagsasama bilang mag-asawa. Ang paggamit sa karapatang ito ng asawang babae ay tinatawag na tafwid, o ang paggamit ng talaq ng asawang babae.
Sa faskh, ang asawang babae ang magpepetisyon sa Shariah Circuit Court ng divorce. Kailangang ang dahilan ay alinman sa mga ito:
a. Pagpapabaya ng asawang lalaki sa pagsuporta sa kanyang pamilya nang sunod-sunod na 6 na buwan;
b. Pagkakahatol ng isang taon o mahigit pa ng pagkabilanggo sa asawang lalaki;
c. Hindi pagtupad sa loob ng 6 na buwan ng kanyang marital obligation ayon sa batas;
d. Kawalan ng kakayahang makipagtalik ng asawang lalaki;
e. Pagkasira ng ulo o pagkakaroon ng hindi malulunasang sakit na ang pagpapatuloy ng relasyon bilang mag-asawa ay makakasira lamang sa pamilya;
f. Sobrang pang-aapi (cruelty) ng asawang lalaki;
g. Iba pang dahilan na kinikilala ng batas.
Ang mga Shariah Circuit Courts ay nasa mga lalawigan ng Sulu, Tawi-tawi, Basilan, Lanao del Norte, Maguindanao, Sultan Kudarat at North Cotabato. Kung ang mag-asawa ay nakatira sa ibang probinsiya, pupunta pa sila sa alinman sa mga probinsiyang ito dahil walang Shariah Circuit Courts sa ibang probinsiya sa ngayon.
Faskh Tulad ng Divorce sa Ibang Bansa
Ang mga dahilan na kailangan sa faskh ay katulad ng mga dahilan sa pagdi-divorce sa ibang bansa. Dito sa Japan, maaaring mag-utos ng divorce ang korte kung alinman sa mag-asawa ay nagtaksil, pag-alis ng bahay para pahirapan ang asawa, hindi malaman kung patay o buhay pa sa loob ng 3 taon o mahigit pa ang isang asawa, seryosong pagkasira ng ulo na hindi na magagamot, at seryosong dahilan upang ang pagiging mag-asawa ay hindi na maipagpapatuloy. Ang huling dahilang ito ay maaaring pambugbog (domestic violence o DV), pagmamalupit at iba pang hindi tamang gawain ng isang asawa.
Dapat nating isipin na ang iba’t-ibang paraan ng pagdi-divorce ng mga kapatid nating Muslim ay hango sa lumang batas ng mga Muslim na ayon naman sa Qur’an.
Nguni’t maging Muslim man o hindi, ang divorce ay dapat pag-isipan nang maayos, lalo na kung may mga anak na maapektuhan.
Loleng Ramos
KAPATIRAN
ANG TAWA
May-June 2014
JUAN: Oys, ano yan? Pinya? Pahingi naman dyan.
PEDRO: Pahingi? Nasaan ka noong nagbubungkal ako ng lupa sa ilalim ng init ng araw? Nasaan ka noong nagtatanim ako habang kumukulog, kumikidlat at bumubuhos ang malakas na ulan? Nasaan ka noong oras na nag-aani ako na nagkalat ang mara-ming ahas sa dadaanan ko, noong naghihirap ako sa pagpasan ng pinya? Nasaan ka?
JUAN: Nakakulong kasi ako noon! Nakapatay ako ng madamot!
PEDRO: Ganun ba? Kuha ka na, kahit ilan! May langka pa doon!
Nalulungkot ka ba kapatid? May problema ka? Karamdaman? Stressed ka ba? Itawa mo lang!
Ganito pala kasi ang silbi ng tawa, laughter o halakhak: nakakalunas ng sakit, stress, tension, pati gusot sa buhay ng isang tao. Nakakapag-pagaan ng mga pasanin sa buhay, nakakapagpahusay ng ating pakikipag-ugnayan sa iba at nakakahasa din ng pag-iisip dahil ito ay nakakapagpagising, nakakapag-pa-alisto ng utak!
Sa masarap nga daw na halakhakan, ang mga muscles ay nare-relax ng hanggang halos isang oras matapos ang tawanan. Kapag parang di mo na kayang matagalan ang trabaho mo, asawa mo, sitwasyon mo sa buhay, hanap ka lang muna ng makakapagpatawa sa iyo. Napansin mo na ba na sa pagkatapos ng tawanan, ng saya, parang may na-iba kahit na nandyan pa rin ang problema. Mas handa kang makipag-boxing sa mga hassles ng buhay at sigurado Pacquiao ka, panalo!
Sa ating pagtawa kase lumalabas ang endorphins sa ating katawan. Ito ay brain chemicals na nagbibigay ng magandang pakiramdam. Kapag tayo ay nag-eehersisyo, kumakain ng maanghang at tsokolate, kapag tayo ay in-love, gumagawa ng love, kapag excited tayo, nag-me-meditate o nagpapamasahe, mas madami ang endorphins natin. Kapag meron tayong nararamdamang masakit, ang endorphins din ang siyang nagsisilbing panandaliang painkiller. Kaya nga kapag masayahin tayo o hindi masyadong nagpapa-apekto sa mga problema ng buhay, nasa high ang level ng endorphins natin at mas matibay ang immune system natin o natural ng panangga ng ating katawan sa mga sakit. Tawa ka pa kapatid, huwag lang sobra-sobra na kanda-kabag ka na at sobra-sobra ang labas ng pollution sa hangin!
Di ba nga may kasabihan na “Laughter is the best medicine”? Meron na nga ding mga ospital na gumagamit ng humor therapy sa paniwalang nakakatulong ang humor o laughter sa mga pasyente. Sa malalala nang sakit katulad ng cancer, merong tinatawag na complementary therapy at kasama na dito ang pagtawa. Marami ang nagpapa-totoo na sa regular na pagtawa o pag-aliw sa sarili kung saan makakatawa ng mabuti ang isang tao, ang sakit ay nababawasan kung hindi man tuluyang gumagaling. Kasama sa Laughter o Humor Therapy ang panonood ng mga comedy shows o palabas ng isang comedian o clown, pagbabasa ng comics at jokes, tawanan exercise kahit ang nakakatawa lang ay ang sabay-sabay na pagtawa ng mga nagtatawanan, pakikipaglaro sa mga bata, pets at anumang laruan o games na makakapagpatawa. Ang pagtawa nga ay nakakapag-painam ng daloy ng dugo sa ating katawan na isang mabuting paraan sa pag-aalaga ng ating puso at baga.
Noon pa mang unang panahon na wala pa ang anesthesia, kapag ino-operahan ang isang tao, ginagamit ang pagpatawa para maibsan ang sakit ng isang operasyon. Bakit nga ba naging superstar sina Charlie Chaplin at Dolphy? Nakapag-pasaya sila ng maraming tao, natanggalan nila ng problema, napaganda nila ang damdamin sa pamamagitan ng kanilang pagpapatawa.
Ang laughter din ay gamot sa mga problemang emosyonal. Ito ay isang mabisang paraan para makapatag ng kaguluhan, ng awayan, ng di pagkaka-unawaan. Di ba nga minsan na may kagalit tayo na kaibigan o kapamilya, konting tawanan lang, ayos na ulit! Salo-salong saya at tawanan ang kailangan para mas maganda ang relasyon ng mag-asawa, buo ang pamilya, ng mag-kaibigan pati ng isang kumpanya upang lalo itong maitaguyod.
Sa pagtawa din, mas nagiging totoo ang isang tao, makikilala mo nga ang isang tao sa tunog ng kanyang halakhak di ba? Tawa lang kailangan para mawala ang pagka-kyeme ng isang tao sa isang sitwasyon.
Hindi pala mabilang ang galing ng laughter, sino kaya nag-imbento nito? Syempre pa, the best things in life are free, bigay lang ni Lord, walang bayad kaya dapat palaging ginagamit. Tawa naman dyan.
TATAY: Anak, ibili mo nga ako ng softdrink.
ANAK: Coke or Pepsi?
TATAY: Coke.
ANAK: Diet or Regular?
TATAY: Regular.
ANAK: Bote or in can?
TATAY: Bote.
ANAK: 8 oz or litro?
TATAY:(nagalit)Tubig na lang nga!
ANAK: Mineral or distilled?
TATAY: Mineral.
ANAK: Malamig o hindi?
TATAY: Hahampasin na kita ng walis, eh.
ANAK: Tambo o tingting?
TATAY: Hayop ka!
ANAK: Baka o kambing?
Subscribe to:
Posts (Atom)