Marcial Caniones

ITLOG na PULA
ni Marcial Caniones

Living, Giving…Accepting

Where is my red sun?
Why have you hidden from the vast white?
I have longed for you for so many cold months
Only my cup of tea divinely warms my shivering heart

I have bidden farewell to the waving blossoms
So to the hovering wasp
To leave walking on the path of the windy chill
On to the garden of motionless quiet stones

I see the pond no more
The lotus has withered so many days past
The water’s glitter has turn into glare
Blurring my constant sight of Mt. Fuji

Only now I realize
In a land I’ve never known but will come to know
To rise from what is purely white
One needed to burn and live in pain

To rise from the ground
From the grueling life I left but will never forget
Dusting what it seemed to be of dirt
Alone I silently succumbed into the sadness wintry snow



Buhay, Pag-alay…Pagtanggap


Nasaan ang aking pulang araw?
Bakit ka nagkubli sa lawak na puti?
Inaasam ka ng maraming buwan                                                          
Tanging tasang tsaa ang mala-langit ang iinit ng nanlalamig kong puso

Nagpaalam na ako sa mga kumakaway na bukadkad              
Gayun din sa mga maglipanang mga bubuyog
Upang lumisan tungo sa nanunuot na lamig ng hangin
Papunta sa tahimik at panatag na batong hardin

Wala na akong makitang playa
Ang bulaklak ay nalanta maraming araw ng lumipas
Ang tubig ay nawalan ng kinang at naging silaw                                
Tumatakip sa aking tanaw ng bundok ng Fuji    

Ngayon lang sa akin tumambid
Sa lupang’ ni hindi ko namulatan ngunit mauunawaan din
Upang umahon mula sa pinong puti
Kailangan munang dumanas ng pagsubok at hirap

Upang maka-ahon sa lugmok
Mula sa nakagisnang hirap ng buhay ‘di ko malilimutan
Pinapagpag ang tila ‘mong saklap
Na mag-isang humimlay at bumigay sa lamig at lungkot